Waarom contracten van 300 miljoen euro niet abnormaal zijn in honkbal

Net als in het Europese voetbal bestaat in het Amerikaanse honkbal geen salarisplafond. Terwijl de NFL (American football) en NBA (basketbal) niet ongelimiteerd geld mogen uitgeven, kan dat in de MLB wel. In het honkbal bestaat er namelijk een luxury tax, die bepaalt dat clubs extra moeten betalen wanneer ze jaarlijks meer dan 219 miljoen euro uitgeven aan lonen.

Het houdt de controversiële New York Mets-eigenaar Steve Cohen niet tegen. De zakenman, op wie het hoofdpersonage in de tv-serie Billions is gebaseerd, investeerde de laatste maand stevig in spelersmateriaal. Ook hoopt hij onder meer Carlos Correa voor twaalf jaar en 297 miljoen euro aan de Mets te binden. Cohen mikt op snel succes en overtuigde eerder nog meer vrije spelers om te komen.

Naar schatting zal de loonmassa van de Mets daardoor volgend jaar groeien naar 361,5 miljoen euro. Het kost de ploeg meer dan 127 miljoen aan luxebelasting. Andere teams spreken er schande van. “Zoiets is niet houdbaar, op den duur gaan ze in de problemen komen”, zei een anonieme clubeigenaar aan The Athletic. “Terwijl wij nu wel met de Mets moeten concurreren.”

De Major League Baseball heeft zeker grootverdieners. Zo besliste homerunkoning Aaron Judge onlangs om zijn aflopende contract bij de Yankees te verlengen, wat hem 345,5 miljoen euro oplevert over negen jaar. Maar niet elke MLB-honkballer is een multimiljonair. Het gemiddelde loon stagneert net. Met name in het begin van hun carrière moeten spelers zich bewijzen. De eerste drie jaar in de MLB verdienen ze het minimumloon: ‘slechts’ 659.000 euro per jaar. In de daaropvolgende seizoenen moeten ze een vet contract zien binnen te halen.

Selecteren volgens data

U kent de film Moneyball wellicht. Het is het verhaal van hoe het bescheiden Oakland Athletics zijn beleid omgooit en op een nieuwe, volledig op statistieken gerichte manier spelers gaat rekruteren. De methode wordt sindsdien ook in andere sporten toegepast, met wisselend succes. Brentford FC is zowat het meest geslaagde voorbeeld in het voetbal, al zijn ze bij de Premier League-club afgestapt van de meest extreme vorm van Moneyball.

Voetbal is nu eenmaal geen honkbal, dat veel makkelijker in data te gieten is. Statistieken laten doorgaans weinig ruimte tot interpretatie en daardoor komen de beste honkballers vanzelf aan de oppervlakte. Heeft een speler goede stats, dan blijven de risico’s beperkt en zullen teameigenaars bij het uitdelen van de miljoenen niet twijfelen.

Het is een verklaring voor de langdurige contracten. Honkballers kunnen hun sport sowieso lang op hoog niveau beoefenen, vaak tot na hun veertigste. De beste spelers zitten in een luxepositie en kunnen dankzij hun statistieken geïnteresseerde teams tegen elkaar uitspelen. Ze eisen zekerheid. Die krijgen ze in de vorm van verbintenissen die soms langer duren dan tien jaar.

Tv-geld

Niet onbelangrijk: het MLB-seizoen telt enorm veel wedstrijden. Elk team speelt 162 wedstrijden in het reguliere seizoen, de beste ploegen spelen nog play-offs. Meer matchen betekent meer kansen om inkomsten te vergaren via ticketverkoop en tv-rechten. Fans kunnen via het internet een abonnement kopen. Daarnaast betalen nationale en vooral regionale zenders veel geld voor de uitzendrechten.

Tot slot: de spelersvakbond in het Amerikaanse honkbal, de MLBPA, is bijzonder sterk. De rechten van spelers worden dus uitstekend beschermd. De MLB is bekend om haar volledig gegarandeerde lonen. Ongeacht de prestaties zal een speler over de volledige duur van zijn contract voor 100 procent worden uitbetaald.

In het American football ligt dat anders, contracten zijn er niet volledig gegarandeerd. Ergens is dat niet zo gek. Het is een brute contactsport, spelers worden na een minder seizoen of na een blessure snel doorgestuurd. Het grote geld en de lange contracten zijn alleen weggelegd voor de quarterbacks.