Tv-recensie
‘Bodyguard’: als Big Brother zich van vijand vergist
De Netflix-serie Bodyguard is een politieke thriller die confronterende vragen stelt over goed en kwaad in de strijd tegen de terreur.
David Budd is een jonge oorlogsveteraan met het posttraumatische stresssyndroom (PTSS), dat hem zijn huwelijk kost. Hij werkt als lijfwacht voor de beschermingseenheid van de Londense politie. Als hij erin slaagt een zelfmoordterroriste op de metro ervan te overtuigen niet op de ontstekingsknop te drukken, wordt hij gepromoveerd tot lijfwacht van de minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague.
Zij is controversieel, omdat ze burgerlijke vrijheden op het spel durft te zetten in de strijd tegen de terreur. Dat maakt haar tot doelwit van terroristen, criminelen, samenzweerderige politici en veiligheidsdiensten die elkaar kapot rivaliseren.
Toch is in Bodyguard, dat tijdens zijn première op BBC het best bekeken tv-drama van het jaar was, niets wat het lijkt.
Enemy within
Montague, in een uitstekende vertolking van Keeley Hawes, kan model staan voor elke minister van Binnenlandse Zaken. Voortdurend wordt ze heen en weer geslingerd tussen keiharde dilemma’s, in een poging nieuw geweld te voorkomen. Onvermijdelijk leidt dat tot menselijke fouten, die haar leven, dat van haar lijfwacht en dat van zijn kinderen bedreigen.
Budd, sterk neergezet door Richard Madden, weet ook niet meer wie hij moet vertrouwen, omdat een ondefinieerbare tegenkracht hem altijd op het verkeerde been zet. Hij komt te laat als hij beseft dat er naast een externe vijand ook een ‘enemy within’ is, binnen de veiligheidsdiensten, én in zijn hoofd, waar de PTSS steeds harder toeslaat.
De relatie tussen Budd en Montague, die steeds intenser wordt, groeit mee met de intriges van het verhaal. Net als beiden tot nieuwe inzichten komen over de weg die ze zijn ingeslagen, zal het noodlot toeslaan.
Als politieke thriller laat Bodyguard je achter met confronterende vragen over goed en kwaad in de strijd tegen de terreur die Europa en de VS sinds 11 september 2001 zijn aangegaan. De makers tonen de dilemma’s en de kwetsbaarheid van de democratieën die hun eigen vrijheden ter discussie stellen, want net hun breuk met de eigen grondwet en de gedeelde waarden vergroot het wantrouwen tussen de burgers en de overheid, tussen de politici en inlichtingendiensten onderling.
De les van Bodyguard is wat er kan gebeuren als Big Brother zich van vijand vergist. De echte criminelen glippen door de mazen van het net als iedereen elkaar beloert. Terwijl de veiligheidsdiensten plots de opdracht krijgen te focussen op het uitgooien van sleepnetten om metadata van de bevolking te vangen – denk aan ons huidig vingerafdrukkendebat – knutselen de terroristen hun bommen in achterkamertjes, met handschoenen aan.
Bodyguard is nu te zien op Netflix.