50 Cent maakt weinig indruk op Lokerse Feesten: geeuwen voor een halve dollar

Onlangs werd 50 Cent (**) nochtans als held opgevoerd in het wetenschapsmagazine Social Psychological and Personality Science. Onderzoek wees uit dat je méér kans maakt op succes in het leven, wanneer je jezelf oppept met een song als 'In da Club'. In Lokeren had 50 Cent zich allicht beter opgewarmd met die eigen hit. Na zijn laatste bloedarme passages in Vorst Nationaal, keek je namelijk alwéér aan tegen een akelig mak en banaal spektakel. Zelfs met een uitgebreide liveband slaagde Fiddy er niet in om dat tij te keren. En daar zaten de songs uit zijn middelmatige laatste langspeler Animal Ambition niet eens voor zoveel tussen.

De toon voor een lamlendig concert werd immers al gezet door één van zijn muzikanten, die rond het afgesproken uur van aantreden de bühne kwam opgesjokt, om doodgemoedereerd zijn basgitaar uit te pakken. Druppelsgewijs kwam de rest van de band op, rondlummelend en wachtend op hun broodheer. Die kwam pas een kwartier later boven water: lichtjes hees mompelde en murmelde 50 Cent zich door de set, die in eerste instantie nog een vrolijk herkenningsfeest was met samples van Kelis ('Milkshake') of Bobby Vinton ('Sealed with a Kiss'). De opgetrommelde muzikanten leken dan weer goeddeels voor de vorm op het podium te staan: een zwammige geluidsbrij van beats, Fiddy en zijn twee rappende sidekicks voerde meestal de boventoon.

Slaperig
Twintig minuten ver in de set kreeg de Eastcoast-rapper eindelijk enige deinig in het publiek, toen de eerste orgeltonen van 'P.I.M.P' over de kaai botsten. Vanaf dat ogenblik sloop ook wat meer vaart in de set. Alleen: het onverstaanbare gewauwel van Fiddy en zijn twee lakeien stonden nauwelijks garant voor driftige rapsalvo's. Met één oog op de prikklok en de ander op hun zichtrekening werkte dit zootje zijn slaperige set af.

Pas tijdens een amechtig gerapt 'Ayo Technology' kreeg je het gevoel naar een live-concert te kijken, toen de gitarist een hanerige solo uit zijn instrument mocht persen. Veel ritmische precisie kwam daar niet bij kijken, maar goed: er gebéurde tenminste iets. Een rommelig 'Candy Shop' en 'In da Club' maakte evenwel snel komaf met die voorzichtige ambitie.

"If you want some more 50 Cent, make some motherfuckin' noise!" droeg één van de lakeien op, nadat de rapper alweer in de coulissen was verdwenen. Een lauwe respons volgde, die meer weghad een opgewaardeerde doodsreutel, maar dat bleek voldoende voor Fiddy om nog enkele verplichte nummertjes te spelen. "This is the real shit", klonk het nog bespottelijk triomfantelijk aan het einde.

The real shit. Heus? Dan verwijzen we 50 Cent en trawanten toch graag naar KRS-One (***) die eerder op de avond uitlegde wat "the real hiphop" betekende. In de jaren '80 stond deze legende uit de Bronx onder meer bekend als The Teacher en The Philosopher: bijnamen die hij dankte aan zijn doordachte teksten over misstanden in de maatschappij. "I'm gonna take you on a mission tonight", bezweerde hij dan ook in Lokeren, om vervolgens het tamme publiek wakker te meppen met zijn venijnige rhymes. Of met zijn temperament: na drie minuten snauwde hij al tegen zijn ingetogen toehoorders dat ze blijkbaar nog niet klaar waren voor hem, en nog even later sneerde de Amerikaanse rapper dat hij wel érg hard moest werken om iemand mee te krijgen: "Staan jullie niet aan mijn kant? The real hiphop is over here!"

Tijdloze sound
Dat mantra zou hij ad nauseam blijven herhalen, maar met een spinnijdig 'Outta Here' of het onsterfelijke 'Sound of da Police' bewees hij dat het hier geen holle praatjes betrof. Even dreigde zijn set de verkeerde kant uit te sukkelen met een doorzichtige dubstep-routine. Maar verder bleef KRS-One opvallend trouw aan een oldschool geluid, zelfs in gloednieuwe songs als 'Nina (You Gotta Go)'. Daarmee gaf de hiphopveteraan in één trek aan hoe tijdloos zijn sound is gebleven.

