Voorzitter Union: ‘Een voetbalclub is geen toiletrollenfabriek. Je moet je gezicht tonen’

‘C’est l’Union qui sourit’ schalt na elk duel door de geluidsinstallatie van het Dudenpark. En op dit moment zijn er voor Union Sint-Gillis heel wat redenen om te lachen. De promovendus ging de interlandbreak in als leider van de Pro League en trekt zondag naar Genk.

Een van de architecten achter het succes van Union is de Engelsman Alex Muzio (37). Hij werd na de overname in mei 2018 door Tony Bloom, een Britse miljardair die eerder al Premier League-club Brighton & Hove Albion kocht, aangesteld als voorzitter. Muzio bezit ook 10 procent van de aandelen.

Union verraste iedereen in de openingsweken van het seizoen, behalve de eigen voorzitter. “Ik was er altijd van overtuigd dat meedraaien op het hoogste niveau haalbaar was. We hadden al vijf nieuwe spelers voorgesteld nog vóór de trainingen werden hervat. We waren er echt wel klaar voor.”

Na zes speeldagen pronken jullie op de eerste plaats met twaalf op achttien. Hier zit dan ook een trotse voorzitter.

Muzio: “Onwaarschijnlijk trots. We komen van zo ver en hebben nog wel een weg af te leggen. Maar we zijn geweldig gestart. Als je aan de leiding staat net voor een interlandbreak, dan heb je tijd zat om naar dat klassement te staren. We hebben zes matchen achter de rug en vier zeges geboekt. Volgens mij hadden we ze alle zes kunnen winnen. Na de nederlaag tegen Club sprak ik met Vincent Mannaert (algemeen manager bij Club Brugge, red.) en hij gaf toe dat Union beter was en dat Club het nodige geluk kende. Hetzelfde gevoel overheerste na de nederlaag tegen KV Mechelen. We misten daar enkele gigantische kansen.”

Hoe houden jullie dit momentum langer vast?

“Mij is opgevallen dat ex-spelers van onze coach Felice Mazzu altijd hameren op het feit hoe goed hij een groep kan managen, samenhouden. En dan gaat het niet om de basiself, maar ook de wisselspelers en zelfs zij die moeten toekijken van in de tribune. Daar ligt de sleutel, maar we zullen hard moeten werken om dat momentum niet te verliezen. Een seizoen is slopend en op een bepaald moment zullen spelers geblesseerd raken, geschorst of uit vorm zijn. Maar ik heb vertrouwen in de paraatheid van de bankzitters en zij die niet eens de bank halen, omwille van die eensgezindheid.”

Toen in 2018 bekend raakte dat twee Britten de club zouden overnemen, waren supporters toch wat sceptisch.

“Uiteraard zullen enkelingen zich hebben afgevraagd wat onze bedoelingen waren en waarom die Engelsen echt begaan zouden zijn met hun club. Maar ik voelde me van meet af aan welkom. Tony Bloom en ik hebben lang gezocht naar het juiste team om over te nemen. De fans van Union zijn altijd positief, staan open voor iedereen, zijn antiracistisch en houden het gewoon gezellig. Dat was de bepalende factor voor ons om vol voor Union te gaan.

“Ik ben zeker geen té bemoeizieke voorzitter, maar veel buitenlandse eigenaars zijn dan weer compleet afwezig. Een voetbalclub is geen toiletrollenfabriek. Je moet je gezicht tonen. Ik doe de moeite om mee te gaan naar uitwedstrijden en dan sta ik te midden van de fans. De mensen willen zien dat je je betrokken voelt en ik voel me zeer betrokken. Anders stuur je geen e-mails naar jezelf om drie uur ’s ochtends, omdat er een idee binnenschiet over hoe we een bepaald aspect van de club kunnen verbeteren.”

Hoe staat het met de plannen voor een nieuw stadion?

“Het Joseph Marienstadion is een prachtig stadion, zo mooi met onze geklasseerde eretribune. De aantrekkingskracht van dit stadion is groot. Maar onze tribune is beschermd en dan kun je niet renoveren. Er is geen plaats om het stadion uit te breiden en er is geen ruimte voor meer parkeergelegenheid. Iedereen is nu dolenthousiast om na 48 jaar gepromoveerd te zijn. We spelen fantastisch voetbal tegen topteams en staan aan kop in het klassement. De fans malen er dus niet om dat ze ellenlang moeten wachten op drankjes en een toiletbezoek. Maar na verloop van tijd zal het ze ergeren. We willen natuurlijk dat onze fans blij zijn én blijven, dus op de lange termijn is een verhuis onvermijdelijk. Let wel: enkel het eerste elftal verhuist. Als en wanneer dat gebeurt zullen onze beloften, de jeugdteams en het damesteam blijven spelen in het Joseph Marienstadion. Het zal altijd de thuisbasis van Union blijven.”

U zit met twee problemen: Brussel is volgebouwd en een nieuw stadion neerpoten in België vraagt veel politieke moed.

“Er is in de laatste 35 jaar maar één nieuw stadion gebouwd (Ghelamco Arena in Gent, red.). Er zijn andere clubs die tribunes hebben afgebroken in hun bestaande stadion en ze vervolgens hebben herbouwd. Maar wij hebben slechts één tribune en die is geklasseerd. Je kunt het niet afbreken en weer opbouwen. En zoals je aangeeft, Brussel is volgebouwd, dus zal het een onwaarschijnlijke uitdaging worden.”

Jullie trainingsfaciliteiten zijn al verhuisd naar Lier. Is buiten Brussel ook een optie of een soort laatste toevlucht?

