Amelie Lens: ‘Niemand zegt nog dat ik beter aan de knoppen van een fornuis zou draaien’

De langbenige verschijning die ons opwacht in de bistro van het DPG-gebouw in Antwerpen draagt een denim minirok, sneakers en een wijd T-shirt met de titel van één van haar tracks erop: ‘EXHALE’. Het is ook de naam van de clubnight waarmee Amelie Lens in precoronatijden de wereld rondreisde. Een nieuwsgierige blik, goedlachsheid en een hoog spraakwatervalgehalte: in niks blijkt Amelie Lens de afstandelijke praatgast die ik vreesde.

Ik ben je al anderhalf jaar aan het stalken. Telkens liet je manager weten: ‘No interviews.’ Waarom nu wél?

“Ik heb er eindelijk de tijd voor. Maar ik heb interviews lang afgehouden. Alles is zo snel gegaan. Plots stond ik op internationale podia en liep ik in de kijker - ik wilde vooral geen extra exposure.”

De doorbraak in 2017 kwam er na een tweet van technogod Richie Hawtin: ‘Lost in a sonic bubble on the dance floor listening to Amelie Lens. Best hypnotic intense set I've heard in years.’

“Er was toen wel al interesse van grote festivals als Awakenings, dat me voor een heel jaar boekte. En dj's als Adam Beyer en Pan-Pot hadden me voor hun labels Drumcode en Second State getekend, maar die tweet van Richie Hawtin heeft alles in een stroomversnelling gebracht. Goed dat niemand me had gezegd dat hij in die zaal in Amsterdam stond toen ik draaide, want dan was ik bijzonder zenuwachtig geweest. De volgende ochtend zag ik het ene na het andere berichtje op mijn gsm: zijn tweet had een lawine aan reacties veroorzaakt. Ineens kreeg ik er een pak oudere fans bij, de eerste generatie technofans voor wie Hawtin een jeugdidool is. Maar achteraf gezien is het té snel gegaan.”

Waarom?

“De techniek heb ik na tien jaar wel onder de knie, maar weten wélke track het best op een groot festival werkt bij zonsopgang, of als het begint te regenen: dat is een kunst die je pas na een paar festivals beheerst. Ik moest ook een keer na Dax J draaien, een dj die superharde techno speelt. Op dat moment voelde ik: er zit niet genoeg energie in mijn tracks om het van hem over te nemen. Dat zijn dingen die je al doende leert, en ik heb dat meteen op grote festivals moeten doen.”

“Ik zat ook telkens in een nieuwe stad, op een nieuw festival of in een nieuwe club: ik had niet de tijd om uit te zoeken wat techno daar betekende. In Berlijn moet je loopy techno draaien die het publiek in trance brengt, maar in Italië moet je net veel breaks en afwisseling inbouwen in je set.”

In een YouTube-interview backstage op Les Transardentes uit 2016 zeg je dat er ook een verschil is tussen Vlaanderen en Wallonië.

“Toen was techhouse, een mengvorm van techno en house, groot in Vlaanderen, terwijl je in Wallonië zo hard mogelijke techno moest draaien. Ik was daarom altijd blij als ik in Luik mocht draaien, of in Rockerill in Charleroi. In Vlaanderen moest ik me vaak inhouden, maar intussen is dat verschil weggewerkt.”

Je begon op je 19de te spelen onder tal van pseudoniemen. Als duo draaide je een tijdje met een ander meisje onder de Scandinavische jongensnaam Søren. Daarna draaide je als Renée. Wanneer werd je dj Amelie Lens?

“Toen ik op een zijpodium op Tomorrowland speelde en twee meisjes me kwamen vragen hoe ik heette, zag ik hen vervolgens druk scrollen door al de Renées op Google. Ik besefte dat het moest gedaan zijn met al die geheimzinnigheid. Sindsdien ben ik gewoon Amelie Lens.”

“Het is nooit mijn bedoeling geweest om deejay te worden. Ik was wel fan van elektronische muziek en bedacht op een dag dat het leuk zou zijn als ik al mijn favoriete tracks naadloos aan elkaar kon mixen. Zo ben ik thuis beginnen te draaien, en even later ook op feestjes. Ik studeerde toen communicatiewetenschappen en ik verdiende de kost als model - ik onderhield mezelf al sinds mijn 16de. Omdat ik als model altijd in het buitenland zat, heb ik mijn diploma van het middelbaar via de centrale examencommissie behaald. Ik dacht dat de combinatie van voltijds werken en studeren me ook wel zou lukken aan de universiteit, maar in mijn eentje het vak statistiek studeren was veel te moeilijk. Toen ben ik ermee gestopt.”

