De theorie luidde tot nu toe dat het water vervat zat aan de polen in zogenaamde 'cold traps' of gebieden zo koud dat waterdamp en andere vluchtige stoffen die met het oppervlak in aanraking komen, gedoemd zijn om daar misschien wel miljarden jaren op rij stabiel te blijven. Maar nieuw onderzoek zet die theorie op de helling, zo meldt space.com op gezag van een recente publicatie in het vakblad Nature Geoscience.

Twee maanmissies, de Lunar Reconnaissance Orbiter en de Chandrayaan-1, geven aan dat het water op 'de Wachter van de aarde' over het hele maanoppervlak verspreid kan zijn, en niet beperkt blijft tot een bepaalde regio (zoals de polen) of een bepaald terrein (zoals kraters). Bovendien lijkt het water zowel dag als nacht aanwezig te zijn.

Drinkwater

Het water is er voornamelijk in de vorm van OH, of hydroxyl. Dat bestaat uit een zuurstofatoom en een waterstofatoom.

Hoe toegankelijk het water is en waar het vandaan komt, is niet duidelijk. Maar mogelijk kan het uiteindelijk als drinkwater dienen, tot waterstof en zuurstof voor raketmotoren worden geconverteerd, of tot lucht voor ruimtereizigers.