Britse rapsensatie Little Simz is klaar voor haar grote moment: ‘Er hangt iets in de lucht’

Van jongs af is de focus van de Britse rapper Little Simz strak op beroemdheid gericht. Met haar alom bejubelde nieuwe plaat lijkt ze klaar voor een volgende stap. ‘Iedereen heeft zijn eigen momentum. En ik denk dat Sometimes I Might Be Introvert weleens het mijne kan zijn.’

Lang voor ze beroemd werd als rapper Little Simz maakte Simbiatu Abisola Abiola Ajikawo, ook bekend als Simbi, haar debuut als performer tijdens een vrij podium in een lokale jeugdclub. Ze was 10 jaar, droeg een rood trainingspak van Ecko, haar haar was gescheiden in twee staartjes. Ze stormde op de rand van het podium af, viel bijna in de armen van haar klasgenootjes op de eerste rij en rapte: “In ten years, I want to be a performer that can entertain, and still remain, to do good things in life.”

Ondertussen zijn we meer dan tien jaar verder en heeft Little Simz (27) haar ambities zonder twijfel waargemaakt. Haar pas verschenen vierde album, Sometimes I Might Be Introvert, werd in zowat alle recensies wereldwijd lovend onthaald en kreeg ook in deze krant een hoogste onderscheiding. Ze speelde mee in Britse tv-reeksen zoals Top Boy, de hitserie van Ronan Bennett. Ze is actief in haar wijk in Islington in het noorden van Londen, waar ze zich onder meer inzet voor liefdadig werk “waarover ze niet de nood voelt er ruchtbaarheid aan te geven”, zegt ze.

Little Simz is een meesterverteller die rapt met wijsheid en het hart op de juiste plek, met een narratieve stijl die weleens wordt vergeleken met die van Kendrick Lamar en J. Cole, twee fans van haar werk. Ooit was ze ‘de favoriete rapper van je favoriete rapper’, nu is ze een klinkende naam die volop zelf in de spots staat.

In 2019 riep grime-ster Stormzy op het Glastonbury Festival, waar hij headliner was, Little Simz uit tot de sensatie van de toekomst. In het zelfde jaar werd haar derde studio-elpee, Grey Area, een swingende en eclectische overschouwing van haar leven als jonge twintiger, op de NME Awards bekroond tot beste Britse album van het jaar.

En nu, op het moment dat ze een nieuw album uitbrengt, heeft ze het gevoel dat ze op de drempel van iets echt groots staat. Dat zei ze tijdens een interview onlangs, terwijl ze zich gracieus op een sofa in een restaurant in King’s Cross in Londen vlijde alsof die haar persoonlijk bezit was. “Iedereen heeft zijn eigen momentum”, stelde ze. “En ik denk dat Sometimes I Might Be Introvert weleens het mijne kan zijn.”

“Ik ben nog jong. Maar ik weet dat ik daarnaar op weg ben.”

Kadeem Clarke, die vaak met haar samenwerkt en haar liveoptredens regisseert, zegt dat ze vastberaden is. “Ze heeft een visioen. We weten zelfs niet waar het vandaan komt, of hoe ze het wil flikken, maar het zal gebeuren”, zegt hij.

Haarscherpe focus

Die haarscherpe focus heeft Little Simz altijd gehad, al van toen ze opgroeide in Noord-Londen. Het was er steevast druk, lawaaierig en levendig in huis. Haar moeder speelde Afrobeats en reggae, haar zussen garage en grime, haar broers rap en hiphop.

In haar slaapkamer luisterde Little Simz naar Busta Rhymes, Nas en Biggie Smalls, en ze droomde ervan zoals hen te worden: een raplegende die mét de luisteraar spreekt, en niet tegen hem. Ze schreef hun teksten in schriften, probeerde erachter te komen hoe de artiesten halsstarrige woorden omvormden tot strakke en percussieve woordkunst. Ze had het vooral voor de natuurlijke, conversationele stijl van Biggie Smalls. “Als je die flow en de instrumenten wegdacht, dan leek hij met je te praten.”

Ze zegt dat ze “het moeilijk vond om zichzelf in een gesprek te uiten”, maar dat ze door te rappen, dat ze opvatte als een dialoog met zichzelf, haar gedachten enigszins kon ordenen. “En dan trek ik dat zelfs in twijfel – waarom denk ik dat?”

Al rappende, zegt ze, kwam ze erachter wat haar anders dan de mensen rondom haar maakte. “Iedereen kende me als dat meisje dat rapte”, legt ze uit. “Ik ben de jongste van vier kinderen, en mijn oudere broers en zussen kenden iedereen, en ik was dus altijd ‘T’s kleine zus’ of ‘de kleine zus van Fem’. En dan kwamen ook anderen erachter dat ik muziek maakte, en kwam er een laag bovenop. Zo van: ‘Zeg, wist je dat de zus van T rapt?’”

