Sneller dan het licht vliegen zoals in Star Trek, wanneer kan dat?

Wat?

Razendsnel tussen de sterren zoeven met een motor die ruimte en tijd naar z’n hand kan zetten.

Waar gezien?

In Star Trek – van televisieseries tot films en boeken – leggen ruimteschepen dankzij de zogeheten warpdrive razendsnel duizelingwekkende kosmische afstanden af.

Hoe dichtbij zijn we?

De gapende leegte tussen de sterren is zo overrompelend groot dat je reizen als in Star Trek met recht als een herculische taak mag beschouwen. Neem ruimtesonde Voyager 1, het schip dat het diepst het heelal in is gevlogen. Die raast met een duizelingwekkende 61 duizend kilometer per uur door de kosmos. Zou die sonde naar de dichtstbijzijnde buurster van onze zon vliegen, Proxima Centauri, dan zou hij daar ruim 70 duizend jaar over doen. Niet bepaald Star Trek-waardig.

En zelfs als we onze ruimteschepen sneller maken, lopen we tegen een grens op. Sneller vliegen dan het licht – dat beweegt met een grove miljard kilometer per uur – is namelijk onmogelijk. Reizen binnen ons sterrenstelsel, de Melkweg, wordt dan al behoorlijk lastig: die heeft een diameter van zo’n 100 duizend lichtjaar. Een afstand waar zelfs het licht honderdduizend jaar over doet.

Kan dat niet wat rapper? Ja, wel met een warpdrive, een apparaat dat tijd en ruimte kromt zodat je sneller op je bestemming bent.

Uit de relativiteitstheorie van Albert Einstein weten we dat onder meer zware massa’s ruimte en tijd inderdaad doen afbuigen. Dat gegeven gebruikte fysicus Miguel Alcubierre in een beroemd geworden artikel dat hij in 1994 publiceerde in het vakblad Classical and Quantum Gravity. Daarin perst hij ruimte en tijd voor het schip samen en rekt het achter het schip uit. ‘Het resultaat lijkt op de warpdrive uit sciencefiction’, schrijft hij – je kunt er zo snel als je maar wilt mee op je plek van bestemming komen.

Maar om ruimte en tijd zo naar je hand te zetten, is ‘gewoon’ een heel zwaar ding niet genoeg. Je hebt er exotische materie voor nodig, materie met een negatieve zwaartekracht. Of zoiets mafs echt bestaat, is voorlopig twijfelachtig.

Toch mogen we dankzij het artikel van Alcubierre, en de tientallen warpdrivepublicaties die daarop volgden, blijven dromen dat we als mensheid ooit, in een verre toekomst, ook de laatste kosmische kaap ronden. Dat we over die Final Frontier stappen, zoals Star Trek het zegt, en kunnen vliegen tussen de sterren. Dat we zullen gaan naar waar geen mens ooit eerder is geweest.