‘Als die niet op je lijst staat, ben je een dikke johnny’

1. Urbanus – ‘Is er toevallig een Urbanus in de zaal?’ (1980)

Jeroen Camerlynck: “Het had net zo goed een andere plaat van Urbanus uit de jaren 70 of 80 kunnen zijn, want mijn vader had ze allemaal. Het waren de eerste platen die ik als kind hoorde, en ik heb ze allemaal grijsgedraaid. Zo grijs dat ik ze daarna allemaal opnieuw heb moeten kopen (lacht).

“Ik heb toch voor deze gekozen omdat ‘Biologisch tuinieren’ en ‘Hell’s Angels’ erop staan, zijn sketches waar ik het hardst om heb moeten lachen. Ik heb gegierd om onnozele grappen als: ‘Plant nooit je pompoenen te dicht bij je augurken, want dan krijg je pompurken.’ (lacht) Maar ook de liedjes op die plaat zijn uitstekend, vooral ‘Madammen met een bontjas’, ‘De aarde’ en ‘Ivonneke’.

Het stond in de sterren geschreven dat het eerste nummer dat jij zou opnemen één van Urbanus zou zijn.

Camerlynck: “Dat was ‘Gigippeke van Meulebeik’. Met De Fanfaar hebben we Urbanus toen om toestemming gevraagd. Ik vind het nog altijd ongelooflijk dat ik hem nu een vriend mag noemen, dat we samen nummers hebben gemaakt en meer dan tachtig keer hebben opgetreden, zelfs op Pinkpop.”

2. De La Soul – ‘3 Feet High and Rising’ (1989)

Camerlynck: “Ik was 9 of 10 jaar toen ik ‘Me, Myself and I’ en ‘Say No Go’ op de radio hoorde. Ze klonken zo rommelig, het leek wel geknipt en geplakt, en soms was het zelfs gewoon slecht. Maar net omdat ze zo vuil en onaf klonken, vond ik ze geweldig cool.

“‘3 Feet High and Rising’ is één van de eerste platen waarop hiphop werd gemaakt met samples, en ik vond dat fantastisch. Kort daarna ontdekte ik de muziek van Eric B. & Rakim, A Tribe Called Quest en Public Enemy. Hiphop is nog altijd heel belangrijk voor mij, ik sta hier in mijn muziekkamer geregeld te scratchen en kruip na onze optredens vaak achter de draaitafels om een set te spelen.”

3. Red Hot Chili Peppers – ‘Blood Sugar Sex Magik’ (1991)

Camerlynck (enthousiast): “Zonder twijfel de beste plaat aller tijden. Ik zat op de middelbare school en was volop met hiphop bezig toen een paar oudere kerels me aanspraken: ‘Zeg, jij met je brolmuziek, luister hier eens naar.’ Ik was meteen verkocht toen ik het cd-boekje opensloeg en al die foto’s van coole tattoos zag, en ook veel te veel tekst, maar alles klopte (lacht). En dan die sound... Ik ben daarna alle platen van de Peppers gaan kopen.

“‘3 Feet High and Rising’ had me zin gegeven om zelf muziek te maken en ‘Blood Sugar Sex Magik’ heeft me ervan overtuigd dat ik het met een gitaar moest doen. Door die plaat heb ik trouwens mijn eerste tattoo laten zetten. (Rolt zijn broekspijp op) Kijk, dezelfde als die op de pols van gitarist John Frusciante in het cd-boekje.”

De band heeft heel wat gitaristen gehad, maar John Frusciante blijft voor veel fans de nummer één. Na tien jaar afwezigheid is hij nu terug. Kijk je uit naar een nieuwe plaat met hem erbij?

Camerlynck: “Nee. Hij is een steengoede gitarist, maar zonder zijn voorganger Hillel Slovak (die in 1988 is overleden aan een overdosis, red.) was het misschien nooit wat geworden met hem. En de kwaliteit van ‘Blood Sugar Sex Magik’ hebben de Peppers achteraf niet meer kunnen evenaren.

“Toen Frusciante zijn eerste comeback maakte en ‘Californication’ uitkwam, hoopte ik op een tweede ‘Blood Sugar Sex Magik’, maar dat viel lelijk tegen. Sindsdien is het nooit meer goed gekomen tussen de Peppers en mij.”

