‘Blaze’ steekt aangenaam af bij het stadiongeweld in recente muziekfilms ★★★☆☆

Een ster werd de in 1989 op 39-jarige leeftijd op gewelddadige wijze omgekomen countryzanger en gitarist Blaze Foley nooit, en legendarisch was de balsturige Texaan hooguit in kleine kring. Een verklaring mag worden gezocht in zijn onverschilligheid, de hang naar alcohol en cocaïne. Maar toch ook gewoon pech: originele opnamen van Foleys studioalbums raakten consequent zoek.

En zo bleef de als Michael David Fuller geboren muzikant een voetsoldaat in het americana-genre, meestal genoemd in relatie tot zijn vriend en countrycollega Townes van Zandt, die wel bekendheid verwierf. Tot acteur Ethan Hawke zich ermee bemoeide, als producent en regisseur van het warmhartige biografische drama Blaze. Een wat lome film, gevat in herfstige sepiatinten en doorspekt met scènes die soms nauwelijks meer behelzen dan zo’n stemmige albumcoverfoto; Blaze in de laadbak van een open truck, Blaze wandelend met zijn gitaarkoffer. Maar Hawkes ode aan de muzikale marge komt op het juiste moment, steekt aangenaam af bij het stadiongeweld en de massa-adoratie in die grote recente muziekfilmsuccessen Bohemian Rhapsody en A Star Is Born. Films die exact verbeelden wat Blaze nooit verwierf, ook niet zo ambieerde.

Drievoud

Hawke ontgint zijn Blaze in drievoud: we treffen de muzikant in onbekommerde tijden, met zijn vriendin Sybil als Adam en Eva in een houten boshut, maar óók in mindere perioden, schuimend en strompelend (jeugdpolio) langs sleetse bars, waar het volk maar weinig om zijn talent geeft. En we zien – en horen – hoe Blaze-vriend Van Zandt en een derde bandlid het fenomeen Blaze na diens dood verklaren en mythologiseren, in een interview voor de radio.

Voor het scenario ging Hawke een alliantie aan met Blazes ex-geliefde en muze Sybil Rosen, haar eerder gepubliceerde memoires kleurden de persoonlijke scènes. De kerncast bestaat uit de acterende muzikanten Ben Dickey (als Blaze) en Charlie Sexton (Van Zandt), dat dubbeltalent pakt goed uit. Echt diep laat de film-Blaze zich ook weer niet in de ziel kijken. Vooral de latere lethargische muzikant, die de strijd met zijn demonen al opgaf, heeft iets weg van een bebaarde geestverschijning; al bijna vertrokken. Het is een klein gebrek: je voelt dat er niet enkel voor het hoofdpersonage, maar ook voor de film niet heel veel op het spel staat.

Blaze – de artiest, de film – is op zijn best als de muzikant gewoon wat op een veranda hangt, liedjes tokkelt op zijn gitaar naast wat vage vrienden, sterkedrank onder handbereik. Misschien is dat niet genoeg voor een legende. Maar juist die kleine momenten maken Hawkes ode aan het te korte muzikantenleven genotvol.

Blaze, vanaf woensdag in de bioscoop.