Offers

Op haar 14de begon Little Simz offers te brengen voor de hobby waarvan ze koste wat het kost een beroep wilde maken. Ze bleef thuis als haar vrienden uitgingen in het weekend en besteedde het uitgespaarde geld aan opnameapparatuur. Haar slaapkamer werd een schrijn voor haar muzikale idolen, met posters van Lauryn Hill, Nas en Jay-Z, en een foto van zichzelf erboven. Op een stuk karton schreef ze in hoofdletters: ‘Droom groot!’ ‘Familie is alles!’ ‘God is liefde!’ ‘Wees groots!’

In hetzelfde jaar sleepte ze een rolletje in de wacht in een kinderavonturenreeks op BBC, Spirit Warriors. Op haar 17de werd Little Simz gecast voor Youngers, een jongerendramareeks over een groep tieners in Londen die hopen het te maken in de muziek. Het leven begon de kunst te imiteren toen ze de groep Space Age vormde met andere jonge muzikanten en artiesten die ze leerde kennen via het ECI Music Project, een wijkprogramma in Londen. De crew werd een beetje een verlengstuk van haar familie, zegt Little Simz. Ze bespeelden instrumenten, voegden stemmen toe, maakten grafische kunst voor de mixtapes die ze begon op te nemen.

Tilla Arcé, een goede vriend die ook in Space Age zong, zegt: “Simz omringde zich altijd met echte mensen.” Toch stelde hij vast dat ze meer geneigd was zichzelf bloot te geven in haar muziek dan in het sociale contact. “Als ze optreedt, dan laat ze los en geeft ze zich over aan pure emotie en expressie. De persoon Simbi is veel meer in zichzelf gekeerd, maar omdat ik haar ken als virtuoos, begrijp ik de momenten waarop ze Little Simz wordt.”

Leden van Space Age deden mee op Little Simz’ debuutalbum, A Curious Tale of Trials + Persons, dat ze uitbracht op haar 20ste. Arcé voegde vocals toe, zijn broer Josh producete. De plaat is een reflectie op beroemdheid en het effect ervan op de menselijke geest. Little Simz neemt in de songs verschillende persona’s aan, personages op diverse fases van hun reis richting faam. Als intentieverklaring kon dat tellen.

Volgend niveau

Nu komt Sometimes I Might Be Introvert dus uit, en vindt Little Simz dat ze klaar is om naar een volgend niveau te gaan. “Er hangt gewoon iets in de lucht.” Op het album is onder meer ook de stem van Emma Corrin te horen, die prinses Diana speelde in The Crown. Er staan negentien nummers op, die je meenemen op een reis langsheen de innerlijke conflicten en geneugtes van de artiest. De invloeden lopen sterk uiteen, gaande van slome neo-soul tot electrofunk uit de jaren 80. Alles samen straalt het album de grootsheid en de spektakelwaarde van een West End-musical uit.

Little Simz nam het album op in Los Angeles. Ze werkte er samen met Dean Josiah Cover (33) als producer, in de wereld beter bekend als InFlo, het brein ook achter Sault. Hij is net zoals de leden van Space Age een jeugdvriend en een blijvende muzikale invloed. Ze werken al samen sinds 2008, toen Little Simz nog een tiener met grote dromen was.

“Als ik nu luister naar de dingen die we toen maakten, dan klinkt dat soms bijna als Sometimes I Might Be Introvert”, zegt ze. De muzikale smaak en het klankpalet van beide artiesten reiken ver, met flarden hiphop, jazz, R&B, punk en soul. “We hebben letterlijk een broer-zusrelatie”, zegt Little Simz. “Ik werk hem op de zenuwen, hij werkt mij op de zenuwen. Maar we maken wel fantastische muziek samen.” Ze beschrijft het creatieve proces als een veilige ruimte. “Wat je ook voelt, het blijft tussen die vier muren. Als het de plaat haalt, dan is dat zo. Zo niet, ook goed. Roepen, schreeuwen, huilen, wat dan ook.”

Onzichtbaarheid

Little Simz onderwierp ook haar ambities aan een kritisch zelfonderzoek. “Why the desperate need to be remembered? Everybody knowing what you’ve done, how far you’ve come?”, rapt Little Simz op ‘Standing Ovation’, een van de tracks op haar nieuw album.

In het gesprek dat we hadden, vertelde ze dat ze veel over had voor de grootse periode die eraan komt, ook op het vlak van privacy. “Als ik geen muziek maakte, dan zou niemand me kennen”, zegt ze. Het comfort van de onzichtbaarheid sprak haar introverte kant aan, maar ze heeft het op een akkoordje geworpen. “Ik ga niet naamloos zijn. Ik wil dat mijn muziek bekend wordt, ik wil dat mijn muziek gehoord wordt, ik wil mijn verhaal vertellen.”

Maar beroemdheid is niet het hoogste goed, zegt ze. “Ik probeer in alle aspecten van mijn leven mijn beste zelf te zijn, niet alleen in de muziek. Ik probeer niet alleen een steengoede artiest en performer te zijn, ik probeer ook een steengoede zus, vriend, dochter en tante te zijn.” Het klinkt exact zoals ze het als 10-jarige ook al zong.

Sometimes I Might Be Introvert is nu uit.