Zelfs zonder supersnel pak knalt Van Aert naar leidersplaats in Parijs-Nice

Sprinten, klimmen, tijdrijden: Wout van Aert kan alles. Dat laatste kan hij misschien wel het best. Ondanks een wonde aan de knie en sterke concurrentie pakte de Belgische kampioen de dagwinst en de gele trui in Parijs-Nice.

Klimmen heeft hij in deze Parijs-Nice nog niet moeten doen, maar we weten van in de Tour hoe goed hij dat kan. Sprinten deed hij wel al: maandag en dinsdag werd hij tweede en derde. Hardrijden deed hij op zondag toen hij ervandoor ging met twee ploegmaats, waarna hij de zege weggaf aan Christophe Laporte. In de tijdrit van gisteren zorgde Van Aert voor zichzelf. Hij ging voluit en won met twee seconden voorsprong op Primoz Roglic en zes seconden op Rohan Dennis.

Straf nummer, want trainer Mathieu Heijboer hield er ’s morgens nog rekening mee dat Van Aert vier à vijf seconden zou verliezen omdat hij niet in zijn op maat gemaakte tijdritpak kon starten. Als leider in de puntenstand moest hij verplicht rijden met de groene outfit van de organisatie. Van Aert grijnsde aan de finish: “Jammer dat ik mijn eigen pak niet had, dan had ik het rustig aan kunnen doen.”

De waarheid is natuurlijk dat hij een tijdrijder van wereldniveau is, ook zonder speciaal pak. Van Aert combineert twee belangrijke kwaliteiten: hij ontwikkelt enorme kracht én hij kan ongelooflijk diep gaan. Gisteren was hij de enige die na de aankomst niet op zijn benen kon blijven staan. Hij moest languit gaan liggen. Bij Mathieu van der Poel zie je dat ook, maar verder zijn er niet veel renners die zó in het rood kunnen gaan.

Zoals veldrijden

Van alles wat hij heel goed kan is tijdrijden misschien wel zijn grootste specialiteit. Als sprinter moet hij zijn meerdere erkennen in types als Fabio Jakobsen en Caleb Ewan. Als tijdrijder moet hij alleen bang zijn van Filippo Ganna.

“Is tijdrijden mijn sterkste kwaliteit? Als je puur naar de prestatie kijkt die nodig is, dan is het antwoord ja. Tijdrijden komt in de buurt van wat ik heel mijn leven gedaan heb in het veldrijden: vechten tegen mezelf. Maar als je kijkt naar alles wat nodig is om een toptijdrijder te zijn – alle uren op de fiets, de windtunneltests, al die kleine details – dan is het antwoord neen. Ik focus op te veel dingen om dit perfect te doen. Soms is dat een frustratie voor mezelf. Er is simpelweg niet genoeg tijd om alle trainingen te doen die ik zou willen doen. Ik probeer een balans te vinden.”

Waarna Van Aert nog een keer zijn liefde verklaarde voor het tijdrijden. “Ik vind dit een heel mooie discipline. De schoonheid zit in de details, in de positie die je moet aannemen op de fiets. Tijdrijden is in die zin het enige aspect in wielrennen dat in de buurt komt van formule 1.”

Zijn knie, die hem dinsdag nog wat parten speelde, was gisteren geen issue meer. “Niks gevoeld van die wonde”, zei Van Aert. “Het is erger als ik wandel of de trap neem dan op de fiets.”

De paar treden richting podium nam hij alvast gezwind. Van Aert ging er met plezier zijn gele trui ophalen. Heel anders dan dat bij Roglic het geval zou geweest zijn. “Die was blij dat hij meteen naar de bus kon”, lachte Van Aert. De Sloveen had zijn ploegmaat wel eerst proficiat gewenst. Roglic noemde onze landgenoot een machine. “Ik zal moeten werken aan mijn conditie”, voegde hij er met een knipoog aan toe.

Maar het ging dus over die gele trui, en het leeuwtje dat erbij hoort in wedstrijden van organisator ASO. “Ik heb er al eentje uit de Dauphiné van twee jaar geleden”, vertelde Van Aert. “Dit is mijn eerste sinds de geboorte van mijn zoontje. Dit is voor Georges. Ik hoop dat het hem wat opvrolijkt, hij is gisternacht ziek geworden.”

Zelfde trui als in Tour

Het eindklassement in Parijs-Nice is geen ambitie voor Van Aert, maar die gele trui deed hem wel dromen. “Dit is exact dezelfde gele trui als in de Tour, maar tegelijk is ze helemaal anders. Vorig jaar heb ik de hele eerste Tour-week gejaagd op de gele trui, maar om eerlijk te zijn: ik had niet de vorm die nodig was. Dit jaar zijn er in de eerste Tour-week ook veel opties om een rit te winnen en misschien om de trui een dag te dragen. Ik hoop erop, maar het begint allemaal met een goede eerste tijdrit. Die zal cruciaal zijn.”

De Tour opent in juli met een tijdrit van circa dertien kilometer in Kopenhagen. Qua afstand lijkt die op de tijdrit van gisteren, qua profiel zijn ze niet te vergelijken. Van Aert: “Dit was heuvelachtig, een stuk steiler dan ik had gedacht. Kopenhagen zal compleet vlak zijn, daar zal het meer een constant tempo zijn. Ik kijk ernaar uit. Ik vond dit een goede test voor wat we in de zomer krijgen. Het geeft vertrouwen.”