'7' van Beach House: Schoonheid onder de schaduwen

Bij de albumopener ‘Dark Spring’ wanen occasionele bezoekers van het Beach House-universum zich wellicht opnieuw onder dezelfde waterval aan klanken die het Baltimore-duo al meer dan tien jaar over zijn fans laat storten. Dromerige euforie en onrustwekkende wrangheid dwarrelen er als vanouds door elkaar. Zoemende synths, gonzende orgels en een weerbarstig krautrockritme vormen het skelet.

Toch is er iets veranderd. Is het de shoegaze-achtige ruwheid van de song? Luisterden Victoria Legrand en Alex Scally in aanloop naar het album iets vaker naar My Bloody Valentine dan naar Cocteau Twins? Is de lichte twist van het Beach House-geluid te wijten aan de samenwerking met vaste drummer James Barone en producer Peter ‘Sonic Boom’ Kember? Wie halverwege ‘Dive’ plots een groezelige postpunkgroove hoort infaden, zal minstens één wenkbrauw optillen. Waar komen die verrassende accenten vandaan?

Gepensioneerde flik

De muzikale herbronning vloeit grotendeels voort uit een resem concrete ingrepen in het leven van de twee groepsleden. Zo werkten ze deze keer niet met hun vertrouwde producer Chris Coady maar deden ze alles zelf. Ze bouwden hun eigen studio, waar de tijdsdruk die de muziekindustrie aan artiesten oplegt minimaal was. Daardoor ontaardden de vrije jams van het duo in songs met kop en staart, zonder dat Legrand en Scally er erg in hadden. “Zoals in het soort actiefilm waarin de gepensioneerde flik opnieuw zijn job wordt ingezogen”, aldus Scally in Stereogum. “Zijn vrouw wordt ontvoerd en hij kan niet anders dan weer de wapens op te nemen”.

Dan was er de politieke situatie in Amerika. De Beach Housers staken hun afkeer tegenover de meedogenloze, zelfzuchtige regering van Trump niet onder stoelen of banken. Ze liepen mee in protestmarsen en klaagden in de pers de verruwing van de maatschappij aan. Het zadelde hen op met een verslaving aan sociale nieuwsmedia, wat de paranoia alleen maar groter maakte. “De sociale media hebben zoveel verwarring en desinformatie op de wereld losgelaten”, vertelden ze daarover aan Noisey. “Op dit moment is de omwenteling in onze maatschappij haast tastbaar, en ook de onrust die ermee gepaard gaat.”

Behoorlijk morbide

7 is geen politieke plaat, zo beweert het tweetal, dan wel een collectie songs die de impact van de huidige Amerikaanse politiek in zich draagt: de chaos, de duisternis, de uit balans geraakte menselijke emoties. “The worlds colliding / Unreal dividing / The colors missing / upon the dark spring”, fluisterzingt het duo in ‘Dark Spring’. Schoonheid nestelt zich kennelijk ook onder de meest dreigende schaduwen. Elders verjaagt Beach House de pijn van alledag als vanouds, met bitterzoete bespiegelingen over liefde en romantiek. “Sweet lies on your face”, klinkt het in het aan Air verwante ‘Lose Your Smile’. “Tears are out of place / Sunshine in the rain / Comes in rainbows and leaves again.”

In het hallucinogene ‘Drunk in L.A.’ bezingt Legrand het ouder worden, het verval en de weemoed die dat allemaal baart. “Memory’s a sacred meat / That’s drying all the time / On a hillside I remember / I am losing life". De hypnotisch pulserende walm die ‘L’Inconnu’ heet, voert een meisje op dat van liefde bleef verstoken, aan de Seine. Legrand zingt er in het Frans. Gelijkenissen met L’Inconnue de la Seine zouden op toeval berusten: het is een beeltenis van een in de Seine verdronken meisje dat artiesten aan het begin van de vorige eeuw aan hun huiskamermuur hingen. Da’s behoorlijk morbide, ja. “Raar en akelig spookachtig”, zei Legrand toen ze over het kunstwerk hoorde en de parallellen met haar liedje zag.

Met 7 boort Beach House tot diep in z’n ondergrondse zonder zijn dromerige luchtigheid te verjagen. Zijn boodschap is er één van hoop en liefde, ja, maar de onrust onder al die hippiespeak voelt ronduit beklemmend aan. Godzijdank.

7 is uit bij Bella Union.