‘Arno wilde koste wat het kost een statement maken, als een soort afscheidscadeau’

Opex, de zwanenzang van Arno, werd door de lezers van Humo verkozen tot beste Belgische plaat van het jaar. Omdat een reactie van Arno niet meer tot de mogelijkheden behoort, belden we met Mirko Banovic, bassist en sinds jaar en dag Arno’s rechterhand in de studio, op het podium en bij het songschrijven.

Mirko Banovic: “Arno en ik hebben altijd een heel goede connectie gehad, zowel op muzikaal als op menselijk vlak. Als het moet, kan ik erg eerlijk en to the point zijn, en ik denk dat hij dat wel waardeerde.”

Weet je nog wanneer je Arno voor het eerst hebt ontmoet?

Banovic: “Dat moet op de Lokerse Feesten geweest zijn, in 1998 als ik me niet vergis. Hij vroeg of ik eens naar zijn appartement wilde komen om over muziek te praten. Niet veel later ging het er op een auditie heel hectisch aan toe. ‘Speel da ne keer’, ‘Doe ne keer zus’, ‘Doe ne keer zo’… Ik dacht: what the fuck is dat hier allemaal? Na twee of drie nummers zei Arno: ‘’t Is gebakken, ik ben weg.’ Ik dacht dat hij bedoelde dat hij het maar niks vond, maar plots stond zijn manager naast me met een lijst met tourdata. Arno was al weg, hij had blijkbaar een afspraak met een madam (lacht).”

Hoe zwaar was het om die laatste plaat met hem te maken?

Banovic: “Zwaar. Achteraf waren we allemaal kapot. Arno wilde koste wat het kost een statement maken, als een soort afscheidscadeau, en omdat hij er voor honderd procent in wilde zitten, weigerde hij om pijnstillers te nemen. Omdat we niet wisten hoeveel tijd we hadden, moesten we ook heel snel werken. Als Arno moe was, ging hij naar huis, en soms moest ik hem dan met veel tegenzin bellen en zeggen: ‘Ik heb nog een take nodig.’ Wat hij er ondanks de pijn allemaal heeft uitgehaald: ik zou het niet kunnen.”

‘La vérité’ klinkt alsof het met zijn laatste adem gezongen is.

Banovic: “‘La vérité’, ‘I Can’t Dance’ en ‘One Night With You’ waren de laatste dingen die we hebben opgenomen. En zijn vocal take van ‘La paloma adieu’, het duet met Mireille Mathieu.”

Met songs als ‘Honnête’ en ‘Boulettes’ was er op ‘Opex’ ook nog plaats voor humor.

Banovic: “Hij wilde niet dat de hele plaat verwees naar het feit dat het het einde was. Er moesten ook van die typisch surrealistische fuck you-songs op. ‘Boulettes’, dat is eigenlijk letterlijk kust mijn kloten, hè (lacht). Zijn middenvinger opsteken, dat was voor hem heel belangrijk, tot op het laatste moment.”

Wat was jouw mooiste moment met hem?

Banovic: “Als ik er één moet kiezen, dan dat waarop hij, helemaal op het einde van de opnames van Opex, tegen de muzikanten zei: ‘Gasten, ik zie jullie doodgraag, merci om mij kracht te geven.’ Even later, toen hij wegging, zei hij nog tegen drummer Sam Gysel: ‘Sam, see you dan, hè’. Waarop Sam, die nog bezig was met een overdub, zei: ‘Ja ja, see you.’ Hij heeft hem nooit meer teruggezien.”

Een citaat van jou: ‘Als je naast Arno in het vliegtuig zat, had je gegarandeerd koffie over je broek.’ Iets dat je niet zult missen?

Banovic (lacht): “In de trein, het vliegtuig, de auto… Als je hem ergens naartoe bracht, was je auto hoe dan ook een vuilnisbak. Een sandwich onder de zetel, een uitgelopen cola, noem maar op. Arno was een chaoot, het was sterker dan hijzelf. In het vliegtuig moest hij gegarandeerd pissen op het moment van opstijgen. Of als er net eten voor je stond. Van ons had hij met veel plezier een privéjet mogen hebben (lacht).”

© Humo