RecensieAll of Us
‘All of Us’: verhaal over kanker weet nauwelijks te raken ★★☆☆☆
Iedereen komt vroeg of laat, van dicht of veraf, in aanraking met kanker. Het is dus logisch dat fictie over de ziekte ons in de ban houdt. Tenzij de afstand plots té groot wordt, zoals in All of Us.
In All of Us probeert scenarist-regisseur Willem Wallyn de lijdensweg tastbaar te maken met een variatie. Enkele terminale patiënten komen samen in een praatgroep onder leiding van lifecoach Els (Barbara Sarafian). Hun verhalen ontrollen zich als individuele raamvertelling in de film. Maar ook Els heeft een persoonlijke geschiedenis. Met haar nieuwe project probeert ze zich vooral opnieuw in het leven te werken van haar ex-man (Wim Opbrouck), die dezelfde groep patiënten als dokter begeleidt in het ziekenhuis.
Els’ scheidingsperikelen zijn weinig boeiend en staan de dramatiek van het eigenlijke onderwerp – het ongeneeslijk kwaad – in de weg. Ook de afzonderlijke verhalen komen te weinig tot uiting door de structuur. De praatsessies bij Els zijn de lijm die alles samenhoudt, waardoor het te veel gaat over de onderlinge dynamiek en te weinig over het persoonlijke traject van de vier tumorlijders. Die lijm was niet nodig, denk aan de grote Britse tragikomedies als Love Actually.
Bedrog
De acteurs kunnen het nochtans. De manier waarop Cathy (Maaike Neuville) als veel te brave moeder haar borstkanker verborgen houdt voor haar gezin is ronduit hartverscheurend. Ze weet dat haar vent (Tom Vermeir) haar bedriegt met haar zus (het blije weerzien van Delfine Bafort) en toch wil ze de twee graag koppelen zodat haar zoontje toch een moederfiguur overhoudt. Het zou een alleenstaand verhaal kunnen zijn, met Neuville die beide gezichten naadloos en overtuigend in elkaar kan laten overgaan.
Het personage van Bruno Vanden Broecke zoekt soelaas in iets hogers, dat van Jan Hammenecker verschuilt zich achter grote praat en dat van Joke Devynck verbergt een absolute angst met ijzig gezicht (en een resem diva-pruiken). Daarom is het is vooral het zoontje van Cathy (Ellis De Beule, zoon van Jelle De Beule en Sylvia Van Driessche) die de show steelt in de voorts veel te ver gezochte, humoristisch bedoelde scènes met Shitman (Dominique Van Malder), een soort Pietje de Dood.
Jammer, want de vier kankers weten zo nog weinig te raken. Wallyn maakte een prima tv-film, maar met deze cast kon het véél meer zijn. Een vervolg op Film 1, bijvoorbeeld.
Vanaf 8/1 in de zalen.
