Afscheid van Clement Peerens: openhartiger dan in De Roma zagen we deze toogfilosoof zelden ★★★★☆

Het gebeurt niet elke dag dat de Jimi Hendrix van ’t Stad voor je staat en dat je met eigen ogen ziet hoe hij al het goede dat hij in zich heeft over het aardoppervlak verspreidt. Maar genoeg over Tom Barman die naast me stond te wateren in het toilet van De Roma. Clement Peerens, voor hém waren we hier.

Waar was u op 7 december 2021, toen Clement Peerens na dertig jaar succes aankondigde dat hij zijn Explosition zou ontbinden en zijn gouden gitaar zijn definitieve bestemming zou geven aan een nog aan te duiden wilg? Ik zal het u zeggen: u was in rouw, u was in tranen en u was in onderhandeling met uw vrienden over wie er nu klaar zou zitten aan zijn laptop om tickets te kopen voor de afscheidsconcerten in De Roma. Het werden tien avonden in de mooiste zaal van ‘t Stad, misschien wel het enige gebouw op Antwerpse bodem waar Peerens de allure vindt die hij verdient.

Het volk was niet enkel gekomen voor de hits, maar ook voor Het Antwoord op De Vraag: wat gaat Peerens, popkenner tot in de snorharen, dan doen met zijn leven als het doek zich op 7 januari voor de laatste keer sluit? Het Antwoord kwam nog voor het eerste nummer. Peerens gaat relatietherapie geven, vertelde hij, wat neerkomt op met andere venten op café zitten leuteren over de loeten van de wederhelft. Plattelanders en andere armen van geest zouden dat een leeg leven noemen, maar Peerens is de toogfilosoof bij uitstek, die vanonder schijnbaar doel-, richting- en smakeloze kul de diepste wijsheden onthult. Openhartiger dan in De Roma zagen we hem trouwens zelden. Zonder schroom zong hij over alcoholmisbruik, verloren vriendschappen en de gevolgen van de financiële crisis voor de gewone man - en dan heb ik het alleen nog maar over ‘Als ik er ene geef’.

Noem een groot thema en het werd in Antwerpen niet geschuwd: de genderkloof in de wereld van de technologie (‘Ambrayage’) en de bouwnijverheid (‘Zagen’), de communicatiecrisis die ontstaat door te veel naar tv te kijken in plaats van naar elkaar (‘Geft da kaske na is hier!’), de zuivelindustrie (‘Smeerkeis’) en natuurlijk de achteruitgang van de popkennis bij de brede bevolking (‘Asbak (van Sid Vicous)’).

Wanneer de diepgang te diep werd, was er gelukkig nog Aertbeliën Sylvain. De Bootsy Collins van Groot-Antwerpen schudde, ratelde en rolde over het podium, had zich zoals altijd de taak van publieksopwarmer toegeëigend en joeg vooral de lichaamstemperatuur van de vrouwen naar omhoog - zelf spreekt hij over ‘the womens’. ‘There’s Only One Sylvain’ was zijn moment, een dampende ode aan de vleselijke liefde waarvoor de gemiddelde Gerry minstens vier pacemakers nodig heeft.

Ook niets dan lof voor Lady Dave, de trans drummer van de Clement Peerens Explosition. Van haar leerden we dat ‘De roos’ best een mooi nummer is, als het tenminste wordt gezongen door een fatsoenlijke zangeres. Misschien was het minste moment van de avond nog een andere cover. Iets met Blankenberge, ik ben zelfs vergeten wie het origineel zingt. Gelukkig ging het niveau daarna omhoog en de diepgang dieper: ‘Boormachien’ was Muse zonder gezeur over aliens, bij ‘Dikke Lu’ werd er eindelijk gestagedived en een furieus ‘Foorwijf’ werd door Lady Dave opgedragen aan haar goede vriendin Caroline Gennez.

Vooruit, dacht Peerens, en hij opende de bisronde met ‘Afscheid van het platteland’, een nummer voor het plebs dat niet in rouw was, maar in Rauw, Aarsele, Varsenare, Kuttekoven, Leuven of een ander dorpje dat de door de Explosition gebrachte beschaving nauwelijks waard was. Na afsluiter ‘The Architect’ kreeg de groep het ultieme eerbewijs: een Roma die zich langzaam vulde met de zerpe geur van Tom Barmans natte broek.

Dat CPeX te mooi is om waar te zijn, blijven kwatongen zeggen, en dat dit ensemble alleen maar bedacht kan zijn door een Boechoutse zondagsdichter met te veel fantasie. Onzin, en zelfs als het geen onzin is, is de werkelijkheid dan altijd zoveel beter? Werkelijkheden kunnen koud op je dak vallen, als Oekraïense winters of dode Britse vorstinnen, en dan kunnen er niet genoeg malloten zijn tegen wie je in vertrouwen kan zeggen: verzin jij dan wat beters! Alleen al daarom is het zwaar om dragen dat Clement was en is, maar binnenkort niet meer zal zijn.