‘A-ha: The Movie’: Het verhaal van ‘Take On Me’ en de 37 jaar ruzie die volgde

De reden daarvoor is simpel: de revolutionaire videoclip, waarin animatie en realiteit door elkaar lopen, zorgde voor de magie. Clipregisseur Steve Barron kreeg een – naar de normen van 1985 – waanzinnig budget om een hippe clip in te blikken. Omgerekend naar vandaag was dat een bedrag van 400.000 euro. Opmerkelijk, want er bestond al een clip van ‘Take On Me’. Die had evenwel geen potten gebroken, maar de platenbonzen zagen in frontman Morten Harket terecht een populaire posterboy. De piefen drukten Barron dan ook op het hart om voornamelijk te focussen op de looks van de zanger en een romantische plot, zodat jonge meisjes smachtend zouden afstemmen op de dan nog blitse clipzender MTV.

Het verhaal van ‘Take On Me’ begint in een koffiebar. Daar zit een blondine (actrice Bunty Bailey) met dromerige ogen een stripverhaal te lezen over motorrijders in een race. Een personage dat ­verdacht lijkt op Morten Harket wint de wedstrijd, en knipoogt plots naar haar. Zijn zwart-wit geanimeerde hand glijdt uit de pagina. Hij trekt haar letterlijk mee in het stripverhaal. Daar dansen ze voor en achter een spiegel, die hen afwisselend toont als strippersonage en als geliefden van vlees en bloed. Wanneer het stripverhaal verfrommeld wordt door een serveerster, loopt het mis. Rancuneuze motorrijders komen met moersleutels achter Harket en zijn meisje aan. Na een wilde achtervolging laat hij haar ontsnappen via een scheur in de bladzijde. Zij vreest voor zijn dood, maar ook Harket weet uit het verhaal te ontsnappen en duikt op in haar slaapkamer. De clip promoveert Morten Harket tot de Timothée Chalamet van zijn generatie. Maar ook de stijl doet kijkers versteld staan.

Creatief met technologie

In 1985 was er op MTV ook slechts één ander grensverleggend animatiewerkje te zien, soms in hetzelfde uur. ‘Money for Nothing’ van Dire Straits, waarin 3D-animatie tot leven werd gebracht. De regisseur? Ook Steve Barron. Bij A-ha werd dan weer het veel minder revolutionaire rotoscoping gebruikt. Dat is een techniek uit het begin van de twintigste eeuw, waarbij een camera bewegingen filmt en projecteert op een tekentafel, waarna die geprojecteerde beelden worden gekopieerd. Het was de allereerste keer dat die techniek werd aangewend voor een commerciële videoclip. Liefst vier maanden zweette Barron met twee animatie-experts op de clip.

Beide video’s lieten destijds zien hoe creatief je met technologische ontwikkelingen kon zijn, wat je het jaar nadien weerspiegeld zag op de MTV Video Music Awards. Daar haalden A-ha en Dire Straits de meeste nominaties en prijzen binnen. Datzelfde jaar was animatie de hausse, want ook wereldberoemde acts als Peter Gabriel (‘Sledgehammer’), INXS (‘What You Need’) en Talking Heads (‘Road to Nowhere’) zochten er hun heil in.

De clip ‘Take On Me’ bleek inmiddels wel de meest tijdloze. Twee jaar geleden overschreed de videoclip de kaap van een miljard streams op YouTube. Dat was toen nog maar één keer gebeurd met een clip die vóór de jaren negentig uitkwam, met ‘Bohemian Rhapsody’ van Queen.