Erika Van Tielen één jaar na de getuigenis: "Ik ben geen burn-out goeroe"

Woensdag wordt ze 31, piepjong is dat eigenlijk voor haar cv. Ketnet, VTM, Studio Brussel, Vlaanderen vakantieland, acteer- en presentatiewerk: het staat er allemaal op. Maar toen verscheen haar foto op 10 oktober 2013 in De Morgen, niet op de tv-pagina's maar bij een opiniestuk: 'Beste baas, doe iets aan de heersende burn-outboom.'

Met een 'o' minder had het ook gekund: dat Erika Van Tielen aangaf dat we ons kapot werken en dat niet geld, maar feedback van bovenaf van het grootste belang was, had toch iets van een bom. "Dat stuk werkt door tot vandaag. Ik heb er overwegend positieve reacties op gekregen, maar het is wel een eigen leven gaan leiden. Werd eruit gehaald: 'Erika Van Tielen had een burn-out'. Terwijl ik dat niet schreef omdat ik zo graag over mijn eigen burn-out wilde vertellen - ik realiseerde me zelf pas achteraf dat ik tekenen van een burn-out vertoonde - maar wel omdat ik na mijn ontslag bij de VRT van alles in mijn hoofd had en omdat ik door gesprekken merkte dat dát aspect van burn-out in het debat nog nooit ter sprake was gekomen. Natuurlijk werkte het schrijven ervan allicht therapeutisch. Maar het moest toch vooral een maatschappelijk belang hebben."

Twee weken terug belde Reyers laat, "voor de vijfde keer", maar ze ging niet. "Ik had op 37 bedrijfscongressen kunnen gaan praten en had als de 'burn-outgirl' geld kunnen slaan uit mijn getuigenis. Daar had ik allemaal geen zin in. Maar je wilt niet weten hoeveel mails ik gekregen heb van mensen die blij waren omdat ze zich in mijn verhaal herkenden. Ze deden hun verhaal en het was leuk om te horen dat het hen troostte. Al ben ik natuurlijk geen therapeute. Tegelijk ging dat stuk soms tegen me werken. Eigenlijk stond alles wat ik wilde vertellen in dat ene verhaal, maar in elk interview (ze lacht, want u leest de zinnen, ook dit gesprek dus, RVP) gaat het er nu over. Op een bepaalde manier is dat super, het is goed dat het debat er is, maar het mag niet verengen tot mijn verhaal. Ik wil me niet tot burn-outgoeroe opwerpen."

Dat Reyers laat haar vroeg, had te maken met die nieuwe wet die bedrijven sinds 1 september verplicht maatregelen te nemen om te voorkomen dat werknemers slachtoffer worden van een burn-out. Al moet dat personeel dan toch vooral zélf een informeel verzoek indienen tot psychosociale interventie. "Al is er geen pasklare oplossing, het is goed dat politici en wetteksten erkennen dat mensen hulp nodig hebben. Zelfs al komt het in negen op tien gevallen te laat en moeten bedrijven vooral een klimaat scheppen om de kans tégen te gaan."

"Ik lees dat de Netflixen en de Googles daar goed mee bezig zijn en misschien moet het zo ver niet gaan. De VRT is bijvoorbeeld een tanker en dat is moeilijk. Maar berusten en zeggen 'dat het nu zo is', daar moet je je niet bij neerleggen. Zien dat werknemers meer zijn dan vervangbare nummers en een ploegbaas die feedback geeft: dat is al iets. Helaas: wie hoog in de hiërarchie opklimt, vergeet gemakkelijk hoe het daar beneden was."

Dit is een fragment uit een langer interview. Het hele gesprek met Erika Van Tielen leest u morgen in Zeno, de weekendkrant van De Morgen.