Wie is de 19-jarige wonderboy Jude Bellingham? ‘Hij nestelt zich in het rijtje van beste voetballers van de wereld’

Amper 19 is Jude Bellingham, maar van al wat schittert op het WK voetbal in Qatar is hij ontegensprekelijk een van de hardst blinkende diamanten. Of hij Engeland zaterdagavond langs Frankrijk naar de halve finale kan loodsen, doet er zelfs niet toe. Gewonnen heeft hij sowieso.

Zo ongeveer om het half uur. Nee, dat is geen exacte meting, wel een schatting op basis van wat simpele zoekopdrachten. Zo ongeveer om het half uur dus verschijnt er ergens een nieuw artikel over Jude Bellingham. En dat is dan alleen nog maar in het Engelse taalgebied.

Nog meer bewijzen nodig om aan te nemen dat deze 19-jarige wonderboy vandaag heter is dan het maximumaantal pepertjes op het menu in een Indiaas restaurant? Er is bitter weinig uit zijn jonge leven dat we nog niet weten. Want zoals dat dan gaat bij nieuwe fenomenen, rust de pers – en al zeker de Britse niet – niet tot ze weet welke kleur onderbroek hij het liefste draagt en of die gestreken dan wel gevouwen of gewoon verfrommeld in de kast ligt.

En dus gingen ze op bezoek bij de coach die hem als 8-jarig joch begeleidde (ja, hij was goed, maar dat waren anderen ook), vinden ze de juf van zijn lagere school terug (hij schreef als tienjarige in een opstel dat hij ooit voor de nationale ploeg wilde uitkomen) en wordt zijn klasgenoten uit het middelbaar gevraagd hoe zij het moment beleefden dat Jude scoorde tegen Iran – in de eerste match van Engeland scoorde Bellingham ook zijn eerste goal als international. Insane, vonden zijn oude vrienden dat.

Nu u daarover bijgepraat bent, kunnen we over naar de kern. Want veel belangrijker – en een grotere streling voor het oog ook – is wat Bellingham doet op het veld. Hij is sterk, zijn voeten bewegen vliegensvlug, hij houdt zich staande in de kleine ruimte, hij kan assists geven, hij kan scoren. En dat alles doet hij met een vanzelfsprekend gemak en elegantie.

“Het vreemde aan Jude Bellingham, de tienersensatie die zichzelf in het rijtje van beste voetballers van de wereld aan het nestelen is”, schreef The Guardian na de winst in de kwartfinale, “is dat er helemaal niets verrassends is aan de manier waarop hij de lijnen uitzette voor Engeland toen het Senegal met de grond gelijkmaakte.”

Jacob Steinberg, voetbaljournalist bij die Britse krant, ziet in hem zelfs het eigenwijze terug dat Paul Gascoigne – Gazza voor de vrienden – op het WK in Italië in 1990 ook tentoonspreidde, het lef van Michael Owen in Frankrijk ’98 en de explosiviteit van de 18-jarige Wayne Rooney op het EK 2004.

The Beatles

Ga daar maar eens aanstaan als 19-jarige snaak. En wanneer je denkt dat het misschien ook wel wat minder kan met die superlatieven, dan moet je het van je ploegmaats hebben. De ook nog maar 22-jarige Phil Foden zwaaide na de kwartfinale duchtig met het wierookvat. “Hij zal de beste middenvelder van de wereld worden”, zei die op de Britse tv. Een uitspraak die nu al dagen de wereld rondgaat.

Niet dat de voetbalwereld Bellingham nu pas ontdekt. Toen hij twee jaar geleden binnengehaald werd door de Duitse topclub Borussia Dortmund, namen zijn nieuwe ploegmaats bij wijze van verwelkoming een extreem dissonante maar charmante versie van ‘Hey Jude’ van The Beatles op. Niet meteen de entree die iedere tiener die tegen een bal kan stampen krijgt.

Maar, dat heeft u al door, Bellingham is niet de gemiddelde voetballende tiener. Dortmund betaalde 25 miljoen pond (29 miljoen euro) voor hem. Geen 17-jarige kostte ooit meer. En dat terwijl Manchester United al alles uit de kast gehaald had om de jonge Brit te charmeren. Maar geen computeranimatie met beelden uit jeugdmatchen van Bellingham die ingepast werden in ManU-wedstrijden, zelfs geen overtuigend woordje van Sir Alex Ferguson zelve, kon Bellingham overtuigen. Hij had zijn zinnen op Dortmund gezet, en dus werd het de Duitse club waar ook een andere Britse belofte, Jadon Sancho, eerder al – met succes – heen trok. Dat wilde Jude ook.

Een sterk hoofd dus, die jongen. Weet wat hij wil, weet wat hij kan. En hij is het gewoon dat het snel gaat. Tweeëntwintig matchen heeft hij dit seizoen gespeeld in de Bundesliga, negen keer scoorde hij. In de Champions League: vijf wedstrijden, vier goals. Toen Gareth Southgate hem opriep voor Euro 2020, dat vorige zomer werd gespeeld, was dat met het idee om hem wat ervaring te laten opdoen. Maar zo had Bellingham het zelf niet begrepen. “Hij wilde een basisplaats, de hoekschoppen trappen, aanvoerder zijn”, klapte de bondscoach voor de start van het WK in Qatar uit de biecht.

