Actrice Viola Davis over haar favoriete boeken: ‘De Twilight-saga was puur, ongebreideld vermaak’

De 57-jarige Oscarwinnende acteur schreef dit jaar haar memoires, Finding Me. ‘Ik had het gevoel dat ik die ­momenten herbeleefde met elk woord dat ik sprak.’

Welke boeken staan er op uw nachtkastje?

“Atlas of the Heart van Brené Brown.”

Wat is het laatste geweldige boek dat u hebt gelezen?

“Honger, het boek dat academica en feministe Roxane Gay schreef over haar worsteling met haar gewicht en zelfbeeld. Eerlijk, pijnlijk, slim, transparant, authentiek. Het was alles. Ik bewonder zoveel moed. Het soort dat vereist dat je je waarheid naar buiten brengt op een manier die je kan maken of kraken. Man, het is prachtig om dat soort moed te zien.”

Keert u wel eens terug naar boeken waar u in het verleden van hield?

“Ja. Ik heb onlangs Manchild in the Promised Land van Claude Brown herlezen. Het was de eerste roman die ik las toen ik jonger was en die mijn leven en mijn identiteit veranderde. Ik wilde dat tijdens de pandemie opnieuw bekijken. Ik wilde me herinneren wie ik was en de kracht van Claude Browns woorden herbeleven.”

Beschrijf uw ideale leeservaring (wanneer, waar, wat, hoe).

“De ideale leeservaring omvat een lekker kopje thee, waarschijnlijk earl grey. Er hoort ook een lekkere, comfortabele stoel bij. Een waarin je zowel rechtop kunt zitten om alert te zijn, als liggen om te ontspannen en te overwegen. Een goed boek voert je mee en verandert je. Het neemt je mee in de wereld die de auteur heeft gecreëerd. En hopelijk zie je jezelf in de details van alle personages, in hun stream of con­sci­ous­ness. Een goed boek is de perfecte meditatieve ervaring.”

Wat is uw favoriete boek waar niemand ­anders van gehoord heeft?

“Ze noemden mij kaffer van Mark Mathabane. Hij is een Zuid-Afrikaan die schrijft over opgroeien in het Zuid-Afrika van de apartheid. Het is een van de beste memoires die ik ooit heb gelezen, zowel leerzaam als hartverscheurend. Kaffir is een denigrerende naam voor zwarte mensen in Zuid-Afrika. Zijn jeugd was er een waar je absoluut zeker van was dat hij het niet zou redden. Maar op een of andere manier doet hij het toch. Het is die magie die midden in de storm van het leven ontstaat, geactiveerd door hoop en geloof. Het is een verhaal dat op grotere schaal mijn eigen verhaal weerspiegelt. Door Mathabane voelde ik me minder alleen.”

Welke schrijvers − romanschrijvers, toneel­schrijvers, critici, journalisten, ­dichters − van vandaag bewondert u het meest?

“Roxane Gay, Brené Brown, Bryan Steven­son, Tarana Burke, Anne Lamott. Allemaal progressieve strijders die de waarheid hebben geradicaliseerd. Ze dagen ons allen uit om moeilijke gesprekken aan te gaan als een manier om echte verbinding tot stand te brengen. Persoonlijk hebben ze me geholpen om de taal en het bewustzijn te hebben om mijn ‘gevoelens’ te identificeren.”

U hebt de audioboekversie van uw memoir Finding Me opgenomen. Hoe was die ­ervaring voor u? Hoe was het anders dan het acteerwerk dat u hebt gedaan?

“Het opnemen was een erg kwetsbare ervaring. Ik had het gevoel dat ik die momenten herbeleefde met elk woord dat ik sprak. Ik ging me afvragen hoe ik me dingen herinner. Belangrijker nog, het bracht me tot een zeer krachtig besef: dat het verleden niet meer bestaat. Het heeft geen macht meer om me pijn te doen. Het is anders dan mijn acteerwerk, want de enige persoon achter wie ik me kon verschuilen, was ikzelf. Er was geen ander personage.”

Wat is het beste boek waar een goede film van is gemaakt?

“To Kill a Mockingbird met Gregory Peck en Brock Peters, alle Harry Potter-films en natuurlijk The Color Purple. Het gevoel dat ik kreeg toen ik de boeken las is vergelijkbaar met het gevoel dat ik kreeg toen ik de films zag. Ze behouden de integriteit van de ­personages zonder ten prooi te vallen aan commercialiteit.”

Van alle personages die u in verschillende media hebt gespeeld, welke rol voelde voor u het rijkst, het meest romanesk?

“Het personage dat het meest romanachtig aanvoelde is Nanisca in The Woman King (2022). De omvang van haar wereld in het huidige Benin, West-Afrika, en de rol die zij speelt in haar cultuur (de Agojie) zou in ­verschillende films en incarnaties kunnen worden onderzocht. Ze herdefinieert het vrouw-zijn en herdefinieert leiderschap. Ze is allesomvattend. Ze is vooral een vrouw die ik als bevrijd zie. Ze pakt haar pijn frontaal aan en gelooft zonder twijfel dat ze vrede en vergeving verdient.”

Welk personage uit de literatuur zou u het liefst willen spelen?

“Hedda Gabler uit het toneelstuk van Henrik Ibsen. Hedda is de King Lear voor vrouwen. Als je haar ontmoet, kun je haar niet doorgronden. Er is een angst, een onzekere kwaliteit die je begint te beoordelen. Uiteindelijk ontdek je dat het gewoon een dekmantel is. Het doet me denken aan het leven. Iedereen die je ontmoet is een ‘vertegenwoordiger’ van zichzelf, totdat ze zichzelf blootgeven. Dan beginnen ze zin te krijgen. Hedda Gabler eindigt niet goed. De uitdaging is om het ­publiek haar ondergang te laten begrijpen. Het is een enorme rol en een die me zowel beangstigt als opwindt.”

Zijn er boeken die u als guilty pleasures ­beschouwt?

“Absoluut. Mijn guilty-pleasure­boeken waren de Twilight-saga. Ik denk dat ik ze allemaal in een paar dagen tijd verslonden heb en het was puur, ongebreideld vermaak. Ik deed het om me dichter bij mijn nichtje te voelen, maar uiteindelijk genoot ik er zelf ook van.”

_{© The New York Times}