“Het moet echt wel binnen een straal van een aantal kilometer van ons huidige stadion zijn. Het kan dus niet in Lier, noch in Mechelen. We hebben trouwens plannen om de trainingsfaciliteiten terug naar de hoofdstad te halen. We kunnen in Brussel niet naar het noorden verhuizen vanwege de aanwezigheid van Anderlecht. Naar het noordoosten kan ook niet want daar ligt het stadscentrum. In theorie liggen de enige mogelijkheden in het westen en het zuiden van de hoofdstad. We willen verhuizen in de nabije toekomst en er zijn verschillende opties die we onderzoeken. Maar het belangrijkste is dat er een helpende hand komt van de politici, op alle niveaus.”

Voetballen in een nieuw stadion, met Brussel als achtertuin. Een stad waar talent voor het rapen ligt. Hoe kijken jullie naar het opleiden van eigen jeugdspelers? Er is natuurlijk een andere club in de regio met een sterke reputatie op dat gebied.

“Anderlecht kan geen honderd U16's tegelijk hebben. (lacht) Brussel heeft waanzinnig veel talent rondlopen en daarom hebben we beslist om onze uitgaven te verhogen voor voltijds personeel van onze jeugdopleiding. Op de middellange termijn, gezien het verleden van Anderlecht en zijn sterke voetbalacademie, zullen we tweede keuze zijn. Een voetbalschool heeft meer tijd nodig om te groeien dan een eerste elftal. Maar ik denk niet dat het in de toekomst onmogelijk is om hen uit te dagen op dit vlak.”

De doorstroming van de jeugd naar het eerste elftal staat nog niet op punt. Maar er is bij Union wel voldoende elders opgeleid talent, met Deniz Undav en Dante Vanzeir als exponenten. Hoe belangrijk zijn die twee voor het huidige succes?

“Het is een ongelooflijk duo. Ze kunnen het ook zo goed met elkaar vinden. Je kunt zien dat er een vrolijke sfeer hangt. Undav is zo sterk. Hij houdt de bal voorin, valt de tegenstander constant lastig en spelers die veel groter zijn worden door hem afgetroefd. Zijn laag zwaartepunt en vermogen om te manoeuvreren zijn buitengewoon. En dan heb je Vanzeirs snelheid en opportunisme als spits. Hij zal nooit stoppen met rennen en het zijn intelligente loopacties in de ruimte. We zijn zeer gelukkig dat we ze hebben en dat ze zo vlot scoren.”

Bloom is de baas van Brighton en tegelijk de hoofdinvesteerder van Union. Dan verbaast het dat per seizoen telkens maar één speler van Brighton de rangen heeft versterkt. Waarom zo weinig?

“Bij andere eigenaars met meerdere clubs zie je het vaker gebeuren. Zo had Nancy in Frankrijk deze zomer een soort transferverbod, dus kregen ze enkele spelers in bruikleen van een ander team van investeerder Pacific Media Group (KV Oostende, red.). AS Monaco en Cercle Brugge zijn daar ook een heel mooi voorbeeld van.

“Union is mijn club, heeft een rijke geschiedenis en het is een onafhankelijk project. Union is er gewoonweg niet om Brighton te verrijken. En mocht Brighton Union toch onder druk zetten, dan zou Mazzu hier meteen zijn koffers pakken. Het was al niet zo evident voor een coach van zijn kaliber om voor 1B te kiezen. Maar als je hem niet zou laten beslissen wie mag spelen of hem spelers oplegt die gehaald zijn in de mercato zonder zijn goedkeuring, dat zou absoluut niet marcheren bij hem.”

Felice Mazzu kijkt zondag zijn ex-team in de ogen. Bij Racing Genk kreeg Mazzu de tijd niet om zijn voetbalideeën uit te werken. Zit hij met revanchegevoelens?

“Ik heb het voorbije anderhalf jaar zoveel interviews met mijn coach gelezen en telkens moet hij vragen beantwoorden over Genk. Volgens mij zijn we op een punt gekomen dat we dat hoofdstuk kunnen afsluiten en de focus leggen op het briljante werk dat hij verricht bij Union Saint-Gilloise.”

Wat verwacht u dan als voorzitter van die match tegen een titelkandidaat?

“Je gaat me verschrikkelijk saai vinden, maar vanuit mijn verleden als data-analist en statistiekenverzamelaar heb ik er moeite mee als men me vraagt: ‘We gaan toch winnen hé?’ Ik ben iemand die denkt in percentages. Het kan alle kanten uit. Zij hebben een goed team, maar wij ook.”

Dat is inderdaad een dooddoener. Nu jullie zo voortvarend zijn gestart, zijn de ambities van de club anders dan voor het seizoen?

“Tijdens een seizoen heb je altijd goede en minder goede periodes. Als je na een goede periode qua doel ineens hoger gaat mikken, is dat niet helemaal fair. Andersom net hetzelfde: omdat je wat slechter uit de startblokken schiet ga je toch niet meteen de lat lager leggen?”

Dus de eerste prioriteit van Union blijft…

“… meedraaien in de Pro League en ons op een positieve manier onderscheiden. We hadden al voor de seizoensstart gezegd dat we een degradatiestrijd wilden vermijden.”

Positief onderscheiden? Met positief, oogstrelend voetbal?

“Dat heb ik alvast nooit gezegd. Felice Mazzu bepaalt onze speelstijl. Dit wordt een citaat dat me lang kan achtervolgen: ik ben een echte winnaar. Ik wil gewoon winnen. Lukt dat met mooi voetbal, prima. Winnen we wedstrijden met het vechtvoetbal dat Diego Simeone (coach van Atletico Madrid, red.) kenmerkt, that’s fine. Zolang we maar winnen.”