Dit zijn de vijf videogames van de week

Nintendo Labo (★★★☆☆)

Hebt u ooit al eens een archiefdoos in elkaar geplooid? Dat gevoel, maar dan in kleinere en vernuftigere porties, overviel ons toen we ons aan de kartonnen vouwsels van Nintendo Labo waagden, mogelijk het vreemdste videogameproduct dat we ooit in onze tengels hebben gehad. Stukjes bordkarton die zo in elkaar moeten worden gezet dat het draagbare schermpje en de twee Joy-Con-zwaaipookjes van de Nintendo Switch erin passen: dat is, hoe vreemd het ook klinkt, het hele ding.

Het klinkt nogal infantiel, maar er zit ook een slimmigheid in die toch weer de typische pedigree van het Japanse gamehuis vormt. Dat merkt u vooral in de eerste – en belangrijkste – Labo-bouwdoos, de Variety-set, waarin u een bordkartonnen racewagen, hengel, motorstuur, huis en – pièce de résistance – een werkende kartonnen piano in elkaar vouwt. Dankzij, natuurlijk, de corresponderende gamesoftware op de Switch die de creaties tot leven brengt.

Hier zien we Nintendo weer doen waar het al sinds zijn ontstaan in uitblinkt: niet al te krachtige technologie op de markt brengen, maar daar wel allerlei speelse toepassingen rond verzinnen waarmee het concurrenten Sony PlayStation en Microsoft Xbox – in hun eeuwige wedloop van 4K-beeldresoluties en teraflops – slim de loef afsteekt. Soms scoren ze daar een hit mee (zoals de Wii en de Switch), soms falen ze (de Virtual Boy-vr-bril in de jaren 90 en de nutteloze R.O.B.-robot in de eighties schieten ons te binnen). Maar ze dúrven, en dat blijkt ook weer uit het op het eerste gezicht compleet onzinnige Labo.

Opgelet: dat bouwen klinkt veel creatiever dan het eigenlijk is. De instructies worden jolig afgespeeld op het Switch-schermpje, maar de manier waarop uw constructies tot stand komen heeft meer de rigiditeit van de instructies bij een Ikea-meubel dan de creativiteit van een Lego-bouwdoos. Er zit zelfs hier en daar een storende kleuterachtigheid in de taken die u krijgt: "Nu eerst mooi voorplooien hoor, dan vouwt het straks wat makkelijker."

Maar tegen het moment waarop u halfweg uw bouwsel bent – de duurtijd gaat van tien minuten voor een soort telegeleide auto tot drieëneenhalf uur voor de piano – komt u wel een paar joekels van aha-erlebnissen tegen. Die hebben meestal te maken met de ontdekking van hoe de dingen in elkaar zitten, en hoe onvermoede mogelijkheden in de onderdelen van de Switch-console ineens naar boven worden gewoeld. Wist u bijvoorbeeld dat er een heel rudimentaire camera in een van de zwaaicontrollers zit? U weet het wanneer u de racewagen in elkaar steekt, het makkelijkste element uit de kit, want die laat de infraroodbeelden die op de camera vallen zien op het Switch-schermpje terwijl de bewegingsservo's van de twee controllers het tuig doen bewegen. Zo zit er allerhande technologische geinigheid in het hele Labo-systeem.

Is Nintendo Labo ook geschikt voor oudere kinderen? Het is te zeggen: het opzetten van de vijf projecten in de bouwkit heeft iets rustgevends, bijna therapeutisch. Zeker tegen de tijd dat u de piano in elkaar hebt, en u zichzelf kunt verwonderen over het feit dat u zonet een werkend kartonnen muziekinstrument in elkaar hebt geplooid, is een diepe zentoestand niet ver weg. Dat geldt wat minder voor de Robotkit, een uitwas van meesterdesigner Shigeru Miyamoto's Project Giant Robot, waarmee u uw zes- tot achtjarige een set in elkaar geplooide activa aan het lijf kunt hangen, zodat hij zichzelf een robot kan wanen. Het is even ingenieus, zo niet ingenieuzer, als de Variety Kit, maar het spoort veel minder breed; de lengte van de touwtjes tussen ledematen en basisstation die op een ingenieuze manier het systeem doen werken is niet geschikt voor een volwassen lichaam.

Voor wie wat dieper in de mogelijkheden van Labo wil duiken, en niet bang is voor wat techneuterij, hebben de twee sets ook Toy-Con Garage, een soort eigen 'programmeertaal' waarmee u compleet eigen bouwsels kunt opzetten. Maar ook voor wie gewoon het virtuele boekje volgt, is er bordkartonnen pret te over.

Uit voor Nintendo Switch.

The Thin Silence (★★☆☆☆)

Pixelgraphics worden meestal in de strijd gegooid om kleurrijke nostalgische sentimenten bij u op te roepen. Maak een game in blokjes, en de speler – wanneer die van het juiste bouwjaar is tenminste – verzint er automatisch de muren van zijn jongenskamer uit vervlogen tijden bij. Maar er is ook een categorie van games in die visuele stijl die op een heel ander gevoel mikken.

Zoals The Thin Silence, een game waarin de decors eerder een reeks introspectieve bouwsels zijn waarin uw hoofdpersonage, Ezra Westmark, op zoek moet gaan naar zichzelf. En dat gaat moeizaam, want de duisternis waarin de geest van die protagonist verkeert, is diep, en het vreemde grottenstelsel waarin hij is beland is daar een reflectie van.

Net als de obstakels die hij tegenkomt en de werktuigen waarmee hij die kan ronden: alles in The Thin Silence lijkt onoverkomelijker dan het is, vooral omdat uw mogelijkheden beperkt zijn. De Australische studio achter The Thin Silence hadden zich voorgenomen om een game te maken die thema's als depressie en zelfdestructie in gameplay giet, en dat is hen uitstekend gelukt.

