Review
Charlie Kaufman verrast opnieuw met 'Anomalisa'
Kunnen gevoelens zoals eenzaamheid, droefheid, seksuele tederheid en intimiteit aandoenlijk uitgedrukt worden in een poppenanimatiefilm? De gevierde Amerikaanse scenarist-regisseur Charlie Kaufman toont het ons in Anomalisa.
Dat hoogst ongewone en uitzonderlijke drama in stop-motion neemt je mee op een trip doorheen de gevoels- en denkwereld van Michael Stone, een klantenservicegoeroe die iedereen tips geeft over hoe je met mensen moet omgaan, maar die zelf wanhopig op zoek is naar warm menselijk contact.
Stone is vanuit L.A. naar Cincinnati overgevlogen, waar hij een speech moet geven over klantenservice. Je ziet hem, telkens in ongelooflijk fotorealistische beelden, een taxi nemen en inchecken in een hotel waar hij droomt van een oude vlam en uiteindelijk een ontmoeting heeft met een vrouw die zijn leven zou kunnen veranderen.
Wie Kaufman kent van metafictieve spielereien als Being John Malkovich, Synecdoche, New York en Eternal Sunshine of the Spotless Mind, weet dat hij als geen ander bizarre en excentrieke films over het grote ik kan maken. Zijn personages zijn zodanig door zichzelf en hun eigen problemen geobsedeerd dat ze de andere mensen niet of nauwelijks zien staan.
In Anomalisa, oorspronkelijk een hoorspel, is aan dat gegeven een vreemde en surrealistische draai gegeven: iedereen in de film heeft diezelfde stem en hetzelfde gezicht met wezenloze blik, alsof verborgen achter een masker. Een poëtische metafoor voor de steriele, mechanische plek die de wereld geworden is en waarin elke vorm van individuele expressie verdwenen is? Of is het eerder een beeldspraak voor het mentale probleem waar het centrale personage mee kampt. Het hotel waar Stone incheckt heet immers The Fregoli, een verwijzing naar het syndroom van Frégoli, een mentale stoornis waarbij je verschillende mensen als een en dezelfde persoon ervaart.
Kaufman kneedt beide metaforen - met behulp van bittere humor, Cyndi Laupers 'Girls Just Wanna Have Fun' en een antieke Japanse sekspop - mooi en rustig samen tot een unieke film over vervreemding en existentiële angst, een die siddert van de gevoelens.
Regie: Charlie Kaufman en Duke Johnson
Met de stemmen van: David Thewlis, Jennifer Jason Leigh, Tom Noonan
Duur: 90 minuten
