Buzz Aldrin was de tweede man op de maan, wat boeiender is dan de eerste

Mijn dochter leest in Purpere pillen. Zij zegt: “Die ouders van Jommeke waren ook niet de tofste”. Zij citeert een paar uitspraken van Teofiel en Marie. “Is dat uw goeiemorgen die ik krijg? Hewel mersie! Eruit, of ik doe ongelukken! (...) En zaag nu niet meer of ge vliegt terug uw bed in!” Blijkbaar is er sinds mijn jeugd toch iets ­veranderd, en worden kinderen nu zachter behandeld.

In Purpere pillen wordt er door sneeuw en ijs getrokken. Dat voert mijn gedachten naar Dixie Dansercoer, die onfortuinlijk in een gletsjer­spleet is gesukkeld. Eerst maakte mij dat droevig, vervolgens vond ik dat er ook een soort rust en schoonheid in zat. Dixie Dansercoer, wat een heerlijke naam is dat trouwens. Het klinkt als een koorddanser die zich uitdrukt in sierlijke bewoordingen. Iedereen zou de kans moeten krijgen om zo’n fraaie naam te kiezen als de ­volwassenheid gloort aan de horizon. De meesten van ons dragen een leven lang gelaten de naam die hun door anderen is gegeven.

Terwijl mijn dochter voortleest in haar strip, neem ik de roman ter hand die ik onlangs uit de boekhandel meenam omwille van de titel: Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? Aldrin heeft mij altijd geïntrigeerd. Hij was de tweede man op de maan, wat boeiender is dan de eerste. De eerste wordt beroemd, de tweede geraakt vergeten: dat is onnozel, maar het is nu eenmaal hoe wij mensen in elkaar steken. Buzz’ bio op Instagram bevat het soort spul waarvan jongensdromen werden gemaakt toen jongens nog jongens waren: Apollo XI Astronaut & Moonwalker; Gemini 12; West Point; USAF Col, Korean War Vet; MIT ScD.; Human SpaceFlight Institute Founder. Hij heeft 226.000 volgers en volgt zelf 11 mensen, wat een soort teken van succes is.

Buzz is nu 91. De ruimtevaart boert voort, al laten niet langer testpiloten maar superrijken zich het zwerk in schieten. Over een dikke maand wil Jeff Bezos – u weet wel, van Amazon – een trip naar de rand van de ruimte maken in zijn eigen ruimte­capsule. Op zijn manier is hij ook een soort koorddanser.

Zo rijk zijn als de zee diep is, en dan toch het risico nemen om je honderd kilometer de lucht in te laten ­slingeren: dat vind ik opmerkelijk en dapper. Maar blijkbaar is er nog meer lef voor nodig om je fair share bij te dragen aan de gemeenschap. Deze week raakte bekend dat Jeff 0,98 ­procent belastingen betaalt (Warren Buffet 0,10 procent, Elon Musk een whopping 3,27 procent). Het kan er nochtans vanaf, want hij bezit een slordige 200 miljard dollar en zijn ­fortuin is tijdens corona zo ongeveer verdubbeld. ‘Niemand was ooit zo rijk’, lees ik ergens.

Het verbaast mij dat zoiets mogelijk blijft, in tijden die zogezegd inclusief zijn. Van een fragiele schoonheid vind ik dan weer de verzuchting van Paula Sémer, de vrouw die helmbos­wuivend ‘radio­coryfee’ genoemd wordt. Zij had een minder fraaie naam dan Dixie Dansercoer, maar heeft ook het tijdelijke voor het eeuwige­ ­ingewisseld. Over haar leven wordt weldra een film gemaakt. Zij stelde slechts één voorwaarde: de vrouw die de hoofd­rol zal spelen, moet ­vlekkeloos Nederlands praten.

Het vertederde mij toen ik dat hoorde op de radio, in een straat voor een verkeers­licht dat juist op groen sprong.