“Met wat ik met mijn modellenwerk verdiende, betaalde ik de huur en mijn eten, en in de weekends ging ik steeds meer draaien. Zo ben ik erin gerold. Søren, dat waren Rosalie De Meyer en ik. We hadden een eigen webpagina en met MTTRHRN onze eigen feestjes, maar ik begon het deejayen pas serieus te nemen toen Rosalie naar Berlijn verhuisde en ik alleen doorging. Toen gebruikte ik de naam Renée. Zo heette mijn mama.”

Zij is er niet meer?

“Ze is gestorven toen ik 6 jaar was.”

“Renée was ook een mannelijk klinkende naam. Ik wilde geboekt worden om mijn muziekkeuze, niet omdat ik een vrouw was. Ik liet me zelfs onherkenbaar fotograferen. Nu vind ik dat erg, je moet net trots zijn dat je een vrouw bent. Maar ik wilde het deejayen scheiden van mijn modellenwerk - techno was al zo lang mijn échte passie.”

Charlotte de Witte noemde zich eerst Raving George om zich te beschermen tegen haatreacties van jaloerse mannelijke dj's. Hoe ziekelijk macho is de technoscene als je moet verzwijgen dat je een vrouw bent?

“In mijn beginjaren was dat toch het geval. In EDM had je veel vrouwen, en in de techno waren er de iconen Monika Kruse, Ellen Allien en Nina Kraviz. Maar toen ik een set op Pukkelpop had gebracht die live op Facebook was gegaan, las ik backstage de commentaren. Die waren zó laag: 'Een vrouw zou beter in de keuken staan.' Of: 'Je zou beter aan de knoppen van het fornuis draaien.‘”

“Ik vraag me af of meisjes die nu doorbreken, hetzelfde meemaken - het seksisme was toen héél erg. Maar ik ben mezelf blijven bewijzen, ook als producer, en ik kan evengoed overweg met vinyl. Ik heb een visueel geheugen en kan zelfs beter platenhoezen onthouden dan tracktitels op een stick, maar het stomme is dat ik die vinylsets eigenlijk speel omdat er een zekere druk is: elke dj moet dat 'kunnen', ook een vrouw. Maar iedereen draait al lang met USB-sticks. Ik draag ook bijna altijd mannen-T-shirts. Eigenlijk is dat spijtig.”

Mijn eerste interviews deed ik ook in jeans en op sneakers. Pas toen ik vond dat ik mezelf bewezen had, kleedde ik me zoals ik me graag kleedde, in jurken en op hoge hakken. Het leven is te kort om je te laten beknotten door vooroordelen.

“Ik weet het. Ik zie nu geen negatieve comments meer passeren, of heel weinig. Er zijn de voorbije jaren ook veel vrouwelijke dj's doorgebroken: Charlotte de Witte natuurlijk, maar ook Anetha, Helena Hauff, Peggy Gou...”

Vormen jullie een soort zusterschap?

“Zoals in alle jobs kom je met de ene beter overeen dan met de andere. Van alle vrouwelijke dj's ben ik de laatste maanden het meest close geworden met Nina Kraviz. Maar dat fans vrouwelijke dj's constant online met elkaar vergelijken, bemoeilijkt onze vriendschappen wel. Gelukkig praten we daar onderling over, hoe onterecht die vergelijkingen zijn. Mannen worden nooit met elkaar vergeleken. Nu, mijn echte vrienden zitten niet in de muziekwereld.”

Kwatongen beweren dat Amelie Lens en Charlotte de Witte, zeg maar de Justine Henin en Kim Clijsters van de techno, in onmin leven met elkaar.

“Totaal niet. We spreken soms zelfs af als we allebei op Ibiza zijn. We brengen elk een ander soort techno, al zal er wel competitie tussen ons heersen, maar dat is gezond. Een andere dj zei me dat gisteren nog: zij denkt dat het heel goed is geweest voor Charlotte en mij dat we samen zijn opgekomen. We hebben elkaar daardoor naar een hoger niveau weten te tillen. Laten we zeggen dat het wel speciaal is dat twee Belgische dj's het zo goed doen op hetzelfde moment. En stiekem hoop ik ook dat Charlotte en ik de Belgen hebben getriggerd om weer méér naar techno te luisteren.”

