Best Kept Secret mag dan in Nederland liggen, eigenlijk hebben we het festival geannexeerd

Het regent in de Beekse Bergen en toch overdondert de setting. Best Kept Secret heeft zich genesteld langs de oever van een meer, tussen de rietkragen en het bos. Twee muziekliefhebbers weten geen blijf met hun enthousiasme, trekken hun kleren uit en duiken het sop in.

Best Kept Secret ligt op kruipafstand van de grens met België. Wie effectief tot hier is gekropen - dat ging vast vlotter dan de file op de autostrade - kan zijn lijf op de festivalwei neerploffen en zich vol bier laten gieten zonder zijn gat nog te hoeven opheffen. Ik zever niet: op Best Kept Secret lopen garçons rond met een vat Jupiler op hun rug. Wenk er zo één, laat je beker voltanken, betaal met de chipkaart om je pols en hop: alcoholische extase!

Doordat ik mijn eigen, goddeloze versie van de ramadan eerbiedig, drink ik vóór zonsondergang geen bier. Een spuitwater is al zondig genoeg, weet mijn innerlijke profeet. Als ik de beker tot de bodem heb geledigd, wil ik hem uit pure gewoonte voor me uitgooien, maar iets stopt me. Wat? Mijn innerlijke profeet wijst op de modder. Ik vernauw mijn ogen tot spleetjes en tuur naar de modder. Wat is er mis met die modder? De modder, de modder!

Er slingeren alleen mensen rond in die modder. Geen bekers, geen stukken karton, zelfs geen snippertje papier. Pfff, dan zal ik maar de eerste zijn, zeker, die zijn beker weggooit? Recensent Gunter Van Assche, die goede raad en sterren uitdeelt bij de vleet, stopt mijn arm: "Hou die beker bij, hij is 1 euro waard!"

Een korte broek maakt alles kapot

Op het hoofdpodium speelt een band. Die heet DIIV. Eén van de zingende gitaristen draagt een korte broek. Hij heeft chance dat ik geen recensent ben, want je mag je poprock nog zo fris uit je gitaar schudden, een korte broek maakt alles kapot.

Ik ga wat rondwandelen en moet meteen in mijn synoniemenwoordenboek op zoek naar woorden van lof. De verhouding tussen de oppervlakte van het terrein en het aantal bezoekers is hier optimaal. Er is ruimte genoeg om iedereen een comfortabele persoonlijke bubbel te gunnen. En die eetkraampjes! Zij zien er stuk voor stuk superverzorgd uit, het eten ruikt misdadig lekker. De late namiddag moet nog avond worden, maar nu al doen mannen de ronde om elk minuscuul stukje afval in een vuilnismand te droppen.

Mijn trommelvliezen geven een foutmelding door aan mijn hersenen. Ze vrezen dat ze beschadigd zijn. "Want wij horen geen luide Hollanders", verklaren ze. "Ach, we hebben er gewoon nog geen gezíén", rapporteren mijn netvliezen. Inderdaad: er lopen wel Nederlanders rond, maar ze houden zich verdacht stil. De Belgen zijn hier een stuk luider. En ze zijn met veel.

"Het is hier leuk, want iedereen is oud. Enfin, ouder", zegt Lotte (32) uit Antwerpen. "Er lopen hier geen achttienjarigen rond. Die zijn altijd zo druk, ze willen zich laten gelden en drinken te veel."

Lotte en Kim (31) kamperen in een bungalow, een keuze die ze zich niet beklagen. "Modder is enkel charmant wanneer je begin de twintig bent", haalt Kim haar neus op. "Ik heb last van mijn rug in een tent", zegt Lotte.
Over de eetkraampjes - 'foodtrucks' voor hipsters - zijn de twee dames zeer te spreken. "Heel leuk dat er zoveel variatie is in het eten, maar als het erop aankomt, kiezen we wel gewoon voor friet en pita", bekent Lotte. "De macht der gewoonte en tja, ook geen gedoe met plastic bakjes en bestek."

Ondertussen heb ik al half Gent zien passeren, en de andere helft is wellicht nog onderweg. "Juij, t zijn Gentse Feesten!", roept een luide Belg. Moet ons volk zich niet gedragen als schuchtere underdog?

Geen geldklopperij

Peter (34) rolt een sigaret. Het optreden dat hij zojuist heeft bekeken, bevatte te veel langdradige gitaarsolo's, maar verder heeft hij het prima naar zijn zin op Best Kept Secret. "Het is hier geen geldklopperij. Op de camping kun je voor 6 euro een gekoelde six-pack Jupiler kopen. En er is een kraam met entrecote en stoverij. Vóór ik daar iets bestel, ga ik wel vragen of het Belgen zijn, want Hollanders doen altijd een half pak suiker bij hun stoofvlees."

