‘Alita: Battle Angel’: van een productie van dit kaliber hadden we misschien toch wat meer platte actie verwacht

Uiteindelijk is het Robert Rodriguez (Sin City) die Alita: Battle Angel regisseerde. Deels omdat Cameron te druk bezig is met Avatar 2, 3 en 4, maar ook omdat hij geen darlings kan killen. Zijn eerste script telde 200 pagina’s, waarvan een 60-tal moesten sneuvelen. Rodriguez trekt daarin de kaart van relaties, boven de zware gevechten waarvan de originele verhalen doordrongen zijn.

Christoph Waltz speelt op superbe wijze de wetenschapper-met-accent Dyson Ido, die zich als een vader ontfermt over cyborg Alita. Zij is een restant uit een betere wereld, een zwevende stad boven het 26ste-eeuwse Iron City, maar daar kan ze zich niets van herinneren. Zonder vooroordelen baant ze zich een weg door de melting pot en klassenstrijd. Om zelf het middelpunt van een onderhuidse oorlog te worden.

Willens nillens

Alita – het personage – ziet er fantastisch uit. Het leek ons onmogelijk om door de computergraphics actrice Rosa Salazar te herkennen, maar zij maakt van de robot iets realistisch, haast menselijks. Ook hadden we nooit gedacht dat zulke grote manga-ogen zo prachtig konden blinken. En ook de verdere CGI-invulling van deze gedetailleerde, nieuwe wereld is oogverblindend, zeker in de grootse actiescène. Alleen, die actie blijft vaak achterwege.

Maar eigenlijk draait het in Cameron-films zelden om de actie. Aliens gaat uiteindelijk om een moeder-dochterrelatie, Titanic over een koppel, en Alita over de band met een vaderfiguur en een eerste liefde. En ook hier dwingt de plot vooral richting een onvermijdelijke heldendaad, van een personage dat willens nillens in die rol wordt geduwd. Aardig, dat zeker. Al hadden we van een productie van dit kaliber misschien toch wat meer platte actie verwacht.

Alita: Battle Angel, vanaf 13/2 in de bioscoop.

Lees hier ons artikel over de film.