Concertrecensie
Balthazar in het Koninklijk Circus: ‘Topentertainment’ ★★★★★
Balthazar heeft tien jaar (!) na hun eerste plaat nog steeds niet aan relevantie ingeboet. De band verkocht in een mum van tijd driemaal het Koninklijk Circus uit. De ronde zaal bleek de gedroomde concertlocatie: sfeervol tot zelfs intiem, en toch groot genoeg voor menig broederlijk meezingmoment. Heupen werden geschud en glazen geheven tijdens de eerste van de drie avonden. Kortom, topentertainment.
De Vunzige Vijf van Balthazar galoppeerden op het podium op de tonen van een spaghettiwestern-remix van ‘Fever’. De Ennio Morricone-gitaren werden al gauw overstemd door de eerste en bijlánge niet laatste groove van de avond: die van ‘Do Not Claim Them Anymore’. ‘Boatman’ volgde, schots en scheef en exact hoe het moet zijn.
‘Wrong Vibration’ gaf klank aan een naïeve dagdroom. Met z’n botergeil refrein en baslijn vetter dan een Boma-worst klonk ‘Wrong Faces’ al heel wat minder onschuldig. ‘Phone Number’ volgde: een tegelplakker, zoals ons bomma dat zou noemen, al had zij zich hoogstwaarschijnlijk naar de uitgang gesneld toen Maarten Devoldere als bezeten begon te schreeuwen over een verloren liefde.
Patricia Vanneste, die met de jaren steeds meer lijkt op de overgetalenteerde duizendpoot Tijs Delbeke, toverde wonderlijke klanken uit viool, gitaar, keyboard en trombone. Straf, al mocht ze haar baardje eens geschoren hebben. Bassist Simon Casier en drummer Michiel Balcaen hielden de groove én de cool intact. Alle ogen waren natuurlijk naar Jinte Deprez en Maarten Devoldere gericht: twee zeer verschillende frontmannen die wiskundigen aller lande doen twijfelen of één plus één wel twee en niet véél meer is.
Balthazar ging in 2016 - om het met de beruchte woorden van Ross Geller te zeggen - on a break. De pauze en de bijhorende soloprojecten hebben hen duidelijk deugd gedaan: de band klonk herboren maandagavond in het Koninklijk Circus. Het stoorde niet eens dat comebackplaat ‘Fever’ praktisch in z’n geheel aan bod kwam, zelfs al vielen ‘Fifteen Floors’, ‘Then What’ en ‘Sinking Ship’ daardoor uit de boot.
‘Blood Like Wine’ trapte de avond vroeg in de set op gang, maar het was nieuwkomer ‘Fever’ die de zaal finaal deed ontploffen. Die pompende baslijn, die nukkige gitaren, die gortige marimba-klanken, die verslavende zanglijnen: ‘Fever’ was onweerstaanbaar aanstekelijk – het Coronavirus was er niets bij.
Balthazar trok die koortsachtige euforie door tot in de bisronde. Een tropische trombone stal de show in een opgefokt ‘Entertainment’. ‘You’re So Real’ werd uitgekleed tot een akoestische ballade, met een zwoele saxsolo gespeeld door Balcaen. ‘Grapefruit’ onthulde zich als Balthazars eigenste ‘Theme From Turnpike’ en op de hypnotiserende klanken van ‘Bunker’ stuurde Balthazar het publiek verdwaasd terug de koude straten van Brussel in.
Heeft iemand toevallig nog een ticketje over voor Balthazar in het Koninklijk Circus, vandaag of morgen?
