Beck Kept Secret: feestje alsof het 1999 is

Aan dertigers hoeven we dit vast niet uit te leggen, maar in de jaren negentig werd Beck bijna doodgeknuffeld. In de loop van de nieuwe eeuw bekoelde de liefde evenwel voor deze popkameleon. Ten onrechte, bewees hij twee jaar geleden nog in een halfvolle Vorst. Met wat geluk zou de zelfverklaarde Loser op Best Kept Secret dus voluit voor de winst kunnen gaan.

En jawel! Voor een afgeladen terrein stak Beck een jukebox af met hits en legde hij een overschot aan vrolijke gekte aan de dag. Die stonden garant voor een feestje, waarmee je het rottige weer, de drassige vlakte en de klamme kou in je botten meteen weer vergat.

Als een kameleon ontpopte Beck zich achtereenvolgens tot gospelpriester, funky bleekscheet, onbekommerde slacker en clown. Geestig moment: amper begonnen moest Beck het podium alweer af om een riem te zoeken. Zijn broek dreigde immers af te zakken. Goed, dat klinkt niet bijzonder lollig, maar als headliner gaf hij daar wel nonchalant mee aan dat hij nog steeds dezelfde slome duikelaar en underdog is gebleven. Met een grote liefde voor maskerade beleed deze rare, blonde vogel vervolgens dan weer zijn liefde voor talking blues, moddervette rock, hiphop, gladde funk en glimmende soul. Het American Songbook leek hij net zo goed vanbuiten te kennen, telkens wanneer folk en country de meer ingetogen songs mochten kleuren.

Disco was ook niet zonevreemd aan zijn set. Een likje Donna Summer werd bijvoorbeeld aan zijn eigen 'Think I'm In Love' gelijmd. En elders meenden we ook nog een stukje Kraftwerk te horen. Waar we wél helemaal zeker van zijn? In de finale gaf hij nog een vette knipoog aan Bowie ('China Girl') en Prince. Met die laatste binnengesmokkelde invloed bewees Beck trouwens écht dat we een feestje bouwden alsof het opnieuw 1999 was en Beck aan de top van de voedselketen stond. 'Sexx Laws', 'Devil's Haircut' en 'Where It's At' werden onthaald op hitsige kreetjes, en helemaal aan het begin van de set zette hij doodgemoedereerd zijn bekendste hit 'Loser' in. Kat in een bakkie: tijdens het refrein hoefde hij geen hand uit te steken - duizenden kelen nemen zijn rol waar: "Soy un perdedor, I'm a loser baby, so why don't you kill me?"

Ondanks een dankbare hitset liet hij alweer bekende songs links liggen, à la 'Nobody's Fault But My Own', 'Pay No Mind', 'Jack-Ass' of de Korgis-cover 'Everybody's Got to Learn Sometime'. Beck zou Beck natuurlijk niet wezen als hij zijn tegendraadse natuur had genegeerd. Zo voelde het ook een beetje vreemd aan voor een party like it's 1999, dat zijn plaat Guero - uit 2005 - nogal overdreven vertegenwoordigd bleek in de set. Beetje lullig ook, dat hij zijn nieuwste single 'Wow' niet eens durfde te etaleren.

Maar goed, dat is spijkers op laag water zoeken. Waren we getuigen van één van de hoogtepunten van deze zomer. Hell yeah. Odelay!