Arctic Monkeys - 'AM' ****1/2

Toen Arctic Monkeys hun vorige plaat Suck It and See aan de overkant van de Atlantische Oceaan inblikten, blies de groep naar eigen zeggen wel eens stoom af met een drinkebroerslied, dat ze ter plekke hadden verzonnen. De tekst ging als volgt: 'I lost my accent / I live the dream / But I still like my ale / Because I'm from High Green.' Die laatste naam verwees naar hun regenachtige heimat in Sheffield.

Vandaag verkiezen de meeste groepsleden een stekje onder de Californische zon boven de grauwe wolkensluiers van Sheffield, maar ook op AM kun je de geur van ale nooit helemaal uit de vacht van dit apengebroed borstelen. Strak in het maatpak gestoken, cruist het viertal op AM over Pacific Coast Highway, maar daarbij passeren ze vreemd genoeg voornamelijk Britse mijlpalen.

Zo klinkt 'No. 1 Party Anthem' als een pianoballade waar John Lennon minstens één Yoko veil voor zou hebben. Daarnaast deelt de seventiesrock van Led Zeppelin net als op Humbug en Suck It and See mee de lakens uit, en in de glamriff van 'I Want It All' speelt zelfs even de gedachte aan de Britse knapenschenner Gary Glitter.

De invloed van r&b zet Arctic Monkeys dan weer op een nieuw spoor: een opgewonden falset in 'One For the Road' en de droge maar hitsige productie van 'I Wanna Be Yours' (met een tekst van dichter John Cooper Clarke) klinken spannend en ongehoord voor deze groep.

In 'Arabella' wordt die tweespalt tussen seventiesrock en r&b misschien nog het knapst uitgespeeld: de intro lijkt overgeheveld uit het 'Next Episode'-tijdperk van Dr. Dre, tot een Black Sabbath-gitaar de teugels overneemt.

Wie op papier zou vrezen voor de trouwerij tussen hiphop en snoeiharde rock, al was het maar omdat Limp Bizkit zich ooit schuldig maakte aan huishoudelijk geweld binnen dat huwelijk, hoeft niet te wanhopen. De r&b-productie van AM doet deze plaat in de eerste plaats feller glimmen dan Alex Turners vetkuif. En belangrijker nog: de songs krijgen voor het eerst voldoende ademruimte. Dat bleek al eens een manco op de laatste twee Monkeys-platen. Die losse aanpak komt vooral tot zijn recht in het psychedelische 'Why'd You Only Call Me When You're High?', met Turner als louche crooner.

Opvallend vaak wordt ook geknipoogd naar de eerdere stijlbreuk op 'Humbug' (2009) met de afgestofte woestijnrock van 'Do I Wanna Know?' en 'R U Mine'. Er blijkt overigens ook een gastrol gereserveerd voor de toenmalige producer Josh Homme. De frontman van Queens of the Stone Age waait binnen in de studio, voor de backing vocals in 'Knee Socks'.

Ondanks de nieuwe stijlbreuk is de bitterzoete schrijftrant van Turner onveranderd gebleven: in het grandioze 'Fireside' checkt een geliefde uit in 'de hotelsuite van zijn hart', waarop de frontman het mes nog eens een kwartslag omdraait in eigen wonde, voor hij bekent: "You've been living there for so long / It's kinda strange now you're gone." Veel meer dan een akoestische gitaar en een stevige drumgroove komen niet te pas bij zijn onderkoeld aveu. Vier songs eerder monkelt hij dan weer: "I just want you to do me no good".

Hey, goed wordt zwaar overschat, als het tegendeel leidt tot een superieure plaat als deze.

Arctic Monkeys spelen volgende dinsdag een Club 69-concert in Café Corsari. Op 9/11 treden ze ook op in een uitverkocht Vorst Nationaal.