4. Beastie Boys – ‘Check Your Head’ (1992)

Camerlynck: “In de zomer van 1992 waren we met ons gezin op reis in Frankrijk. Ik draaide nog altijd de Red Hot Chili Peppers grijs, maar ik had nood aan nieuwe muziek. Na lang aandringen stopten we in een platenwinkel en mocht ik van mijn vader iets kiezen. Op de toonbank stond ‘Check Your Head’. Ik had nog nooit van de Beastie Boys gehoord, maar de plaat zag er wel cool uit, dus koos ik die. Ze was een openbaring. De Beastie Boys maakten hiphop én ze gebruikten gitaren. Alles wat ik geweldig vond, kwam samen in één band.

“Vorige zomer heb ik in L.A. de plek bezocht waar ze ‘Check Your Head' opgenomen hebben. Om de hoek van dat gebouw stootte ik op een muur met een gigantisch portret van MCA, die in 2012 is overleden. (Rolt weer zijn broekspijp op) Ik heb ook dat op mijn been laten tatoeëren.”

Spreekt de nieuwste generatie hiphoppers je aan?

Camerlynck: “Ik heb niks met de drill- en trapartiesten die je nu overal hoort. Er wordt wel nog goede hiphop gemaakt, hoor, Run the Jewels is bijvoorbeeld geweldig. En kleinere labels als Rhymesayers en Definitive Jux lanceren geregeld boeiende artiesten.”

En in eigen land? Ben je fan van Zwangere Guy?

Camerlynck: “We kennen elkaar, maar ik ben hoe dan ook een fan. Wat Zwangere Guy doet, heeft mij echt van mijn sokken geblazen. Hij bewijst bovendien dat je ook in het Nederlands succes kunt hebben in Wallonië. Fleddy Melculy krijgt daar trouwens stilaan voet aan de grond, dus vive la Belgique!”

Hebben jij en Zwangere Guy al eens over samenwerken gepraat?

Camerlynck: “Ja, dat zal er misschien wel van komen, maar we hebben geen haast.”

5. Rage Against The Machine – ‘Rage Against the Machine’ (1992)

Camerlynck: “Als je 40 bent, zoals ik, en ‘Rage Against the Machine’ staat niet op je lijstje met tien favoriete platen, dan heb je een ernstig probleem. Of je bent een dikke johnny (lacht). Zelfs als je niet snapte waarom die mannen zo boos waren, stond je toch lekker ‘Fuck you, I won’t do what you tell me’ mee te brullen (lacht).

“Elk nummer heeft riffs die je mond doen openvallen van verbazing. Het is dé ideale plaat om bas of gitaar mee te leren spelen, nergens vind je betere vingeroefeningen. En er staat niet één slecht nummer op.”

Sinds vorig jaar zijn ze weer bij elkaar. Op 26 maart start hun tournee door de VS en eind augustus komen ze naar Europa. Zou je hen nog eens live willen zien?

Camerlynck: “Ik heb het moeilijk met die comeback. De goedkoopste tickets kosten 125 dollar. Als je als band al je hele carrière ‘Fuck capitalism’ loopt te roepen, stinkt het zaakje toch. Ik hoop dat ze er zelf de ironie van inzien. Ik heb ze zien optreden toen ik 17 was. Ik koester die herinnering, dat volstaat.”

6. Nirvana – ‘In Utero’ (1993)

Camerlynck: “Nirvana heb ik net als iedereen leren kennen door ‘Nevermind’, maar toen konden ze me nog niet overtuigen. Ik heb die plaat zelfs nooit helemaal kunnen beluisteren, bij songs als ‘Lounge Act’ en ‘Stay Away’ gaf ik het telkens op. Het klonk veel te afgeborsteld. Van ‘In Utero’ was ik wél onder de indruk, omdat het zo’n vuile plaat is. Ik hield van die wat krakkemikkige sound, die me ook al zo aantrok bij de Beastie Boys en De La Soul.”

Je laatste wapenfeit met De Fanfaar was de single ‘Dansen op Nirvana’, waarin je declameert dat het nooit meer beter wordt dan in de nineties.

Camerlynck: “Dat is ook zo, hè (lacht). De Fanfaar stond al een hele tijd op non-actief, maar we hadden nog wat centen op de rekening staan. Daarmee hebben we die single en de clip opgenomen. ‘Dansen op Nirvana’ kwam hoog binnen in ‘De afrekening’ en werd veel gedraaid op Studio Brussel – tegen alle verwachtingen in, want al jaren ging overal de deur voor onze neus dicht. De vragen voor optredens kwamen vlot binnen, maar door al onze andere projecten – onder andere Fleddy Melculy – konden we nooit toezeggen. We hebben toen beslist om de stekker eruit te trekken en in schoonheid te eindigen.”

