Misschien is dat het ware drama: dat je nu alle speelgoed kan kopen waar je niet meer naar verlangt

Jean-Paul Mulders onderzoekt alles wat u bij de hersenkwabben kan grijpen. U vindt hem op Instagram onder @jpmulders.

Mijn dochter is op boerderijklas, maar op tafel ligt het sprookjesboek dat ze onbeheerd heeft achtergelaten. Ik sla het open op een willekeurige pagina. ‘Maar de kat’, staat daar te lezen, ‘vond het helemaal niet leuk dat iemand met een stokje in haar oog priemde.’ Dat vind ik raar en niet erg sprookjesachtig. Ik sla het boek dicht zonder verder te lezen, en pak mijn dochter haar telegeleide auto van de vloer op.

Telegeleid betekent: bestuurd vanop afstand. Nu is dat heel gewoon, je hebt zelfs seksspeeltjes met wifi en bluetooth. Toen ik klein was, grensde afstandsbediening echter nog aan wonder en magie. Rond mijn achtste droomde ik maandenlang van een telegeleide auto. Na lang zeuren kreeg ik van mijn ouders een witte Porsche. Ik herinner mij de opwindende geur van smeerolie en het verontwaardigde gepiep van het piepschuim toen ik hem uit zijn verpakking loswrikte. Ik voelde het soort enthousiasme dat je alleen aantreft bij kinderen en jachthondjes die achter hun eigen staart aanzitten.

Bij nader inzien had mijn Porsche een beperking: er stond slechts één knop op de afstandsbediening, waarmee je de auto alleen maar naar links kon sturen. Dat vonden ze misschien progressief in die dagen, al was er ook toen al niet veel dommers dan dingen die alleen maar in cirkeltjes kunnen draaien. Ik was erg ontgoocheld, maar durfde dat niet te laten merken aan mijn ouders. Op zulke momenten groeit de gewoonte om jezelf weg te cijferen, die je later nog parten zal spelen.

Speelgoed dat ontgoochelt: het ligt in dezelfde voddenmand van de ziel als vertrouwen dat wordt beschaamd en relaties die spaak zijn gelopen. Vandaag kan ik zomaar een telegeleide auto bestellen die alle richtingen uit kan met een razende snelheid. Het boeit mij helaas nog weinig. Misschien is dit het ware drama: alle speelgoed kunnen kopen waarnaar je niet meer verlangt.

Met die gedachte begeef ik mij naar buiten, waar de zon hard haar best doet om een zieltogende planeet op te vrolijken. De lucht is zoel en vrouwen pronken met hun navel. Ik zoek een terras op en bestel een cocktail die een paar maten te zoet blijkt. Hij smaakt naar rozen, denk ik, hoewel ik mij niet kan herinneren ooit een echte roos geproefd te hebben. Zo denk ik ook dat rode biet smaakt naar de vloer van mijn kelder, zonder dat getest te hebben.

De zon zakt achter de daken, ten teken dat er weer een dag voorbij is. Aan het tafeltje naast mij zit een Frans koppel met tattoos en spiegelende zonneglazen. De man leest van zijn telefoon een bericht dat over het kind van zijn zus gaat: “Son premier mot“, zegt hij, “après maman et papa, était voiture rouge.” De vrouw glimlacht vertederd en steekt een sigaret op.

Ik wil weten waarom iemand in het oog van de kat priemde.