Review
Afghan Whigs op Cactus: de duivels ontbonden, het hart gestelpt ****1/2
"What a beautiful night, in a beautiful town, in a beautiful world", straalde Greg Dulli bij zijn afscheid. Wat een prachtige band, had hij er zonder verpinken aan mogen toevoegen.
De zestien jaar tussen de laatste en de vorige plaat? Vergeven en vergeten. Dulli's verschrompelde status als posterboy en de aanblik op zijn bolle pens? Niet op gelet. De buitelingen en struikelpartijen over de toonladder? Die hòren er gewoon bij.
Nee, over The Afghan Whigs wilde je na zondagavond geen kwaad woord horen. Al was het maar omdat je de groep in tijden niet meer zo vitaal, venijnig of verwoestend had gehoord. Vanaf de eerste loodzware riff in 'Parked Outside' en de mathrock van 'Matamoros' over de rauwe nostalgietrip met 'Fountain & Fairfax', 'Going To Town' en 'Debonair' tot de tussenkomst van Mark Lanegan werd je compleet omvergeblazen door The Afghan Whigs. En in het geval van een verpletterend 'On The Corner' of het Mark Lanegan-duet 'The Stations': door Dulli's nachtshifts met The Twilight Singers en The Gutter Twins.
"Let's get it on", klonk het hongerig bij deze smeulende sater. In een koortsig ijltempo haastte de groep zich dan ook door de set, waarbij de leden net niet over de eigen voeten struikelden. Duivels werden ontbonden, bloedende harten gestelpt of gedraineerd, en een driespan van gitaren wurmde zich met zo'n grillige plooi in je hersenpan, dat je ze achteraf met geen koevoet meer kon loswrikken.
Zelfs de bitterheid van Dulli's belijdenissen smaakte zelden zo zoet.
De klemtoon lag op de laatste, uitstekende Whigs-plaat 'Do The Beast', maar niemand die zich daar een buil aan viel. Daarbij verpersoonlijkte de zanger beurtelings Bobby Womack in 'It Kills' (waarbij Dulli aan de piano ging zitten) en Roy Orbison in 'Algiers'. Hoorden we hem trouwens ook niet "Let's play like Crazy Horse" grinniken, tijdens die laatste song? Neil Young schemerde alleszins door in die song. Tijdens 'Royal Cream' klonk dan weer een echo van Fleetwood Mac.
En hoewel Dulli in 'Debonair' vond dat "the anger is better than the kiss", bleek het mooiste moment niet noodzakelijk gereserveerd voor de hardste passages. Zo leende gastzanger Mark Lanegan zijn gruizige grafstem aan de verstilde Gutter Twins-song 'The Stations', waarbij ook de violist een sleutelrol speelde, in de aanloop naar de magistrale hekkensluiter 'Faded'.
De stem van beiden in de avondschemering? Voldoende aanzet tot een nuit blanche.
SETLIST
Parked Outside
Matamoros
Fountain and Fairfax
Going to Town
The Lottery
On the Corner
Algiers
Royal Cream
I Am Fire
Debonair
It Kills
Somethin' Hot
My Enemy
Lost in the Woods
The Stations (met Mark Lanegan)
Faded
