NieuwsEK veldrijden
Weekendje crossen op de VAM-berg: en op het eind lacht Oranje
Kent u de mop van de drie Belgen en de Nederlander? Om de beurt domineerden de Belgen het EK veldrijden in Wijster. Maar finaal won de Nederlander. ‘Hier drink ik zeker een biertje op’, glunderde Lars van der Haar.
Toepasselijk waren ze, de beats van Martin Garrix’ ‘Tsunami’ in het tentje achteraf. Het was hoe Lars van der Haar in de slotfase van een boeiend EK op de flanken van de VAM-berg over Quinten Hermans heen was gespoeld. Tergend traag naderde hij in eerste instantie, meter voor meter, seconde per seconde. Maar de golf zwelde aan, won aan kracht en sloeg Hermans tot puin in de voorlaatste lus, opgezweept door een enthousiast thuispubliek. Van der Haar: “Op sommige plekken hoorde ik niets meer door het immense geluid. Echt mooi.”
Hoe bestond het dat de Belgen zich in het hol van de leeuw zó lieten verslinden? Eli Iserbyt kende een complete offday, ook Toon Aerts kraakte vroegtijdig. Michael Vanthourenhout reed op zijn waarde naar brons. En wat met Quinten Hermans, die in ronde vijf zelf op een steile asfaltstrook van 15 procent onhoudbaar Van der Haar, Aerts en Vanthourenhout ter plekke liet en op weg leek naar de titel?
“Ik denk dat we met zijn allen te weinig rekening hebben gehouden met Van der Haar", vertelde Hermans. “Zelf zag ik dit op voorhand niet aankomen. Ik wist wel dat hij goed was, maar op het einde haalde hij keihard uit.”
Weinig foutjes
Hermans, 43ste in de Giro d’Italia, trof in Wijster nochtans een parcours op zijn maat. En hij reed verschrikkelijk hard. “Ik viel niet echt stil, neen. Na die ene rappe ronde om de kloof te slaan bleef ik regelmatige rondetijden fietsen. Alles liep nagenoeg perfect. Ik maakte weinig of geen foutjes en kon mezelf niets verwijten. De vaststelling is dat Van der Haar op het einde nog extra kon versnellen.”
Dat maakte van de Nederlander de beste man in koers, trok Vanthourenhout de logica door. “Toen Van der Haar me op twee, drie ronden van het einde los uit het wiel reed en zijn opmars inzette, wist ik: oei, dit wordt lastig voor Hermans want de opkomende man is meestal in het voordeel.”
Van 8 oktober 2017 en de openingsmanche van de DVV-Trofee in Ronse was het geleden dat Van der Haar nog eens een grote vis had gevangen. “Blijkbaar hoeven er dat niet zoveel te zijn. Deze is al mooi genoeg”, lachte de Europese kampioen.
Of hij het moeilijk koersen vond tegen dat clubje Belgen, wilde een Nederlandse collega weten? “Enkel in de eerste ronde. Ik zag dat er een beetje een Belgisch spel werd gespeeld. Nadien viel het mee. Het podium voelde snel binnen bereik. Maar winnen? Neen. Ik dacht echt dat Hermans op weg was naar goud. ‘Lars, je moet vermijden dat je na de cross vaststelt: ik heb het niet geprobeerd’, fluisterde Thibau Nys me zaterdagavond nog in. Gelijk had hij. Dus dacht ik: ik moet naar dat wiel. Word ik er dan alsnog afgereden, dan is het maar zo.”
Tot de laatste ronde vreesde Van der Haar onheil, zei hij. “Ik zat helemaal kapot, was verzuurd tot achter mijn oren. Eén foutje volstaat om Hermans opnieuw te laten aansluiten, dacht ik. Ik durfde gewoon niet om te kijken en wilde niet weten waar hij ergens zat. Pas op de finale kasseienklim kon ik voluit genieten.”
Het is zijn tweede Europese trui, na die van Huijbergen in 2015. “Maar door de vele problemen en ruzie met mijn toenmalige ploeg (Giant-Alpecin, het huidige DSM, JDK) heb ik daar veel minder van kunnen genieten. Nu zit ik wel in een team (Baloise-Trek Lions, JDK) waar veldrijden wordt gewaardeerd. Hier drink ik zeker een biertje op, maximaal twee, met een pizzaatje of een frietje erbij. Donderdag moet ik weer aan de bak.”
Ook Kamp juicht
Bij de beloften had zich een gelijkaardig verhaal afgespeeld. Met zeven Belgen reden ze de hele race prominent in beeld. Met twee deden ze in de finale een gooi naar goud. Maar op het einde bleven de Belgen verweesd achter met zilver en brons, afgetroefd op de kasseien van de Col du VAM door Ryan Kamp.
“Ik kwam om te winnen”, gaf Niels Vandeputte toe. “Die zilveren medaille is wel mooi, maar daar mag ik geen heel seizoen mee rijden. Dat kan alleen met die Europese trui. Dus ja, ik ben ontgoocheld. In de laatste honderd meter had ik net niet genoeg vertrouwen om vol voor de zege te rijden. Daar laat ik het liggen.”
Zelfde teneur bij Thibau Nys, die zich aan de finish in eerste instantie languit op het gras liet glijden. Kreunend en wild nahijgend, zó diep was hij gegaan. Pa Sven trok hem recht, de bijna negentienjarige renner verbeet zijn teleurstelling. “Ik denk dat ze tot mijn volgende gouden medaille zal duren”, sprak Nys na de podiumceremonie. “Op dit moment voel ik me een beetje belachelijk. Een ongelooflijke sukkelaar. Zo’n kans uit handen geven, dat is niet van mijn gewoonte.”
Dat het zijn eigen schuld was, zei Nys nog. “Ik had gewoon moeten aangaan. Ik kan geen enkele aanvaardbare reden bedenken waarom ik dat niet deed. Ik was perfect mee met Vandeputte en Kamp, de twee sterkste renners in koers. Vandeputte vertrok op het juiste moment, ik schoof mee. Maar toen we samen de laatste kasseistrook opdraaiden had ik gewoon zélf moeten aanzetten. Kamp koos veel beter zijn momentum, kwam op snelheid van achteruit over ons heen en zette ons wat vast. Heel jammer.”
Daags na zijn bronzen medaille op het EK bij de U23 speelde Nys sidekick van Ruben Van Gucht tijdens de uitzending van de titelstrijd bij de elite op Sporza.
