Best Kept Secret 2013: Aangenaam treuren in de regen

In de wandelgangen vingen we afgelopen weekend op dat de organisatie lang geaarzeld heeft over Portishead (****) als headliner. Een nieuwe plaat heeft de groep immers niet op zak. Meer nog: Third dateert zelfs alweer van vijf jaar geleden. Gelukkig werd de knoop doorgehakt ten goede van de Bristolse triphopgroep, en daarmee ook in het voordeel van duizenden festivalgangers.

Net als Damien Rice op zaterdag tekende het collectief rond zangeres Beth Gibbons en muzikale voortrekker Geoff Barrow dan ook voor een hartverscheurend mooi concert in de avondschemer. Net zo fragiel als het geritsel van de bladeren in de omringende bomen klonk de zang van Beth Gibbons, treurend met de wilgen. Haar hoofd diep tussen de schouders verschanst, alsof ze ook binnen moest schuilen voor teisterende regenvlagen.

Tijdens een ontroerend 'Roads' merkte je hoe de frontvrouw langzaam een aanslag op het gemoed van de festivalgangers pleegde. In de tent schipperden de gelaatsuitdrukkingen tussen behagen en grafstemming. Stil genot in tristesse. Alleen tijdens de jongste song in de set kwam er enige beweging in de propvolle tent: het twee jaar oude 'Chase the Tear' dreef dan ook op een pompende eightiessound. Het anders zo luidruchtige Nederlandse publiek hield zich niettemin opvallend gedeisd. Zelfs toen de laatste noot van 'Sour Times' al was uitgestorven, bleef een lange, dreigende stilte hangen in de tent. Die werd pas doorbroken met het industriële slagwerk van 'Machine Gun', een zeldzaam brutaal en snoeihard intermezzo. Deze krautrockbeat kwam even hard aan als de patronen van een ratelende mitrailleur.

Losse flodders zaten er overigens niet in de set. Door een relatief korte setduur moest de groep dan ook erg zuinig zijn met hun legendarische oeuvre: het wondermooie 'Wandering Star' werd zelfs uit tijdgebrek van de setlist geweerd. "Please could you stay a while to share my grief?", zingt Gibbons daarin, verdronken in smart. We wilden de vraag dit keer terug naar verzender sturen.

Vuurwerk en apathie
Met Sigur Rós (***) als hekkensluiter op het hoofdpodium kreeg Portishead gelukkig een overtuigende aflossing van de wacht. Al leek alleen de spionkop daar anders over te denken. Voorbij de geluidstoren merkte je hoe de inspanningen van Jónsi Birgisson botsten op algemene apathie. De kou en de regen hadden kennelijk ingehakt op het publiek, de esprit bleek geknakt, en daar kon zelfs een IJslandse wereldgroep niet tegenop.

Nochtans haalden de postrockers alles uit de kast om het publiek op te zwepen. In de nieuwe songs van Kveikur werden zelfs meestal stevige muren van geluid opgetrokken. 'Brennisteinn' werd gedragendoor een industrial beat die prachtig contrasteerde met de zachte, glaciale stem van Jónsi. Daarnaast begeleidde een lijvig orkest van blazers en strijkers de groep, en trad het ook bij als koor. Stemmige visuals met vuurwerk, naakte silhouetten en abstracte beelden maakten het puntgave concert af. Maar veel kunst- en vliegwerk bleek de groep zondag niet eens nodig te hebben: toen de behoedzame piano van 'Sæglópur' over het strand echoot, kon Sigur Rós nog op het meeste enthousiasme rekenen.

Ondanks de makke reacties en de uitstervende sfeer op het strand voor het hoofdpodium, toch weer een overtuigend concert. Overigens: weinig mooiere decors denkbaar dan de Beekse Bergen om headliners als Sigur Rós en Portishead tegen te plaatsen. Om het terrein van Best Kept Secret op te lopen, moest je via kronkelende, uitgelichte bospaadjes lopen. Daarna kwam je uit aan een groot meer, dat omzoomd werd door nog meer bossen en een zandstrand. In die unieke, idyllische setting stonden beide groepen zonder meer op hun plaats.

Alleen bleek de beslissing om Sigur Rós te laten afsluiten op het hoofdpodium dus geen onverdeelde zegen. Had Portishead die rol niet beter op zich kunnen nemen? De grote tent puilde immers zowat uit onder de massale belangstelling voor de Bristolse triphopgroep. Met Alt-J maakte de organisatie van Best Kept Secret ook al een soortgelijke schoonheidsfout. Als die weggewerkt raken, hebben de Nederlandse én Belgische festivals er evenwel een te duchten concurrent bij.