Aftersun: een warme trip down memory lane die gaandeweg steeds meer begint te schuren ★★★★★

De openingsseconden van Aftersun zijn pure nostalgie: het herkenbaar zeurende geluid van een inzoomende camcorder katapulteert je meteen terug naar de jaren negentig. De elfjarige Sophie (een perfecte Frankie Corio) bedient de knopjes en houdt de camera plagerig gericht op haar vader Calum (Normal People-acteur Paul Mescal kreeg terecht een Oscar-nominatie voor deze hartverscheurende rol). Met zijn 31 jaar en zijn jongensachtige trekken wordt hij weleens voor haar grote broer aangezien in het Turkse resort vol rood geblakerde Britten, waar ze samen van een weekje vakantie genieten.

Aftersun lijkt aanvankelijk een warme trip down memory lane, een videobandje dat op familiefeesten kan worden bovengehaald om samen gezellig naar te kijken. Maar gaandeweg begint er iets te schuren. Bijna geruisloos verschuift het vertelstandpunt. Eerst zien we Calum enkel in het gezelschap van zijn vrolijke dochtertje en dus gefilterd door haar liefhebbende blik. Maar steeds meer komt hij ook alleen en dus objectiever in beeld. Op deze momenten schemert er een duisternis in zijn ogen. Een geheime zwaarte die Sophie op dat moment nog niet kan, niet mag zien. Volstaat de aftersun die ze elke avond zorgvuldig in haar vaders vel masseert om zijn innerlijke wonden te milderen?

Helle stroboscoop

Debuterend regisseur Charlotte Wells laat ons in deze briljante, semiautobiografische film meelopen in de schoenen van een volwassen vrouw (gespeeld door Celia Rowlson-Hall) die terugblikt op een jeugdvakantie en scherven van herinneringen en homevideo’s probeert samen te lijmen tot een vollediger, eerlijker portret van haar getormenteerde vader. Abrupte, imaginaire scènes waar ze Calum op een rave benadert illustreren op viscerale wijze haar emotionele proces. Een helle stroboscoop werpt letterlijk een ander, rauwer maar nog steeds fragmentarisch licht op haar vader. Schitterend hoe Wells steevast in beelden vertelt, enkel het hoogst noodzakelijke meegeeft en de kijker zelf de rest laat inkleuren.

Hoe persoonlijk het verhaal voor Wells ook is, toch kan het voor velen herkenbaar zijn. Net als Steven Spielbergs The Fabelmans gaat Aftersun over onze ouders, hoe we als kind naar ze kijken en hoe dat plots drastisch kan verschuiven. Het geruststellende masker dat afvalt, het echte leven dat zijn verwarrende gelaat toont.

Met subtiele toetsen drijft Wells de emotionele spanning steeds verder op. Deze film bulkt van pijnlijk goed geobserveerde scènes waar verdriet, woede en liefde van afspatten. Wanneer de kleine Sophie haar vader trakteert op een verjaardagsserenade laat Wells de scène overlopen in een shot op de rug van een ontroostbaar kermende Calum. Wells zegt het niet, maar je voelt het in elke porie: de bewonderende blik van zijn dochter clasht zodanig met Calums lage zelfbeeld dat het ondraaglijk wordt.

Aftersun speelt vanaf morgen in de bioscoop.