Best Kept Secret 2013: Safaripark met muzikale hoogvliegers

Desondanks wekte BSK de schijn van een fijnproeversfeestje voor ingewijden. Met vijftienduizend toeschouwers werd het festival reeds als uitverkocht beschouwd, terwijl het safariterrein van de Beekse Bergen groot genoeg was om veertigduizend man méér toe te laten.

Het driedaagse evenement werd ook omzoomd door bossen, een zandstrand en een gigantische vijver, waardoor je het gevoel kreeg afgesloten te zijn van de bewoonde wereld. Een idyllische locatie, die enkel door het grauwe weer aan schoonheid inboette. Ach ja, de kleurrijke opkomst - sommige festivalgangers kozen voor opzichtige dierenpakjes - compenseerde veel.

BSK is een nieuwkomer op de festivalmarkt, maar legde bij zijn vuurdoop al een affiche vol kleppers voor. Hoe dat kan? Een klein Nederlands boekingskantoor sloeg de handen in elkaar met FKP Scorpio, een Duitse topspeler op de concert-en festivalmarkt. Die organiseert in eigen land de zusterfestivals Hurricane en Southside, met dezelfde headliners. Voor tourende acts is een derde show op relatief korte afstand in éénzelfde weekend een mooie buitenkans. En met een festival op de grens tussen twee landen, worden ook Belgische festivalgangers er beter van. Of àndere organisatoren en promotoren zoals Live Nation of Mojo dol zijn op dit machtige partnership, valt te betwijfelen. Met BSK voelen ook onze eigen festivals een hete adem in de nek: Was Arctic Monkeys immers geen gedroomde topnaam geweest voor Pukkelpop of Rock Werchter? Een hele Belgische delegatie vond vrijdag hoorbaar van wél.

Vol veelvraten
De grootste troef van BSK bleek niettemin het grote comfort. De organisatie speelt daarmee in op een groeiende trend. Festivalgangers kregen slaapmogelijkheden in bungalows, chaletjes of blokhutten. Op het terrein kon je dan weer verpozen op schommelbankjes in een feeëriek verlicht bos. Een grote keuze aan maaltijden tegen aanvaardbare prijzen, Belgisch (!) bier, en een terrein dat het hele weekend kraaknet en aangenaam geurend bleef, maakte dat dromerige plaatje af. De uiterst gemoedelijke sfeer was net zo goed een verademing: de hoffelijke security toonde zich geen regelneven, met een verholen verlangen naar een eigen politiestaat.

Tijdens deze eerste editie lagen de podia ook dicht bij elkaar, waardoor je het leeuwendeel van de bands kon bekijken zonder dagelijks een marathon uit te lopen. De affiche kwam daarmee handig tegemoet aan de wensen van de melomane veelvraat: eerst botste je op de grafduistere wall of sound die de loeiharde Swans metselden. Later op de avond ontroerde een sobere Damien Rice dan weer, of koos je met Fuck Buttons en Pantha du Prince voor experimentele elektronica. De party raps van Macklemore & Ryan Lewis en agressieve hiphop van Tyler, The Creator zorgden op hun beurt voor een baldadig feestje. En het alweer uitstekende Balthazar dwong een afgeladen strand tot het heffen van hun beker op de nacht in 'Blood Like Wine'. Of anders huppelde je wel door psychedelische mushroom-velden met Jacco Gardner of Allah-Las, die tegelijk ook surften op de golven van de Amerikaanse West Coast.

De muzikale safartitocht voerde je ook langs de hoogvliegers van Alt-j. Voor een tent die zowat uit z'n voegen barstte, tekenden zij voor warme duetten met het publiek, applaus waar de decibelmeter spontaan van in het rood ging en een voortreffelijke show.

Foei, Bloc Party
Op Best Kept Secret bleven sommige geheimen niettemin beter in de doofpot. Zo maakte Bloc Party een lauwe en slordige indruk. Zonder uitleg bleek hun drummer vervangen door een vrouw, terwijl frontman Kele Okereke achteloos kauwgom sjiekte terwijl hij zong. Het publiek toonde veel goede wil: op het strand danste iedereen op 'Banquet' hoewel de vingers van Okereke struikelden over de snaren. Maar de beslissing van de groep om minstens een half jaar pauze te nemen na de festivals, komt geen moment te vroeg.