Het is gewoon de lijn doortrekken. Op zijn 7de sloot hij aan bij de U8 van Birmingham. Hij was 14 toen hij werd ingelijfd door de U18, 15 toen hij in de ploeg kwam van de U23 en in zijn eerste invalbeurt meteen de enige goal van de wedstrijd scoorde. Bij zijn debuut in de eerste ploeg van Birmingham was hij 16 jaar en 38 dagen oud. Nog eens een jaar later speelde hij voor de geelzwarten uit het Ruhrgebied in de Champions League.

Nog een cijfertje? 22. Het is zijn rugnummer en in feite eentje dat niet past bij zijn status. Hoger dan 11, dan ben je een invaller of een ‘specialleke’. Bellingham is uiteraard, wat had u gedacht, de laatste categorie. De 22, die kreeg hij van Mike Dodds, zijn coach bij de jeugd van Birmingham. De overlevering wil dat kleine Jude nogal vreemd opkeek toen de man met de dubbele cijfers kwam aandragen. “Jij kunt een nummer 4 zijn, een 8, en een 10. Jij bent zo iemand die alles kan”, was Dodds’ uitleg.

En dat had die helemaal juist, zegt voetbaljournalist Frank Raes. “Het is echt heel straf en vrij uniek. Er zijn nog een paar spelers die dat konden, maar echt niet zo veel. Frank Lampard kon op verschillende posities spelen, maar vooral Steven Gerrard was ook zo’n krak. Ik herinner me de Champions League-finale van Liverpool tegen AC Milan, waarbij hij in één match drie of vier keer van positie wisselde en zowel rechtsback stond als op het middenveld en in de spits.”

Birmingham heeft bij zijn vertrek in 2020 meteen zijn rugnummer ingetrokken. Nooit zal iemand nog met de 22 spelen in een Birmingham-shirt. Het is een eerbetoon dat alleen legendes en ware clubiconen normaal gesproken te beurt valt. De 10 van Maradona bij Napoli, de 14 van Cruijff bij Ajax, de 3 van Paolo Maldini bij AC Milan. Maar dat gebeurde laat in hun carrière, of erna, niet toen ze ochot ocharme 17 waren. Goedbedoeld, wellicht, van Birmingham. En bovenal qua marketing goed gezien: ook al speelde Bellingham er maar één seizoen in de eerste ploeg, zo is hij voor altijd ‘van hen’.

Chelsea? Madrid?

Maar de druk die op die manier gecreëerd wordt, is gigantisch. Dan mag Bellingham nog geroemd worden om zijn maturiteit. Dan mag Edin Terzić, zijn trainer bij Dortmund, hem nog “de oudste negentienjarige die ik ooit heb ontmoet” noemen. Hoe blijf je in godsnaam het hoofd koel houden wanneer je zo overladen wordt met complimenten? Hoe zou je nu straks niet ontsporen?

Hoe sierlijk ze ook bewegen, Frank Raes zou in ieder geval niet in Bellinghams schoenen willen staan. “Heb je gezien hoe de fotografen elkaar verdrongen om een beeld te kunnen schieten van Cristiano Ronaldo die tijdens Portugal-Zwitserland op de bank zat? Pure waanzin was dat. Ze zeggen dan dat Ronaldo de camera’s opzoekt. Dat beeld bewijst het tegendeel. Hij kan niet aan zijn neus komen of het staat op alle websites. Waarom stopt een Eden Hazard nu als international? Onder andere omdat hij dat ook wel beu zal zijn, altijd die druk, altijd dat vergrootglas. Het gaat altijd over hem. En die druk gaat niet afnemen in de toekomst.”

Druk op de nieuwe generatie wereldspelers, bedoelt Raes dan, van wie Bellingham er eentje is. “Je ziet dat dit WK al. De intensiteit van het spel is enorm, dit is de jeugd die de macht grijpt. Het was het laatste WK van Hazard, het is ook het laatste van Modrić, Messi en Ronaldo. In 2026 zijn het andere mannen die de sterren zijn, en Bellingham is hun vaandeldrager.”

The future is bright, zeggen ze dan in Bellinghams moedertaal. Maar welke kleur ze krijgt, dat valt nog af te wachten. De kans lijkt in ieder geval klein dat de Britse tiener nog een derde seizoen de outfit van Dortmund zal dragen, hoezeer de Duitsers dat ook willen. De vaderlandse grootgeldmachten verdringen zich al, en daar kan de portemonnee van onze oosterburen niet tegenop. Een bedrag van 150 miljoen euro doet de ronde – de op twee na hoogste transfersom ooit zou dat zijn, na de 222 miljoen euro die PSG aan Barcelona betaalde voor Neymar, en de 180 miljoen euro die Monaco eveneens van PSG kreeg voor Frans wonderkind Kylian Mbappé.

Chelsea zou zeker interesse hebben, net zoals Liverpool, Manchester City en nog steeds Manchester United. Maar ook Real Madrid lonkt. In een viraal Tiktok-filmpje probeert een Real-fan Bellingham te overtuigen naar de Koninklijke te komen. “Je zal er de Ballon d’Or winnen”, zegt hij, verwijzend naar de trofee voor beste speler ter wereld.

Bellingham blijft er stoïcijns onder. “Denk je?”, zegt hij. “We zullen zien.”

Kwartfinale Engeland-Frankrijk, vanavond om 20 uur op Sporza.