In het eerste seizoen van After Life kroop Ricky Gervais in de huid van een levensmoeë weduwnaar. En ook in het tweede seizoen, vanaf vrijdag op Netflix, pikt hij die rol weer op. Alleen wordt drama weer meer donkere humor. Iets waar de comedian een krak in is, maar deze reeks niet nodig had.
Met After Life schreef Ricky Gervais (schrijver, regisseur en hoofdrolspeler) zichzelf zijn meest dramatische rol ooit. Weduwnaar Tony verloor zijn vrouw Lisa aan kanker, en voor de man hoefde het allemaal niet meer. De reporter van een weinig relevante, lokale krant werd door en door verzuurd, dodelijk cynisch en sprak continu over zelfmoord. Het moge duidelijk zijn: het zwartkomische gehalte van de dieptreurige doch briljante Netflix-reeks kwam niet meteen van zijn personage, maar gek genoeg wél van zijn overleden vrouw. Vanaf haar sterfbed had zij zich geamuseerd met het opnemen van leuke video’s voor haar man als een geestig nalatenschap, met een perfecte timing gespeeld door Kerry Goldliman.
De laatste aflevering van After Life had de minireeks begin 2019 helemaal afgerond. Daarin leek Tony de pijnlijke bladzijde dan toch te hebben omgedraaid, legde hij alles bij met zijn vrienden en collega’s en vroeg hij rusthuisverzorger Emma (Ashley Jensen, eerder zijn tegenspeler in Extras) op date. Een mooi en hoopvol einde. Kortom, iets om netjes te laten zoals het is.
Maar net als de dood van JR in Dallas lijkt die laatste aflevering nooit bestaan te hebben. Seizoen twee start met een even depressieve Tony als na de dood van Lisa, dus geen logische verderzetting van het voorgaande. Integendeel, narratief tapt Gervais uit exact hetzelfde vaatje, wat zijn ongelukkige, knorrige personage opnieuw geen echte catch maakt.
Griezeligere psycholoog
De voornaamste rode draad in dit tweede deel is de dreigende stopzetting van de Tambury Gazette, waardoor voor de helft van de personages een jobverlies boven het hoofd hangt. Iets wat Tony, gezien zijn huidige inborst, weinig kan schelen, maar de rest grote kopzorgen baart. Niet in het minst hoofdredacteur Matt, Tony’s schoonbroer, die in een scheiding verwikkeld zit, en Sandy, de laatst bijgekomen collega die haar familie moet onderhouden. Die verhaallijnen gaan zelden verder dan hoe we deze personages vorig jaar al leerden kennen.
Gelukkig is er de comic relief, vaak in de scènes met krantenfotograaf Lenny, maar zeker ook in de botsing met postbode Pat en de steeds griezeliger wordende psycholoog Paul. Die confrontaties nemen kwadratisch absurdistische proporties aan, waarmee Gervais weer heel duidelijk zijn stempel drukt, zij het als schrijver bij monde van zijn medespelers.
Taboes
Tegelijk blijft Gervais iets unieks doen in televisieland. Met dit bisnummer slaagt hij erin taboeonderwerpen als depressie en rouw bij het nekvel te grijpen en het gewoon donker en grauw te laten zijn. “Toen ik After Life schreef, was het aanvankelijk eerder een traditionele sitcom”, zei de bedenker onlangs aan het mannenblad GQ. “Maar het ontwikkelde zich tot iets dramatischer, humeuriger en donkerder. Ik maakte me zorgen dat het té grappig was. Want hoe kunnen mensen nu om deze man lachen, die nog maar net zijn vrouw heeft verloren? Dus ik dacht: als ik deze rol zelf serieuzer neem, dan kan het misschien wel. Kijkers kunnen gaan van huilen tot lachen, dat is in het echte leven niet anders. Daarom lijkt het misschien zo authentiek, het is geen koffieadvertentie of valentijnsreclame. Realisme is wat het is.”
En dat bereikt ’s werelds meest grofgebekte komiek door opnieuw zelf gas terug te nemen. De innerlijke conflicten weet hij opnieuw prachtig te verwoorden in de scènes op het kerkhof, waar hij nog steeds veel moed put uit de babbels met weduwe Anne (Penelope Wilton). Als kijker gun je Tony zijn geluk en geloof je zijn grote verdriet. Maar dat deed je vorig seizoen ook al.
After Life seizoen 2, vanaf 24/4 op Netflix.
