Ariana Grande, Sam Smith en Ólafur Arnalds: deze nieuwe albums moet je gehoord hebben

Ariana Grande - Positions ***

Weinig zangeressen beheersen de technische hoogstandjes van Mariah Carey als Ariane Grande. ‘Shut Up’ lijkt met zijn fel kringelende multiharmonieën het ultieme eerbetoon aan Carey, net als de frivole r&b van ‘34 + 35'. Grande zingt deze keer over een nieuwe, spannende romance en over hoe ze daar zowel bang als opgewonden van wordt. De sex jams zijn bijgevolg niet van de lucht. “Can you stay up all night / Fuck me till the daylight”, croont ze, en “Means I wanna 69 with you / Aww shit”. Te veel songs doen helaas generisch aan, maar pareltjes als ‘My Hair’ - jazzy new soul - zijn succulent.

Ólafur Arnalds - Some kind of peace ****

De hoop op een zalige kerst, laat staan een gelukkig nieuw jaar, borg u misschien al op. En brachten meditatie of mindfulness ook maar énige soelaas bij Mercurius in retrograde? Indien niets gaat als gepland, bezweert u de chaos en consternatie misschien best met de nieuwste Ólafur Arnalds. Na het grensverleggende en gesofisticeerde opnameproces van Re:Member gooit de IJslandse vaandeldrager van de neoklassieke muziek het opnieuw over een meer vertrouwde boeg. Met verstilde, minimalistische composities als ‘Spiral’ en ‘Zero’ grijpt hij zelfs terug naar zijn beste werk van tien jaar geleden. Toch overtuigt Arnalds ook in een meer experimentele collabs met Bonobo bijvoorbeeld. Het even kwetsbare als kalmerende ‘Undone’ krijgt zelfs een spoken word passage mee van de inmiddels overleden zangeres Lhasa. Bloedmooi kleinood.

Sam Smith - Love Goes **

Sam Smith een begenadigd zanger? Jazeker! Luister maar naar ‘Latch’, een vroege samenwerking met Disclosure waarin Smith elegant de gospel eerde. Of naar ‘Together’, van datzelfde Disclosure met Nile Rodgers waarin Smith zowaar als Chaka Khan klonk. Helaas durft de Britse popster geen gelijkaardig palet te hanteren op de break up-plaat Love Goes. Zoals pakweg Emeli Sandé is Smith het type mainstreamartiest dat eieren voor zijn geld kiest. Hij opteert voor de gladgepolijste grote gemene deler, ook al betekent het dat hij niet ten volle kan uitpakken met zijn zangtalent. In discosingles zoals ‘Diamonds’ en ‘Dancing With A Stranger’ vindt Smith nog het evenwicht tussen soul en schmalz. Maar in tenenkrommend vlakke ballades domineert Smiths overbekende tranerige tenor. Voer voor onder de kerstboom, zeker? (GVA/SVS)