Channel Zero, Fleddy Melculy, King Hiss, Off the Cross en Bark in de Brielpoort ★★★☆☆

Omdat Lucifer immer op zoek is naar meer zieltjes, opende hij dit jaar een nieuwe kermis. Die heet Miracle Metal Fest en vond gisteren voor het eerst plaats in de (Briel)poort van de hel in demonisch Deinze. De bands die aantraden hoefden zich over adelbrieven geen zorgen te maken, want Bark, Off the Cross, King Hiss, Fleddy Melculy én Channel Zero stonden allemaal al op de onheilige grond in Dessel.

Bark mocht de spits afbijten en deed dat grommend en schuimbekkend. Wij noteerden: vuil en vettig - wat in dit geval positief is. Minder positief was de nogal rommelige sound, waardoor de songs nog geen beetje in zichzelf verloren leken te lopen. Bark maakte het goed door voor 200 man te spelen alsof ze voor 2.000 aan het optreden waren, gebrek aan inzet kan je de band niet verwijten. Aan de bindteksten - ‘Oe is’t?’ - is wel nog wat werk, jongens. Bark blafte hard, maar gebeten hebben ze ons niet.

Off the Cross deed het met een gitarist minder dan hun voorgangers, maar had wél songs meegebracht en speelde die met nog geen beetje overgave. In ons hoofd ketste het van While She Sleeps tot Marduk en alles daar tussenin. Strakke set en een geweldige sound, Off the Cross maakte indruk. Ze spelen nog op Graspop en Alcatraz. Gaat dat zien. Kleine waarschuwing wel nog voor de huisgenoten van de bassist en de gitarist: beiden zijn zo vaak wijdbeens boven de rookmachine gaan staan dat ze ongetwijfeld nog een paar dagen lang bij elke wind een wolk rook de kamer in blazen.

King Hiss dan. De West-Vlaamse stoners op speed werkten de laatste tijd naarstig aan een nieuw album, dat in het najaar uitkomt. Ze hebben het podium noodgedwongen even links laten liggen, en ze hebben dat duidelijk gemist. ‘Fuck dat deed deugd’, gooide zanger Jan Coudron eruit. Ook voor ons, Jan. King Hiss strooide zijn moddervette metal gul over de inmiddels een pak vollere zaal, en die zag dat het goed was. Welkom terug.

Wie we daar hebben: nonkel Fleddy! Alleen wie de laatste drie jaar onder een steen heeft geleefd, heeft nog nooit van Fleddy Melculy gehoord. Wat begon als een onnozele grap is inmiddels zowat Vlaanderens meest geboekte zwaarmetalen combo. Wie voorbij de gimmick kijkt, vindt een retestrakke en loeiharde metalband, en dat kwam Fleddy nog eens bewijzen in de Brielpoort, waar inmiddels toch al zo’n duizend mensen verzamelen geblazen hadden.

Het muzikale geweld maakte de vocalen van Jeroen Camerlynck niet erg duidelijk hoorbaar, wat een beetje jammer is, aangezien die Nederlandstalige lyrics Fleddy zo bijzonder maken. Maar fans lieten dat niet aan hun hart komen, in de moshpit ging het gretig van voor naar achter en van links naar rechts.

Fleddy had hardcorelegende Danny M. van Deviate en Angel Crew meegebracht - die later op de avond ook nog even Channel Zero kwam versterken - om hun gezamenlijke splinterbom ‘Voor altijd jong’ wat extra kracht bij te zetten. Ook Jan Coudron en Joost Noyelle van King Hiss mochten nog even opdraven, voor ‘668’, de song die ze samen met Fleddy maakten voor Guido, de buurman van de duivel. Fleddy kwam, zag, deelde een paar flinke rechtse hoeken uit en knalde de zaal aan flarden: ‘Alles moet kapot!’ Wij noteerden in ons schriftje: ‘Vette show’.

En dan moest de pièce de résistance nog komen. Channel Zero trad ook deze keer aan met extra gitarist Christophe Depree, en opende met ‘Suck my Energy’, dat intussen - je mag er niet te hard over nadenken - alweer uit 1994 stamt. Maar de ‘Yeaaah!’ waarmee Franky DSVD de song op gang trok, klonk in de Brielpoort nog even fris en opwindend als toen. Ook andere klassiekers als ‘Unsafe’, ‘Fool’s Parade’, ‘Bad to the Bone’ borrelden, bruisten en gaven je als vanouds een draai om de oren, een stomp in de maag of allebei.

Het minste wat je van Channel Zero kunt zeggen is dat de band een woelige geschiedenis heeft, maar wellicht net dát maakt dat ook nu nog de goesting ervanaf spat wanneer ze op een podium staan. Met wat plaagstoten hier, een tersluikse knuffel daar en vooral heel veel goeie metal bracht Channel Zero waarvoor we gekomen waren: topentertainment en een stijve nek de dag nadien. Het ietwat bizarre intermezzo waarbij Franky DSVD de leden van de andere bands op het podium vroeg - van wie zowat de helft opdaagde - en gitarist Mikey Doling vervolgens whisky en Jägermeister in plastic bekertjes begon uit te delen, haalde even helemaal de vaart uit de show, maar wie zijn wij om opa Channel Zero dat momentje van verbroedering met de jonge honden van de vaderlandse metal niet te gunnen?

De tijd lijkt overigens voorlopig weinig vat te hebben op het vocale bereik van Franky DSVD, die naast zanger tegenwoordig ook brouwer is. (Hij heeft ons een gratis bak beloofd als we hier ‘Turbeau Noir’ schrijven - ja toch hé, Franky?) En hoewel de rest van Channel Zero ook stilaan een dagje ouder wordt - drummer Seven Antonopoulos is met z’n 45 jaar het broekie van de band - swingt de parel aan de kroon van de Belgische metal nog steeds als een tiet. Channel Zero teert live graag en gretig op zijn klassiekers, maar ons hoor je daar niet over klagen, wel integendeel. Een half uur na afsluiter ‘Black Fuel’ bléven wij maar schreeuwen dat we een Cadillac bestuurden, en dat terwijl we ons in een ordinaire Citroën huiswaarts begaven.