Van new beat over R&S Records tot Tomorrowland: we hebben in België een flinke brok dancegeschiedenis geschreven. Maar stelt het etiket ‘made in Belgium’ iets voor in het buitenland?

“Toch wel. In het buitenland steek ik graag een Belgische classic in mijn set. Vaak oldskool technohits die ik als kind op de radio heb gehoord, 'Camargue' van CJ Bolland of 'Back to Earth' van Yves De Ruyter. Hier draai ik die tracks niet zo vaak, iedereen kent ze, maar in de VS zijn ze onbekend. Techno breekt daar nu pas door.”

Terwijl die eind jaren 80 in de VS is uitgevonden.

“Ironisch, hè. Ik heb er pas nog een interview over gelezen met Kevin Saunderson, één van de godfathers van de techno: eind jaren 80 was het een heel kleine scene van maar vijfhonderd mensen in Detroit, niet meer dan de dj's en hun vrienden. Maar in Europa, en zeker in België, is het even later ontploft.”

MEISJE UIT VILVOORDE

Heeft de vroege dood van je moeder ermee te maken dat je al op je 16de voor jezelf instond?

“Ja. Na haar dood heb ik eerst zes maanden bij haar zus gewoond, maar de jeugdrechter heeft me daar weggehaald. Daarna ben ik bij mijn andere tante gaan wonen. Toen zij een tweede kind kreeg, werd het te veel voor haar. Op mijn 11de verhuisde ik naar mijn oma, maar ook zij had het niet breed: ze leefde van een klein pensioentje en we woonden in een sociale woning in Vilvoorde. Zodra ik de kans kreeg om geld te verdienen als model, heb ik die met beide handen gegrepen.”

Veel meisjes dromen van een leven als model. Deed jij dat ook?

“Nee. Ik ben op mijn 15de op Dour Festival gespot door iemand van Dominique Models. Ik was een tomboy, model zijn zei me eerst niks. Maar toen redeneerde ik: 'Als ik het probeer, kan ik mijn eigen spullen betalen én mijn oma nog wat geld toestoppen.' Mijn eerste jobs waren meteen voor Levi's en voor Jean Paul Gaultier. Terwijl mijn leeftijdsgenoten op de schoolbanken zaten, woonde en werkte ik in Parijs, Londen en Milaan. Daar deelde ik een appartement met andere meisjes. Gezellig, hoor, een bende 16-jarigen die niet eten.”

Je vond het dus níét gezellig.

“Met de meisjes was het leuk, en ik heb er ook vriendinnen gemaakt. Maar ik heb nooit aan modeweken meegedaan, want op de castings vonden ze me niet mager genoeg. Ik dacht: wablief? Ik heb al heel mijn leven een complex over hoe mager ik ben en dan gaan zij me zeggen dat ik moet vermageren? Ik kon dat niet en ik wilde dat ook niet. Ik kon wel werken voor de shows van Ann Demeulemeester, Jean Paul Gaultier en Martin Margiela. Daarnaast verdiende ik mijn brood met fotoshoots voor tijdschriften en reclamecampagnes.”

Vond je het leuk werk, of deed je het alleen om financieel onafhankelijk te kunnen zijn?

“Het modellenwerk heb ik nooit supergraag gedaan. Ik had het er moeilijk mee dat het puur om mijn uiterlijk ging. Je karakter of je talent telt daar niet. Maar ik was wél dankbaar dat ik zoveel kon reizen. Op mijn 15de zat ik in dezelfde ruimte als Jean Paul Gaultier, en ik hoorde de beste make-upartiesten ter wereld en al die creatievelingen vertellen hoe zij al jong hun dromen hadden gevolgd: dat is erg inspirerend geweest. Ik ben uiteindelijk maar een gewoon meisje uit Vilvoorde dat bij haar oma is opgevoed. Ik had geen familie die mijn passies zag of stimuleerde. Maar door de gedreven mensen die ik via mijn modellenwerk ontmoette, wist ik dat je geen school nodig hebt om je dromen waar te maken, en ook geen geld. Alleen wilskracht.”

“Vijf jaar geleden ben ik gestopt met dat modellenwerk. Ik dacht dat ze het bij Dominique Models vervelend zouden vinden, maar iedereen was blij voor mij.”

