Albums van de week: verboden vruchten en naïeve nachtmerries

Django Django - Glowing in the Dark ****

Fluorescente glowsticks knakken, zweet druppelt van het plafond en wie zijn naam op de gastenlijst wil, moet getuigen van een zwak voor feelgoodpop en muzikale kleptomanie. Het feestje dat Django Django houdt op zijn vierde plaat garandeert een one-way ticket naar paradijselijke dansvloeren en broeierige boîtes. Opmerkelijk dat de handel in deze verboden vruchten gedreven wordt door een stelletje nerds. Django Django ploos de popgeschiedenis met rode oortjes uit en plundert zowel The Beatles als The Who (‘Headrush’) en The Stone Roses (‘Kick the Devil Out’). Met een zalvende Charlotte Gainsbourg delven ze dan weer in rootsy pop, terwijl een iets zwaarder op de hand liggend ‘Got Me Worried’ in nonchalante sixties-psychedelica gedrenkt gaat. Een retourticket? Niet nodig, mijnheer. Wij verblijven met de meeste hoogachting, gloeiend in het duister.

Iliona - Tristesse ***

“Assez calme, assez triste”, zo noemt prille twintiger Iliona haar frêle sound. Ze schrijft haar liedjes ’s nachts op een Brusselse slaapkamer waar ze de eenzaamheid van de lockdowns verteert. In dat melancholische universum woedt haar monologue intérieur vurig en vraatzuchtig. Hartzeer en spleen walsen er met elkaar, terwijl Iliona de losse eindjes in haar leven probeert vast te knopen. “Je n’ai jamais cru que je n’verrai plus / dans mes cauchemars toutes mes larmes”, klinkt het in minimalistisch pianochanson, opgesmukt met flardjes r&b en gonzende elektronica. Hip én retro, want Iliona dweept met Françoise Hardy, Barbara en Charles Aznavour. Kan ze de wat onbeholpen naïviteit beteugelen, wordt ze misschien de nieuwe Angèle.

slowthai - TYRON ****

Wat doe je na een euforisch onthaald debuutalbum vol bruut, goudeerlijk gepoch? Na de moshpits en het karikaturaal punky machismo? Na de analyses van je oer-Britse working class-leventje? Eens lang en hard in de spiegel kijken, zeker? Grote bek slowthai doet precies dat op TYRON. Eerst door gepikeerd de goegemeente te verwensen, met raparistocratie als A$AP Rocky en Skepta. Halverwege deze collectie songs nemen de beats en de bassen gas terug en waagt Slowthai zich aan een mea culpa. Hij betreurt zijn idiote misstappen voor het oog van de camera, hij mist zijn vrienden, bekent dat hij gehavend uit het showbizzavontuur komt. “I woke up and I came to terms with it”, klinkt het onversaagd, “No matter what they get my words twisted.” Slowthai 2.0 is een heerser. (GVA/SVS)