Britse komiek en presentator Alan Carr treedt voor het eerst op in België: ‘Ik ben te lui voor een podiumpersoonlijkheid’

Voor wie Alan Carr al aan het werk heeft gezien in Chatty Man of als comedian in Live at The Apollo op de BBC: een interview met hem is exact hoe je denkt dat het is. Voor wie hem niet kent: de Britse Marc-Marie Huijbregts. De komiek en tv-maker verschijnt voor zijn webcam in een zachtgele trui met Mickey Mousejes erop en praat even snel, luid, hoog als nasaal. De hele tijd gaat het van love en dear. Je ziet wat je krijgt en je krijgt véél: het is precies wat hem al jaren geliefd maakt.

“Kennen Belgen eindelijk mijn naam?”, vraagt hij oprecht verwonderd. Blijkbaar genoeg om de Antwerpse Stadsschouwburg te vullen, waar Carr deze week voor het eerst in België zal stand-uppen – de tweede show in Brussel werd wel afgelast door de tegenvallende ticketverkoop, maar dat is ook een teken van de tijd. Als Carr de afgelopen jaren onze pers haalde, was dat vooral als presentator van Chatty Man, die wereldsterren de nodige drank voorschotelde om dan gênante verhalen met hen uit te wisselen. En ook als goede vriend van Adele, die speciaal een priesteropleiding volgde om Carr en zijn toenmalige echtgenoot te huwen.

De komiek zucht: “Iedereen vraagt maar naar roddels over Adele, maar ik weet dat journalisten die er altijd uit plukken en dan ben ik weer de aandachtszoeker die niet kan zwijgen over zijn vriendschap met Adele.” Ik vraag hem naar de beste Adele-loze anekdote uit de geschiedenis van Chatty Man, dat er in 2016 mee ophield. “Grace Jones”, zegt hij zonder na te denken. “Ik zette haar tequila voor, omdat ik in haar biografie had gelezen dat ze bijna iemand had gedood tijdens een spelletje met die drank. We zijn dan uiteindelijk zwaar uitgegaan en ik dacht de hele tijd maar twee dingen. Eén: ik ben op de zuip met dit icoon. En twee: ze is tweeënzeventig!”

De jonge Alan Carr dacht niet aan Grace Jones, zelfs niet aan comedy. Daarvoor was hij veel te onzeker over zijn eigen stemgeluid. “Ik werkte toen nog in een callcenter: regelmatig werd ik door bellers aangesproken met mevrouw. Maar op een dag kreeg ik van een waarzegster te horen dat ik veel geld zou verdienen met stand-up. Ik heb nog steeds geen idee van wat ze toen in mij zag.”

“Voor mijn eerste optreden in een pub in Manchester was ik zo zenuwachtig dat ik niet eens kon kakken, maar het ging geweldig. Van dat succesje werd ik prompt zo arrogant dat mijn tweede show een mislukking werd. Echt, I died on my ass. Vandaag kennen mijn bezoekers me, ze weten hoe mijn stem klinkt. Maar tijdens die eerste shows zag je mensen denken: what the fuck was that?”

Zeehond

Carr doopte zijn show Regional Trinket – een trinket is een snuisterij – als reactie op iedereen die hem na vele jaren tv-maken een national treasure noemen. Zelf vindt hij zijn eigen persoontje en de tv die hij maakt maar oppervlakkig. “Als talkshowhost weet je nooit wat echt waar is. Lady Gaga zei eens dat ze met mij wilde gaan feesten. Maar is dat dan showbizzprietpraat of wilde ze echt met mij uitgaan? Dan vind ik stand-up net heerlijk omdat het zo direct is. Ik ben zelfs te lui om een podiumpersoonlijkheid op te bouwen. Als mezelf ben ik al nerveus genoeg.”

Carr wilde eigenlijk al in 2020 beginnen te toeren, maar daar besliste corona anders over. Toen de zalen dan eindelijk opengingen, moest de comedian zijn hele voorstelling herschrijven. Hij kon niet anders dan het hebben over zijn scheiding van Paul Drayton, die vier jaar lang zijn echtgenoot was.

“Het was echt bizar voor mij, de man die altijd grappen maakt over beroemdheden en hun liefdesleven, om nu zelf in het middelpunt van de belangstelling te staan met een relatiebreuk”, zegt hij nu. “Mijn ex zat dronken achter het stuur en dat stond in alle kranten. Ik had met andere woorden de keuze niet om mijn scheiding privé te houden. Daarvoor was niemand geïnteresseerd in met wie ik samen was, nu werd ik plots achtervolgd door fotografen. Ik stond eens op een lange pier naar de zee te staren, omdat ik een zeehond wou spotten. Ik keek van de pier naar beneden, een fotograaf zag dat en achteraf zag ik op de foto dat ik keek alsof ik op het punt stond om mezelf van de pier te gooien.” De tournee afgelasten kwam volgens Carr zelfs niet bij hem op: “Comedy is mijn therapie. Ja, op het podium voel ik me kwetsbaar, maar het juichende publiek steunt me enorm.”

In de pers liet hij zich met een kwinkslag ontvallen dat hij als nieuwbakken vrijgezel naar “a decent Scottish guy” zoekt. “Intussen neem ik elke nationaliteit, love”, lacht hij. “Wil je weten hoe erg het is met mij? Vanochtend ontving ik mijn eerste dickpic en het was er een van een paard! Het ding was misvormd en de foto kwam van een dierenorganisatie die geld ophaalde om het paard te redden. Natuurlijk heb ik gedoneerd. If I could save just one dick, then my work here is done.”

“Ik heb prachtige kuiten”, antwoordt Alan Carr naar waarheid op de vraag wat zijn beste eigenschap is. “Ah, je bedoelt iets innerlijks? Ik ben een outsider en voel me goed in die rol. Dat heb je volgens mij nodig om een goede comedian te zijn.”

Alan Carr speelt op 18 oktober in de Stadsschouwburg van Antwerpen.