7. Sepultura – ‘Chaos A.D.’ (1993)

Camerlynck: “‘Chaos A.D.’ was mijn eerste echte kennismaking met metal. Sepultura was de eerste band die ik hoorde waarvan de zanger niet zong, maar schreeuwde. Tegelijk is die plaat heel catchy, en ik vroeg me af: hoe máák je zo'n muziek? Veel Sepultura-fans zullen ‘Arise’ of ‘Roots’ beter vinden, de plaat vóór en de plaat na ‘Chaos A.D.’, maar ik vind deze één van de best klinkende metalplaten aller tijden.”

Sepultura pakte op ‘Chaos A.D.’ uit met zware politieke thema’s. Had je daar voeling mee?

Camerlynck: “In het cd-boekje stonden gruwelijke foto’s, van dichtgenaaide lijken na een autopsie, bijvoorbeeld. Je kon wel merken dat het allemaal niet zo onschuldig was. Ik luisterde in die tijd ook naar bands als Dead Kennedys en ook bij hen voelde je dat ze het over gewichtige thema’s hadden, maar ik luisterde niet naar die bands voor de politiek. Het was mij om de muziek te doen.”

8. Pantera – ‘Far Beyond Driven’ (1994)

Camerlynck: “'Far Beyond Driven’ vind ik misschien wel de beste metalplaat aller tijden. Het was mijn eerste kennismaking met Pantera, en ik was onmiddellijk mee. Die plaat was zó hard – ik was nochtans één en ander gewend, want ik luisterde ook naar bands als Napalm Death – maar tegelijk was de muziek erg groovy en catchy. Pantera bestond uit vier mannen die elk een duizelingwekkend hoog niveau haalden. Twee van hen, de broers Dimebag Darrell en Vinnie Paul Abbott, zijn helaas al dood.”

In 2003 ging Pantera in ruzie uiteen. Een jaar later werd Dimebag Darrell door een misnoegde fan doodgeschoten toen hij met zijn nieuwe band Damageplan optrad.

Camerlynck: “Ik was er echt ondersteboven van. En ik besefte meteen dat er nooit meer muziek van Pantera zou komen: dat was een flinke dreun.”

9. Korn – ‘Korn’ (1994)

Camerlynck: “Wat me het meest trof aan Korn, was hoe laag hun instrumenten gestemd waren. Ze hadden de zware sound van een deathmetalband, maar hun muziek was veel groovyer. Ik denk dat behalve ‘Nevermind’ van Nirvana geen enkele plaat een even grote invloed heeft gehad op de harde muziek. Korn bewees dat je metal kon spelen zonder dat je moest klinken als pakweg Metallica of Saxon.

“Van het internet was nog geen sprake, in het cd-boekje stonden geen herkenbare foto’s en op tv toonden ze de clips van Korn niet, dus de band was één groot mysterie. Ik zag ze voor het eerst in 1997 in de AB, tijdens de ‘Life Is Peachy’-tournee. Op het podium verschenen vijf hiphoppers die veel te grote hoody’s en veel te wijde broeken droegen, van top tot teen gehuld in spullen van Adidas. Het zag er zó cool uit dat ik dacht: zo wil ik ook zijn! Ik begon dezelfde kleren te dragen en stemde mijn gitaren veel lager. Ik was volledig in de ban van Korn, net als een miljoen andere muzikanten, die een zondvloed aan bands begonnen. En toen was het naar de kloten (lacht). Op een paar platen na zegt nu metal mij absoluut niks. Linkin Park, Papa Roach... (Blaast) Wat was dat allemaal?”

10. Slipknot – ‘Slipknot’ (1999)

Camerlynck: “Bij het magazine Rock Sound zat geregeld een cd met nieuwe muziek. Op één daarvan stond een song van Slipknot, die hun eerste langspeler nog moesten uitbrengen. Dat nummer was ‘Eyeless’, met die drum-'n-bassintro. Toen mijn broer en ik het hoorden, stonden we perplex: ‘Holy shit, wat is dat!?’ We hebben het die dag zeker driehonderd keer gespeeld.

“'Slipknot’ is een plaat met up en downs: sommige songs vind ik maar niks, maar de goede tracks zijn wel de beste die Slipknot ooit heeft gemaakt. Beter dan dit werd het nooit meer. Ik heb ze datzelfde jaar live gezien in de Vooruit, dat optreden was niet eens uitverkocht. Hun show was ongelofelijk, negen mannen op dat podium, allemaal met een masker op en een nummer op hun overall. Het publiek heeft daar de zaal afgebroken. Ik weet niet of ik ze nu nog live zou gaan bekijken, geef mij maar kleine shows.”

© Humo