Band of Horses klinkt weer vrank en vrij: ‘Dat ik nachten doortrok op lsd hielp vast wel’

In montere galop komt Band of Horses vandaag aangedraafd met het album Things Are Great. Maar voor alles zo geweldig kon worden, moest de groep vervellen, zich vervelen en vooral: niet vervallen in oude gewoontes. ‘Things really had to suck’, zoals frontman Ben Bridwell het zelf beschrijft.

Net toen Things Are Great zijn weg naar de wereld zou vinden, zette een pandemie diezelfde wereld op slot. Vervolgens werd de release van het album een aantal keer uitgesteld. Wanneer we Ben Bridwell via Zoom in zijn thuisstad Charleston, South Carolina spreken, voel je meteen hoe zwaar alle uitstel en afstel heeft gewogen. “Luiheid is sowieso een van mijn minst favoriete hoofdzonden, maar verplichte luiheid? Dat voelde aan als een terdoodveroordeling van mijn ziel. It was a fuckin’ disaster. Ik stierf een miljoen keer. (sarcastisch) Het deed veel goeds aan mijn financiële wanhoop. Maar véél minder aan mijn mentale gezondheid. De stress woog zo zwaar dat zelfs een tripje naar de supermarkt me op den duur panische angst inboezemde. Een unheimlich gevoel voor iemand die al twintig jaar een kick haalt uit publiek, en uit de warme interactie met andere mensen.

“Ik besef natuurlijk dat de helden in de zorg en hun doodzieke patiënten veel meer reden hadden om zich hondsberoerd te voelen. Maar het water staat me aan de lippen. Ik draag verantwoordelijkheid over een gezin met vier dochters, en een crew die van dag op dag werkloos werd. Bij een volgende lockdown zal ik de handdoek in de ring moeten gooien. Dan ga ik songs in opdracht schrijven. Of zie je me misschien mijn eigen bloed op een straathoek verkopen.”

Het is alweer zes jaar geleden sinds de laatste Band of Horses verscheen. Why are you OK heette die langspeler. “Ik stond er niet bij stil, maar Things are Great lijkt achteraf bekeken een onbewuste knipoog naar dat album, alsof het een zusterplaat betreft”, knikt Bridwell. “De titel drukt de tong weliswaar dieper dan ooit in de kaak. It’s a piss take. Deze songs gaan over depressie en duisternis, scheiding en sombere tijden. En dan te zeggen dat de plaat af was voor covid alles kwam verneuken (glimlacht).

De vrolijkste tekst is misschien die van ‘Coalinga’: een inside joke voor iedereen die ooit Californië binnenreed en voorbij dat gelijknamige stadje reed. Zo’n twintig mijl lang word je getroffen door de verschrikkelijkste, meest penetrante geur van koeienstront dankzij het immense lint aan veeboerderijen waar de stad bekend om staat. Op het gevaar af om iets controversieels te zeggen, maar indertijd noemden we Coalinga wel eens besmuikt ‘cow-schwitz’ (lacht).”

De teksten barsten dan wel van onbehagen, troost vind je in de warme sound van de songs. “Vroeger vertrouwde ik altijd op de beste gitaristen die op dat ogenblik in mijn groep speelden. Maar deze keer plantte ik trots mijn eigen vlag. Ja, ik speel soms als een sloddervos met twee linkerhanden. Maar ik had meteen door dat de plaat net die onhandige charme nodig had. Band of Horses moest vervellen tot het schattige monstertje dat het in werkelijkheid is. De schoonheidsfouten mogen schitteren. Alle wratten en openbarstende puisten mag je zien.

“Dat ik nachten doortrok op lsd hielp vast ook wel om een plaat te maken die zo vrank en vrij klinkt. (lacht) Ik wilde vooral niet vervallen in de oude gewoonte om mijn oren te laten hangen naar een slimme producer als Rick Rubin. Deze keer hield ik de teugels strakker dan ooit in handen, waardoor de plaat Band of Horses pur sang is geworden. En we ongeveer even naïef klinken als bij ons debuut.”

Met ‘The Funeral’ schreef Band of Horses toen een onsterfelijke cultclassic. Dat nummer vond zijn weg sindsdien naar een veelvoud aan televisieseries (Gossip Girl, La casa de papel…), bekende films (127 Hours), videogames en zelfs een commercial voor Ford. Toen Kid Cudi de song samplede op een mixtape ging ook het jonge grut overstag, zeker toen EDM-producers het voorbeeld van Cudi volgden. Op Spotify werd de song intussen net geen 300 miljoen keer beluisterd.

“En dan te zeggen dat ik er alle moeite aan deed om die song indertijd níét af te werken”, lacht Bridwell. “De rest van de groep, het label en de producer moesten me in de studio aan de ketting leggen. Ik bedacht elfendertig excuses om mijn tengels van die song af te houden. Ik voelde me gewoon niet zo lekker bij de angstaanjagende oprechtheid van de lyrics. Gelukkig wist iedereen in mijn omgeving wél dat we goud in handen hadden (lacht). De grote kracht van die song? Het nummer is een kruk voor mensen die door moeilijke tijden gaan en geliefden verliezen. Ikzelf dacht dan weer aan het verdriet dat ik zou voelen wanneer mensen in mijn omgeving zouden sterven. Mensen die ik nog steeds niet ben kwijtgeraakt – hout vasthouden.”

Op de nieuwe plaat probeert Bridwell even “brutaal eerlijk en angstaanjagend oprecht” te schrijven, zegt hij. In de opener ‘Warning Signs’ zingt hij bijvoorbeeld “I don’t want help, I don’t want counseling / I won’t go to therapy, I won’t do anything”. Hij beseft dat die woorden gevoelig liggen in een tijdperk waarin net verzocht wordt om tijdig hulp te zoeken. “De song is eigenlijk vooral een bevestiging, over hoe moeilijk het is om hulp te zoeken wanneer je die het hardst nodig hebt. Je wilt vaak geen medelijden, zelfs geen sympathie wanneer het pikdonker wordt in je hoofd. Vandaar de titel: het is je persoonlijke geheugensteuntje wanneer je liegt dat alles geweldig gaat. Wéét dan dat je beter even aan gewetensonderzoek kunt doen.”

Things Are Great is verschenen bij BMG.

Band of Horses speelt 1/11 in De Roma, Antwerpen