Peter overschouwt de verzameling foodtrucks en fronst. "Het is misschien wel net iets te posh voor een festival. Elk kraampje doet zo hard zijn best om biologisch en glutenvrij te zijn. Op den duur krijg ik goesting naar bespoten groenten met een kieken dat heel haar leven in een legbatterij heeft gezeten", bromt hij.

Ik bestel iets bij Mac & Cheese en krijg een drets van kaas en macaroni waarop stukken kip liggen. Het ziet eruit als overgeefsel, maar het is bijlange geen bucht. Tegen dat ik mijn bakje heb leeggeschrokt, passeert er weer een vuilnisman die zijn zak geduldig openhoudt. Hoe kunnen wij hier rommelige gezelligheid creëren als er geen afval in de modder mag worden gegooid? Is het de protestantse slag die ervoor zorgt dat alles hier ondanks de modder zo proper blijft? Weten Nederlanders niet dat plezier smerig moet zijn om écht te zijn?

Peter en zijn vriendin Billie (21) glibberen naar het hoofdpodium. Ze willen naar Beck kijken, de headliner van vanavond. Hoewel ik Beck een overschat fenomeen vind, volg ik hen. We kiezen een plekje waar de modder nog niet al te zompig is en wachten tot de Amerikaan op het podium verschijnt.

Op het moment dat Beck zijn show aftrapt, komt er een bende luide Belgen naast ons staan, ik vermoed boerkes uit het Waasland of een andere streek die in pre-industriële tijden is blijven steken. De luidruchtige twintigers schuiven nu vóór ons, dan tegen ons en ten slotte vragen ze met hun blik: wat staan jullie in onze weg te doen?

We verplaatsen ons enkele meters en hebben met moeite houvast gevonden in de modder, of er komt wéér een groep Belgen zijn gebied uitbreiden. Deze keer zijn het zandige Kempenaars die onze bubbel vertrappelen.

Peter zucht. "Er staat nu een andere hoop debielen naast ons."
Aangezien Beck mij niet kon bekoren, ga ik wat rondwandelen. Onvermijdelijk bots ik opnieuw op een bekend gezicht: Lowie (35), een longspecialist afkomstig uit Ingelmunster (B), woonachtig in Limburg (B) en werkzaam in Maastricht (NL).

Vorig jaar was Lowie voor het eerst op Best Kept Secret en hij was zo gecharmeerd dat hij toen meteen een ticket kocht voor de editie van dit jaar. "Dit festival is ideaal voor dertigers", glundert hij. "Ik slaap in het bungalowpark, zoals alle Belgen hier. We hebben een frigo en een badkamer met douche en een pot om op te kakken. Mij krijg je echt niet meer in een festivaltentje. Hier heb je comfort, lekker eten, lekker drinken. Dit is een comfortfestival."

Te veel Hollanders

Zijn er geen minpuntjes? "Er zitten te veel Hollanders", lacht Lowie. "Neen, serieus, nu ik werk in Nederland, maakt dat voor mij allemaal niet uit."

Ik krijg niet eens de kans om zelf wat negatieve punten te bedenken, want er springen twee Brammen in mijn nek. Alwéér twee Gentenaars - zij het van West-Vaamse oorsprong. Ze halen meteen hun loftrompet boven. "Wat mij hier opvalt, is de totale afwezigheid van sponsorlogo's. Werchter daarentegen hangt er vol van", zegt Bram B. (37), een gehaaide showbizzmanager. "Ik ben zeer enthousiast over de Nederlandse festivals. Anderzijds: ik denk dat de Belgische festivals lucratiever zijn."

Ik neem een besluit: als er hier toch alleen maar Belgen rondlopen, kan ik beter terugkeren naar België. De allervriendelijkste Nederlandse securitymensen laten me zonder veel gedoe door de backstage naar de parking wandelen. Uit principe maak ik geen gebruik van de urinoirs voor de rocksterren en ga ik pissen tegen een bescheiden boom. Mijn ogen schakelen over op nachtzicht en ik kan het logo zien op de camionette waarnaast ik sta.

Balls & Glory.

Het gehaktballenimperium dat West-Vlaming Wim Ballieu vanuit Gent heeft opgebouwd, is ook hier aan zijn invasie begonnen.

Staatkundig mag Best Kept Secret in Nederland liggen, maar ik vrees voor de Nederlanders dat we het hier al een klein beetje geannexeerd hebben.