Muggen zijn de kampioenen van de doods­verachting

Jean-Paul Mulders onderzoekt alles wat u bij de hersenkwabben kan grijpen.

Je hebt tijden van bunkers en je hebt tijden van zonne­crème factor 30. Het journaal bericht over een strijd die op de stranden gewoed heeft. Doel was een figuur te verdrijven die tegenwoordig weer in de lift schijnt te zitten. Mijn grootmoeder, die het destijds vanaf de eerste rij meemaakte, sprak zijn naam uit als Itleir. Zo komt het dat Adolf mij als kind deed denken aan de met chocolade bedekte room­soes die als eclair bekend­staat.

Driekwart van een eeuw na de landing in Normandië lever ik een minder heldhaftige veldslag: tegen muggen die ontwaakten in de eerste hitte. De vijvertjes en waterpartijen die nogal wat van mijn buren bezitten, geeft hun een strategisch voordeel. Zoals bekend legt het muggenvrouwtje haar eieren aan het oppervlak van stilstaand water. Honderd stuks ongeveer. Om de paar dagen. Ze heeft genoeg aan een vuile plas die in een oude auto­band blijven staan is.

Paren doen muggen in de lucht, dat vind ik wonderbaarlijk. Het moet fascinerend zijn de liefde vanuit helikop­ter­perspectief te bedrijven. De Mile High Club, zoals mensen zich graag noemen die het in een vliegtuig gedaan hebben, is een flauw afkooksel van die grensverleggende sensatie.

In spreekwoorden, de benepen stro­schuur van volks­wijsheid, worden muggen afgeschilderd als hopeloze losers. Je hebt bijvoorbeeld de zegs­wijze ‘hij is zo sterk als een mug’, wat betekent dat iemand een slapjanus is. Zo’n spreuk doet muggen onrecht. In werkelijkheid zijn het kampioenen van de doods­verachting. Ze wegen tien milligram, maar hebben het lef om ’s nachts met zes ragfijne slurfjes te woelen in de aders van wezens die tien miljoen keer zo groot als zijzelf zijn. Ze schijnen een voorkeur aan de dag te leggen voor zwangere vrouwen, actieve personen, liefhebbers van alcoholische dranken en mensen met bloedgroep O. Die laatsten maken 83 procent meer kans om te worden gestoken.

Ondanks mijn respect voor de mug haar geaardheid, bestrijd ik weinig schepselen zo fanatiek en genadeloos. Ik heb een arsenaal aan wapentuig, waaronder een knal­geel tennisracket dat onder spanning kan worden gezet. Op de verpakking staat een tekening van een goedlachse mug. Het vooruitzicht geroosterd te worden, lijkt haar bijzonder te verheugen.

Ik bezit ook een machine met blauw neon­licht die de kamer in een bordeel omtovert. De koolstof­dioxide die ze uitwasemt, kunnen muggen detecteren tot op 50 meter. Een ventilator blaast de onfortuinlijke exemplaren in een plastic vergeet­put. Bij mij thuis is het nog volop herfst­tij der middel­eeuwen.

Ondanks die wonderen van wetenschap word ik nog regelmatig gestoken. De schade beperkt zich tot jeuk en verwensingen. Maar elders maken muggen meer dodelijke slachtoffers dan auto-ongevallen, vuurwapens en trapladders samen. Wereldwijd helpen ze 1 op de 17 mensen het graf in, door ziektes te verspreiden met indrukwekkende namen als malaria, chikungunya, knokkel­koorts en het westnijl­virus. Als gevolg van de klimaat­opwarming, voorspellen wetenschappers, zal een gedeelte van de miserie afzakken tot in Boezinge en Meeuwen-Gruitrode.

Ondanks die alarmerende berichten ben ik geneigd om knokkel­koorts een geweldig woord te vinden. Het doet mij denken aan een spelletje dat we op de lagere school speelden. De een slaat met zijn knokkels op de knokkels van de ander – tot die zijn vuist bijtijds wegtrekt en de rollen omgedraaid worden.

Zo ging dat ook met Itleir.