Verliezer met de benen, winnaar met het hoofd: Evenepoel neemt revanche op zichzelf

Proper, denken we dan. Op een parcours dat totaal niet past bij zijn profiel. Met mogelijkheden om de concurrentie ko te slaan die even hoog mochten worden ingeschat als de titelkansen van Noord-Macedonië op het EK voetbal. Toch hard gewerkt. Zichzelf geprofileerd als een van de hoofdrolspelers. Ongeremd mee koers gemaakt tot op de streep. Er waren er andere. ‘Partners in crime’: Wout van Aert en Edward Theuns, geen simpele duiven. Jongens waartegen hij in een rechtstreeks spurtduel altijd het onderspit moet delven. Derde was in Waregem dan ook het hoogst haalbare. Het mocht gerust aanvoelen als een halve zege.

Maar in die termen denkt Remco Evenepoel natuurlijk niet. Geboren winnaar in een team dat winnen tot corebusiness heeft verheven. Onvermijdelijk moest daar een bonkend vuistje op het stuur van komen. Gelatenheid ook, achteraf. Relativering, maar in de andere richting dan je zou verwachten. “Derde... tja...” Tuurlijk liet Evenepoel zich niet kennen. Tuurlijk weigerde hij het spel link te spelen en werkte hij voluit mee in het offensief. Omdat hij zo in elkaar zit: man uit één stuk. “‘Probeer toch nog iets’, klonk het in mijn oortje toen we met zijn drieën weg waren. Want ja... (lachje) het is algemeen geweten dat ik niet de snelste spurter ben. Makkelijk gezegd. Wout: een van de beste renners ter wereld. Explosieve klasbak die monumenten wint en massasprints in de Tour. En Edward, ook regelmatig goed voor de top vijf of top tien in dat soort werk. Die zet je niet zomaar weg op die korte ‘kaskes’.”

Juiste moment gekozen

De Holstraat, bedoelt Evenepoel. En ook in de slotkilometer probeerde hij het nog eens. “Dat waren mijn laatste kansen.” Vond hij zijn aanvallen dan niet snedig genoeg, vroeg een collega. “Bwa. Wout liet dat misschien zo lijken. Maar ik ging echt wel vrij hard, hoor. Mijn gevoel was alleszins al beter dan woensdag in de tijdrit. De benen draaiden weer vlot. Dat is op zich positief. Ik ben blij met de mooie wedstrijd die ik heb gereden. Ik las de koers goed en viel op het juiste moment aan. Of liever: Wout zat met het hetzelfde plan en deed het net iets eerder dan ik. Dan moet je mee zijn. En dat was ik. Maar om te winnen moest ik alleen weggeraken. In zo’n BK, dat tegenwoordig het niveau haalt van een WK, is dat niet vanzelfsprekend. Zeker niet op dit parcours. Hopelijk trekken we in de toekomst nog eens naar de Ardennen voor een Belgische titelstrijd. Dat ligt me veel beter.”

Evenepoel verloor er zijn glimlach niet bij. Deelde af en toe eens een kwinkslag uit. Maar je zag het hem gewoon aan: de ontgoocheling overheerste. Ook al was die niet zo uitgesproken als vorige woensdag, na de nederlaag tegen Yves Lampaert in het BK tijdrijden. “Twee podiumplaatsen in dezelfde week. Tweede toen, derde nu. Leuk, op het eerste gezicht. Maar... wie praat daar morgen nog over? Vanaf dan telt enkel nog die trui. In die zin knaagt het toch wel een beetje. Alleen twee keer tweede zou in die combinatie misschien een nog pijnlijker gevoel hebben opgeleverd.”

Dat de nederigheid en ontgoocheling hem sieren, speelden we hem toe. Maar dat hij anderzijds ook best trots mocht zijn op wat hij realiseerde. En hier het positieve moet uit halen. “Ik beheers ook dit soort koersen: dat is wel een mooi signaal. Ook al zal ik er wellicht nooit zo één winnen en stel ik mezelf niet tot doel om uit te groeien tot Flandrien. Ik zie het eerder als vervolmaking, een hulpmiddel om een completere coureur te worden.”

Livigno

Goed, was het vooral ook, om zijn (korte) competitieperiode voor de Olympische Spelen op deze manier af te ronden. “Mijn koersgevoel komt terug, ik kan weer harde aanvallen beantwoorden van de beste klassieke renners. Dat neem ik mee naar de komende hoogtestage in Livigno. Eerst even herstellen nu. Donderdag vertrek ik, voor twee weken. Na de stage keer ik voor een dag terug naar huis en dan, hop, richting Tokio. Waar we er vol voor gaan. Hopelijk is die andere podiumplaats me volgende maand wel eens gegund.”