Ook knap: met een in reggaekleuren getooid 'Invader' schonk hij een stem aan de Mexicaanse immigranten in Californië, maar in één beweging betrok hij de huidige wereldbrand bij zijn boodschap. "No human being is illegal", declameerde hij, waarmee hij een warm applaus en fluitorkest afdwong. Zonde dat de song halfweg opgebroken moest worden omdat Mix Master Mike (***1/2) al stond te wachten in de coulissen.

Olympische sport
Die laatste leek op zijn beurt een muziekquiz-aan-lichtsnelheid in elkaar gebokst te hebben. Lukraak gekozen geluidssnippers, uitgefilterde rapsamples, door elkaar gehusselde beats en harde rockriffs werden razendsnel opgeknipt en weer aan elkaar geplakt, waardoor het elke melomaan op den duur even zwart voor de ogen werd. Zoveel muzikale namedropping op een minuut: niemand kon deze rechterhand van de Beastie Boys bijhouden achter zijn turntable. De enige duidelijke leidraad: in de set werden slag om slinger songs van de Boys gesmokkeld. Zo ging 'Robot Rock' van Daft Punk over in de robotstem van 'Intergalactic' en vloeide 'Shout' van Isley Brothers over in 'Sabotage'. Aan het eind kwamen ook 'No Sleep Till Brooklyn' en 'Fight For Your Right To Party' voorbij gedenderd.

Verder ontwierp de Mix Master ter plekke een ultracoole 80s-beat van de Trap-hymne 'Turn Down For What', met behulp van een sampler. 'Shout' van Tears For Fears dan weer over in een baldadige scratch-solo, en elders werd de gitaarbreak 'Bohemian Rhapsody' van Queen zowaar tot een hiphopbeat omgeturnd. Dansen met open mond leek even een olympische sport in Lokeren.

"'Cause nobody can do it like Mix Master Mike", rapten de Beastie Boys indertijd dan ook. Een stelling die je wel moést bijtreden. Al liet de turntablist aan het eind een paar steken vallen: met een rondje slappe EDM en brostep hoopte Mike kennelijk aansluiting te vinden bij de jonge garde, maar zijn vingervlugge set klonk op slag een stuk minder compromisloos. Zonde, want meestal herinnerde Mix Master Mike je aan het feit hoe onmisbaar hij was binnen de Beastie Boys.

Vrolijke draaideurkomedie
Vrijdagavond stond volledig in het teken van hiphop, maar opmerkelijk genoeg bleken het de beats van The Subs (****) die de beste beurt maakten. In Lokeren keken deze nachtburgemeesters natuurlijk aan tegen een veredeld thuisconcert. De groep lijkt vandaag zowat vergroeid met de Lokerse Feesten. Voor de vijfde keer op rij speelden ze ten dans op het festival. Jeroen 'Papillon' De Pessemier, Wiebe 'Tonic' Loccufier en Hadrien Lovagez stonden aanvankelijk opgesteld achter een groot net, met reflecterende kubussen op hun hoofd. Gitzwarte grooves en in LSD gedrenkte elektrosoul maakten daarbij de dienst uit.

Maar daarna werden alle zeilen bijgezet door een hyperkinetische De Pessemier. Die bleek de subtiele sound van de laatste plaat Hologram net zo lief weer aan de kant te willen schuiven, in ruil voor dolgedraaide elektropunk. Daarbij verkende hij - al dan niet met een keytar om de nek - alle hoeken en nissen van de Grote Kaai, deelde hij drank uit aan de eerste rijen, en nam hij al eens een frisse duik in het publiek.

"Dearly beloved, we are gathered here to get through this thing called love", hoorden we De Pessemier ergens de predikant in Prince parafraseren, en die liefde bekrachtigde hij door op een stuk drijfhout over het publiek te surfen. Tijdens 'Fuck That Shit' keelde hij daarbij als een pauvre mec die de adem van de witjassen in zijn nek voelde. Waanzin, opwinding en furie leken op zo'n ogenblik de protagonisten in een vrolijke draaideurkomedie.

Colonel Abrams of Rouge Mary van Hercules and Love Affair ontbraken dan wel tijdens 'Trapped' (die laatste was er wél bij op Rock Werchter) en ook Selah Sue maakte geen opwachting als gast. Maar als trio sloegen The Subs net zo goed gensters. Met 'Mitsubitchi' en 'The Face of the Planet' kregen ze het lichtjes apathische publiek zelfs even helemaal klaarwakker. Fuck thàt shit, zeg.