Als twee mensen in dit land brol van bazaar kunnen onderscheiden, dan wel Daesel- en Vermeire

Frederik De Backer zet de blik op oneindig. Vandaag: Eenmaal andermaal.

Ik begin te denken dat het aan mij ligt. Dat ik te oud ben geworden voor tv. Of te jong. Of te ver afgedreven van wat doorgaat voor normale mensen. Wat ik evenmin uitsluit is dat mijn chef een hekel aan mij heeft. Dat hij me niet alleen wil kwellen met het programma zelf, maar ook mijn ontslag wil forceren door me aan de lopende band dingen uit de eigen DPG-stal te laten bespreken.

Goed, we moeten erdoor. Eenmaal andermaal is het zoveelste vehikel waarin op zoek wordt gegaan naar oude bucht die dat niet blijkt te zijn. Deze keer zijn de snuisteraars van dienst Axel Daeseleire en Jacques Vermeire, de vader ván. Een op het eerste gezicht aparte combinatie, tot de kijker een blik wordt gegund achter hun respectieve voordeuren: als twee mensen in dit land brol van bazaar kunnen onderscheiden, dan wel zij. Gooi er drie kasseien naar binnen en je waant je op het Vossenplein.

Onze pingelaars nemen iedere aflevering elk een andere vriend mee, dit keer Martien Meiland en Kamal Kharmach, een duo in wiens gezelschap je nog niet dood zou willen worden teruggevonden – tenzij je je daadwerkelijk in hun gezelschap bevindt; dan kan je niet snel genoeg een anaconda om de nek worden geworpen. Gedurende de drie langste uren van hun leven slepen Daesel- en Vermeire die twee achter zich aan over de grootste kitschbergen ten oosten van de familie Wally, in de hoop met een budget van 750 euro drie pronkstukken te vinden die later in de aflevering zullen worden geveild voor het goede doel.

Met het format an sich is niet zo heel veel verkeerd, en Daeseleire, Vermeire en zelfs Meiland hebben hun fans, maar het is allemaal zo ongeïnspireerd. Inhoudelijk én vormelijk: zoals in elk programma sinds de eeuwwisseling komt de camera voorbijglijden en kijk, de presentatoren, juryleden of deelnemers aan wat het ook is dat u zo meteen alle levensvreugde gaat ontnemen, slaan de armen over elkaar. En geen programma gaat nog de ether in zonder dat daarvoor een GoPro aan een voorruit werd gehangen. Opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Steeds maar weer hetzelfde soort programma met steeds maar weer hetzelfde soort gasten. Vederlicht en toch loodzwaar. Neem een keer iemand anders mee? Wanneer heeft Dennis Black Magic nog eens penitentiair verlof? En hoe zou het nog zijn met Brigitte Becue, Marc Verwilghen of de jongens van Funeral Dress?

Ik verlang terug naar de tijd van Te land, ter zee en in de lucht. Geen BV te bespeuren, enkel een paar dozijn neven die twee weekends met een lasbrander hebben zitten klooien. Breng dat weer op het scherm, met BV’s desnoods, maar bind hen dan wel wat loodzware kitsch op de rug en laat de redders thuis. Zo’n programma heeft geen goed doel meer nodig.

Eenmaal andermaal, woensdag om 20.40 uur op VTM.