‘A League of Their Own’ bereikt met moeite het tweede honk

Heel eventjes, tussen 1943 en 1954, bestond er in de Verenigde Staten een vrouwenliga in het honkbal, ontstaan in tijden waarin een flink deel van de heren aan het front vocht. Wereldoorlog II, voor al zijn verschrikkingen, was in de Verenigde Staten per definitie een tijd waarin vrouwen voor het eerst achter hun fornuis uit kwamen: ze moesten de boel draaiende houden terwijl hun kerels lagen te sterven op een West-Europese weide of eiland in de Stille Zuidzee. Maar nadat de resterende venten waren teruggekeerd aan het einde van de oorlog, was het liedje van de dames dus ook vrij snel weer uitgezongen.

Het verhaal van die All-American Girls’ Professional Baseball League vormde in 1992 al de basis voor de uitstekende bioscoopfilm A League of Their Own, met onder meer Madonna en Rosie O’Donnell in de hoofdrollen. En nu brengt Amazon Prime Video, op basis van het scenario van die film, een reboot ervan naar het scherm in de vorm van een tv-reeks.

Deze nieuwe versie spreidt hetzelfde verhaal over een breder canvas van acht tv-episodes van een uur, met een ruime cast van vrouwelijke atleten die elk hun eigen strijd aan het uitknokken zijn. Zoals Carson Shaw (Abbi Jacobson), die in haar kleine boerendorp in Idaho letterlijk op de trein naar Chicago springt om het te maken als honkballer, terwijl ze weet dat haar man al onderweg terug is van het front, en daar nu uiteraard telefonische verwijten van het thuisfront over moet incasseren. Of Max Chapman (Chanté Adams), een met een betonnen werparm gezegende pitcher die in dit tijdperk twee kampen uitvecht: dat van een vrouw en dat van een Afro-Amerikaan.

De bedoelingen zijn nobel, maar A League of Their Own valt bezwaarlijk een homerun te noemen. Meer nog: de reeks haalt zelfs slechts met enige moeite het tweede honk. De thema’s waarop ze drijft – vanzelfsprekend probeert men tijdloze dingen te vertellen over de maatschappelijke positie van de vrouw, maar er wordt ook een boompje opgezet over racisme – zijn vandaag minstens net zo actueel als ze dertig jaar (toen de originele film uitkwam) of tachtig jaar geleden waren (het tijdperk waarin de reeks zich afspeelt). Maar ze verdienen iets veel beters dan deze uiterst vergetelijke, schrijnend conventionele reeks vol naïeve dialogen, die vertwijfeld zwalpt tussen drama en comedy, en fundamenteel weinig te vertellen heeft.

Nancy Botwin uit Weeds, Peggy Olson uit Mad Men, Polly Gray uit Peaky Blinders, June Osborne uit The Handmaid’s Tale, Ruth Langmore uit Ozark of Kima Greggs uit The Wire: er is de afgelopen twintig jaar al een massief leger van straffe vrouwlui opgestaan in tv-fictie, die een véél krachtigere eerbetoon aan de vrouw naar het scherm brachten dan de kakelende kiekens die u in A League of Their Own over het veld ziet stiefelen.