Op die editie van Dour waar je op je 15de als model werd gespot, heb jij zelf de elektronische muziek ontdekt. Bij welke dj?

“The Hacker, denk ik. Ik was met mijn vrienden ergens in een tent verzeild. Als kind had ik nooit naar popmuziek geluisterd of posters in mijn kamer opgehangen, zelfs niet van The Backstreet Boys, waar heel mijn klas naar luisterde. Maar toen ik in die tent die repetitieve elektronische beat hoorde en mensen in trance zag dansen, was ik zwaar onder de indruk. Ook belangrijk was een concert van Praga Khan in Antwerpen, in diezelfde periode. Daarna deed ik niks anders meer dan op het internet naar elektronische muziek zoeken. Thank God for YouTube! Ik heb ook leren producen dankzij het internet. Rond mijn 16de begon ik veel uit te gaan - in mijn eentje, want ik kende niemand die met elektronische muziek bezig was. Dan nam ik de trein naar Antwerpen om in Petrol Ellen Allien te zien draaien. Idem dito in Luik voor Boys Noize - daar heb ik 's ochtends een lift naar huis gekregen van mensen die ik die nacht had leren kennen. Vreemd genoeg is me nooit iets naars overkomen. Als ik zelf een dochter had, zou ik gek worden van de ongerustheid (lacht).”

Ben je sneller volwassen geworden dan de meeste mensen?

“Ik was mijn belastingaangifte aan het invullen toen mijn leeftijdgenoten nog op de schoolbanken zaten. Toch heb ik niet het gevoel dat ik een zorgeloze jeugd heb gemist: als model zat ik met de andere meisjes in het park te kletsen. Ik heb hard en goed geleefd, ja. En zonder mijn achtergrond had ik niet gestaan waar ik nu sta.”

DODELIJKE COCKTAIL

Internationale dj's voelden als eersten de effecten van corona: begin dit jaar moesten ze hun tournees in Azië schrappen. Jij ook?

“In februari zat ik in Azië. We hadden net het luik door India afgerond, toen ik de alarmerende beelden uit Italië zag. Ik zei: 'Mannen, dit is niet goed. We moeten nú naar huis.' Ik heb de rest van de tournee gecanceld, nog vóór organisatoren dat deden. Ze smeekten me om toch te komen spelen, maar ik heb mijn fee teruggestort en mijn vlucht naar huis zelf betaald. Een paar dagen later zat de hele wereld vast.”

“Ik ben zeer close met mijn grootmoeder, die intussen 80 is, én mijn papa had in die periode voor de tweede keer kanker. Ik wilde naar huis. Gelukkig gaat het nu weer beter met hem. Maar ik voelde me ook verantwoordelijk als dj: je zult maar staan draaien in een club waar een uitbraak dreigt. Ik wil dat niet op mijn geweten hebben.”

“Zolang er geen vaccin is, wil ik vermijden om in clubs te spelen. En in de open lucht hoop ik dat iedereen zijn gezond verstand gebruikt.”

Heb je begrip voor het fenomeen van de lockdownparty's?

“Nee. Ik snap de frustratie wel, en ik had verwacht dat er méér illegale feestjes zouden zijn. Maar ik kan heel moeilijk begrijpen dat je daaraan deelneemt.”

Pas sinds de dood van Avicii is er aandacht voor de keerzijde van het dj-bestaan. Heb jij al morning-afterdips meegemaakt?

“Nee, want ik ben nooit alleen op tournee: ik neem altijd mijn lief of familie mee. Ik kom ook altijd goedgezind aan op de set, want ik slaap goed. Ik drink amper, hoogstens één gin-tonic tijdens de set. Maar als je meefeest, daarna alleen naar je hotelkamer moet en ’s ochtends doodmoe naar de luchthaven rijdt, wordt het een gevaarlijke cocktail.”

“Sinds de dood van Avicii is iedereen wel waakzamer. In 2018 en 2019 deed ik twintig gigs per maand. Iedere artiest vroeg me toen: ‘Gaat het? Je stevent toch niet af op een burn-out?’ Maar mijn agent had alles goed gepland: ik kon altijd acht uur slapen en ik had steeds rechtstreekse vluchten.”

“Ik ben voorts een gezondheidsfreak: ik eet veganistisch en sport veel. De vroege dood van mijn moeder, de kanker van mijn papa: ik ben me er erg bewust van hoe broos alles is.”

De ep Higher komt op 21 augustus uit op het label Lenske.

© HUMO