‘After Life 3’: Ricky Gervais mikt vuilbekkend op ontroering

‘Grof taalgebruik, seksueel geweld, drugs, zelfmoord, 16+’, zo waarschuwt Netflix over bijna de hele breedte van mijn scherm. Het lijkt wel of de tien plagen van Egypte mij zullen aanvliegen, bij het bekijken van het derde (én allerlaatste seizoen) van After Life. Ja, Ricky Gervais en co spreken zonder meel in de mond. Tuurlijk, de woorden ‘asshole’, ‘fucking’ en ‘cunt’ vallen stelselmatig. Yep, er worden beenharde grappen gemaakt, full in the face, op de rug van kneusjes en minkukels. Zeker, er wordt veel alcohol verstouwd. Maar After Life is geen porno noch geweldsorgie. Alle tentoongespreide zwartgalligheid behoudt iets onbedaarlijk gezelligs. Uiteindelijk mikt Gervais wél op bitterzoete ontroering in zijn oer-Britse successerie over de getormenteerde weduwnaar Tony. Niet de censuurmeesters moeten dus gechoqueerd overuren kloppen, wél de sluiswachters van de traanklieren.

Komt het nog goed met de gedesillusioneerde bromtol Tony, die het verlies van zijn aan kanker gestorven Lisa niet verwerkt krijgt én dan maar voortdurend zijn omgeving beschimpt? “Maybe I’m not grieving, maybe I’m just an asshole”, bedenkt hij. Toch klinkt het stilaan optimistischer in zijn kerkhofgesprekjes met bejaarde lotgenote Anne: “Ik vind nooit iemand die Lisa kan vervangen. En ik besef dat ik dat niet wil. Maar ik wil wél een reden vinden om weer te leven”.

Bij de aanvang van seizoen 3 is er voorzichtige toenadering tussen Tony en de attente verpleegster Emma, die zijn pas gestorven demente vader verzorgde. Maar échte vonken? Nope. Tony blijft liever met zijn hond op de bank hangen, filmpjes herbekijken die Lisa naliet.

Gezapig banjeren we door het aangeharkte, zomerse Tambury én gluren we op de kwakkelende redactie van het lokale krantje, waar het arbeidsritme aandoenlijk sloom is. Nog steeds trekt Tony er met zijn huisfotograaf (én favoriete pispaal) Lenny op uit om dorpscuriosa te interviewen, van swingers tot bestolen oudjes. Een herhaling van zetten, al zorgt een nieuwe stagiaire voor verse pessimisme-input.

Geregeld ontaardt After Life 3 in een rariteitenkabinet, zeker omdat Gervais heel wat morsige nevenfiguren hun kunstje laat doen. Resultaat: klemgereden plotlijntjes. Voegt het gehannes met lokale vuilbekker Brian en de dikkige would-be-acteur James veel toe? Of het voorspelbare geëmmer van de postbode over zijn affaire met de plaatselijke stoephoer? Vermakelijker is het wanhopige, tot kapseizen gedoemde dategedrag van collega Kath of Tony’s gedonderjaag met sullige schoonbroer Matt, die hij alle hoeken van het tennis- en squashveld laat zien. Gervais blijft een excellent assembleur van cassante grappen, zoals wanneer hij een hipsterpapa het zwijgen oplegt. Dat Tony in de slotaflevering een gutmensch wordt, zie je niet aankomen. Een kermisdagje smeedt Gervais om tot een lieflijke carrousel van alle gelukshongerige personages. Net niet klef, wél voldoende voor natte vliegjes in het oog.

After Life, nu op Netflix