Bronstige sax, tristesse met doedelzak: dit zijn de beste platen van de week

Jef Neve - Mysterium ****

Het is een lefgozer, die Jef Neve. Hoe hij in ‘Exhilaration’ kamermuziek met Keltische roots opzadelt om uit te komen bij een huppelende, feestelijke jazzhybride waar zelfs Count Basie van zou schrikken: faut le faire. De Belgische pianist etaleert op Mysterium zijn muziekhistorisch inzicht, waagt zich aan ongehoorde nevenschikkingen en herinterpretaties die de doorsnee jazzpurist zal doen fronsen. Neves krinkelende en winkelende pianospel klatert door deze composities langs bronstige tenorsaxen, trompet en bastrombone. Geen drums, maar je mist ze niet. Check zeker de kekke swing van ‘One Foot In The Sea...’: vakmanschap en seks in één groove.

Bright Eyes - Down in the Weeds, Where the World Once Was ***

Het is bijna tien jaar geleden dat Bright Eyes zijn fans nog een blik waardig gunde. In de tussentijd verging het frontman Conor Oberst niet zo best. Hij werd valselijk beschuldigd van seksueel misbruik, moest zijn broer afgeven, en ook zijn huwelijk bleek geen langer leven beschoren. Enige verbittering en tristesse vinden niet toevallig hun weg naar deze plaat. Opvallend genoeg verpakt de groep die onrust vrolijk met doedelzak (‘Persona non Grata’), een jubelend koor (‘Dance and Sing’), blazers en strijkers (‘Stairwell Song’) of een psychedelisch epos (‘To Death’s Heart’). Zelfs een bijrol voor Flea (verrukkelijke slap bass!) staat niet in de weg van het DNA van Bright Eyes. De orkestratie is heerlijk weelderig, hartzeer en hoop wisselen elkaar broederlijk af.

Ashley Morgan - I AM ME U RUN THATS PERFECT ****

Met zijn vorig jaar verschenen ep wierp Ashley Morgan zich op als een verbluffende producer met internationaal appeal. Zijn unieke combinatie van experimentele beats en neurotische raps riep superbe undergroundhiphop in gedachten, van Quasimoto tot Denzel Curry. Op de opvolger I AM ME U RUN THATS PERFECT verruimt deze Limburgse wonderboy het blikveld en diept hij zijn klankenwereld verder uit. ‘Inner Peace’ is punky waanzin op industriële beats, ‘Battles’ is zo briljant en geschift als het scherpste van Danny Brown. Verderop sudderen instrumentaaltjes die horrorcore en postdubstep herbergen: freaky shit, uitmuntend gefabriceerd. De major league lonkt, nu al. (GVA / SVS)