In het begin van het spel, bijvoorbeeld, krijgt u letterlijk nauwelijks een poot verzet: het enige wat u hebt om dingen in beweging te krijgen is een laars om flauwtjes tegen decorstukken te schoppen.

Gaandeweg, doorheen de paar uren die u nodig hebt om het einde van de game te bereiken, wrikt u zichzelf stilaan uit die lethargie. Maar dat is eerder een mentale dan een fysieke beproeving: de kern van de gameplay is het ingenieus in elkaar steken – craften, zoals dat heet in de boeventaal der gamers – van voorwerpen waarmee u stilaan verder geraakt. Stap voor stap, want The Thin Silence is vooral een game wiens omgeving uw spelerpersonage de adem beneemt. Het is geen pretje om te spelen, maar dat is ook duidelijk niet waarop de makers hebben gemikt.

Uit voor pc en Mac.

Apocalipsis: Harry At the End of the World (★★★☆☆)

Je bent de liefde van je leven kwijt. Ze werd door een woedende menigte dorpelingen, die haar van hekserij betichtte, verdronken in de rivier. Zo kon dat natuurlijk gaan in de late middeleeuwen, maar de hoofdfiguur van puzzel-adventuregame Apocalipsis: Harry At the End of the World, blijft niet bij de pakken zitten: hij vertrekt terstond op een queeste naar de onderwereld, waar de hekserij die zijn lief het leven kostte haar hopelijk ook weer naar het aardse bestaan kan doen terugkeren.

Apocalipsis is een game waarin de point-and-clickformule van titels als Machinarium en het nog erg recente Chuchel werd overgoten met de visuele stijl van houtgravures van Albrecht Dürer. En dat geeft vanaf de eerste interactieve scène een bepaald unheimliche indruk: er wordt een macabere vijftiende-eeuwse vibe over de hele game gedrapeerd, één die nog eens extra wordt versterkt door de onheilspellende muziek en de nachtmerrieachtige creaturen die Harry, uw protagonist dus, tegen het lijf loopt.

De puzzels waarop Apocalipsis drijft zijn maar flauwtjes. Maar net als bij veel koddiger bedoelde tegenpolen als Machinarium en Chuchel omarmt de game net de stuitende arbitrariteit van de breinbrekers: ze zijn ondergeschikt aan de algemene, eigenlijk niet zo prettige gemoedstoestand waarin de decors u moedwillig doen belanden.

Uit voor pc en Mac.

39 Days to Mars (★★☆☆☆)

Uit ongeveer hetzelfde genre als de twee zonet genoemde games, maar dan iets opbeurender, is 39 Days to Mars, een komische game waarin uw hoofdpersonages een ruimtetuig naar Mars hebben gebouwd, en daar vervolgens ook effectief de trip mee ondernemen. Maar natuurlijk schorten er hier en daar wel wat dingen aan het vehikel, en die problemen stellen al uw vindingrijkheid op de proef.

De beste optie om 39 Days to Mars te spelen is met twéé spelers, die elk een van de twee paljassen van hoofdpersonages voor hun rekening nemen: Sir Albert Wickes of de Weledelgestrenge Clarence Baxter, wier op stoom werkende ruimtetuig HMS Fearful schijnbaar met een paar rollen tape en wat bij elkaar geschraapte bouwmaterialen in elkaar werd gestoken. Moet het echt in uw uppie, dan is er nog een AI-gestuurde kat die – hopelijk – de taken van de tweede speler op zich neemt, maar de meest frictieloze manier om doorheen de puzzels te geraken is dus met twee.

Laat 39 Days to Mars, met zijn sympathieke graphics en zijn Jules Verne-eske sfeertje, een blijvende indruk achter? Dat niet: daarvoor laveert het puzzelwerk bij momenten wat te ongelijk van veel te voor de hand liggend naar veel te vergezocht. Maar voor zijn schamele prijs levert hij een paar uren op waarin u zich prima hebt vermaakt.

Uit voor pc en Mac.

Donkey Kong Country: Tropical Freeze (★★★★☆)

We sluiten af met een andere Nintendo Switch-titel, zij het eentje die zichzelf een – zeer verdiende – comeback heeft toegeëigend. Want Donkey Kong: Tropical Freeze is geen nieuwe game: de kans is alleen groot dat u gewoon bent vergeten dat deze ondertussen al vier jaar oude titel überhaupt bestaat. En ja, het is misschien een beetje raar om een overzicht van vijf games te doen eindigen met de enige viersterrentitel. Maar Donkey Kong Country: Tropical Freeze is dus eerder een herkansing.

Prettig spelen doet hij dus natuurlijk wel. De tweedimensionale Donkey Kong Country-reeks, ook alweer bijna een kwarteeuw lopend, is in veel opzichten de tegenpool van de Super Mario-games: waar Mario doorheen de levels vlucht, heeft Donkey Kong een bedachtzamere, tragere, preciezere tred. Het zijn games die je meter per meter speelt, en dat werkt verfrissend. Nintendo's huisprimaat heeft ook een veel grotere greep op het decor: de hele achtergrond davert soms onder de kracht van zijn vuistslagen.

En ja, ook Donkey Kong Country: Tropical Freeze, de vijfde game uit de serie, is weer verdomd moeilijk. Maar de prangende onweerstaanbaarheid van de wereld, die doeltreffend wordt versterkt door de hogere beeldresolutie van de Switch-console, brengt u altijd weer terug in het spel.

Uit voor Nintendo Switch.