‘Uitsluitend focussen op de piste kunnen we niet in België, daar is geen budget voor’

Goud of zilver wordt moeilijk, brons kan wel voor Kenny De Ketele (36) en Robbe Ghys (24) in de olympische ploegkoers. ‘We zijn ambetanteriken die niet snel kapot gaan’, zeggen de pistiers.

Kenny De Ketele was er voor het laatst bij in Peking 2008. Nu is de ploegkoers terug. “De cirkel is voor mij rond”, zegt hij. “In China is mijn carrière begonnen, hier in Japan ga ik ze hoogstwaarschijnlijk afsluiten. Best mogelijk dat dit mijn laatste grote toernooi wordt. Jammer dat de discipline dertien jaar van het programma verdween. We scoorden er steevast heel hoog in.”

Voel jij gezonde spanning, Robbe?

Ghys: “Niet meer dan op een WK of wereldbekermanche, eerlijk gezegd. We zitten ver van het atletendorp, waardoor we weinig of geen olympische sfeer opsnuiven. Zelf vind ik dat niet erg. Ik ben iemand die zich graag 100 procent concentreert op de wedstrijd en drukte in de aanloop liever vermijdt.”

De Ketele: “Ik begrijp dat wel. De Spelen zijn zo gigantisch. Als je voor het eerst in dat dorp komt, overvalt je een wow-gevoel. Het is zo makkelijk om er je focus te verliezen.”

Ghys: “Het zijn uiteraard niet de mooiste Spelen om te debuteren. De overvloed aan regeltjes en busritten werkt echt wel storend.”

Lotte Kopecky en Jolien D’hoore kwamen in de voorbereiding op de Spelen amper in actie op de piste. Hebben jullie het gebrek aan competitieritme door corona wat kunnen compenseren?

De Ketele: “Trainen, elke dinsdag in het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx in Gent. Afsluiten deden we altijd met ploegkoerssimulaties achter de brommer. Beetje spelen. Geestig.”

Ghys: “Het was wat behelpen. Maar zó dramatisch was het uiteindelijk niet. Wij konden nog een mooi wegprogramma afwerken.”

De Ketele: “Uitsluitend focussen op de piste kunnen we niet in België, daar is geen budget voor. Dus combineren we met de weg. In deze omstandigheden is dat een zegen. Olympische pistiers die geen deel uitmaken van een profteam op de weg en het puur van baancompetitie moeten hebben, hadden een serieus probleem. Zo is er de Griek Christos Volikakis. Die jongen is helemaal alleen in zijn land en heeft de voorbije vijftien maanden enkel getraind. Dat moet echt zwaar zijn geweest.”

Robbe, jij zorgde tussendoor voor een heuse stunt. In de Baloise Belgium Tour versloeg je Remco Evenepoel.

Ghys: “Ja, dat district ligt mij, ik koers daar graag. Maar nooit gedacht dat ik zou winnen. Rare dag was het, met enorm veel emoties. Ik toonde aan dat ik méér ben dan een pistier. Dat gaf me een kleine boost.”

De Ketele: “En ik modderde ondertussen wat aan. (lacht) Neen, mijn resultaten laten het niet vermoeden, maar ik reed tot dusver een van mijn beste wegseizoenen van de voorbije jaren. Aan mijn waarden merk ik dat het goed zit.”

Ghys: “Mijn grootste zorg was mijn knie, die al twee, drie jaar lastig doet. Eindelijk heb ik de blessure onder controle. Kenny en ik trekken ons aan elkaar op. Ik ben blij met wat we samen al hebben bereikt. Zelf leef ik van camaraderie in een ploeg. Als dat er is, komen automatisch ook de resultaten.”

Wat maakt jullie zo complementair als ploegkoerskoppel?

De Ketele: “Ondanks de generatiekloof van twaalf jaar vullen en voelen we elkaar goed aan. Ik ben de verbeten veteraan die trekt en sleurt om alles in de juiste plooi te krijgen, Robbe zorgt voor de frisse, jeugdige wind. Hij is een van de beste renners met wie ik ooit samen reed. We zijn niet de allersnelsten van het pak, maar met onze stevige wegmotor gaan we niet snel kapot in zo’n ploegkoers.”

Ghys: “We kunnen elkaars rol ook perfect overnemen.”

De Ketele: “Omdat we twee gelijkaardige types zijn. Robbe is wel explosiever dan ik. Voor de rest beschikken we over een brede waaier aan skills die we in zo’n wedstrijd kunnen aanspreken. Sommige renners beperken zich tot volgen en sprinten, andere moeten een ronde nemen, wij kunnen het allebei. Een van onze belangrijke wapens is ook dat we in een nerveuze, strategische race heel goed kunnen inspelen op de situatie. We voelen de koers goed aan en kiezen onze momenten uit.”

Welke status dichten jullie jezelf toe?

Ghys: “Gevaarlijke underdogs. Geen topfavorieten.”

De Ketele: “Acht à negen landen maken kans op eremetaal. Slechts een paar kunnen de wedstrijd beslissen. Wij horen daar voor de goede orde niet meteen bij, maar zijn wel altijd te duchten op kampioenschappen.”

Ghys: “Als een ambetant land beschouwen ze ons. Wij zullen de koers niet in handen nemen. Maar in een topdag, en als alles meezit, is er heel veel mogelijk.”

Wie zijn dan die ‘wedstrijdbeslissers’?

De Ketele: “Denemarken en Duitsland vooral. Of liever: Denemarken en Roger Kluge.”

Ghys: (knikt) “Een eenmansteam. Roger kan je echt de adem afsnijden.”

Morkov, Kluge, die mannen hebben de Tour gereden.

De Ketele: “Benjamin Thomas ook. Met zo’n paar Giro’s, Tours of Vuelta’s in de benen word je een totaal andere renner. Robbe heeft natuurlijk nog een hele carrière voor zich, maar zelf ben ik er nooit toe gekomen. Omdat ik ook al vrij vroeg resoluut voor de piste koos. Ik heb daar geen spijt van.”

Tot slot: Etienne De Wilde en Matthew Gilmore zorgden 21 jaar geleden voor de laatste Belgische medaille in de ploegkoers.

De Ketele: “We kunnen ze voor de tweede keer opvolgen. Ik deed het al eens op het WK 2012. Toen met Gijs Van Hoecke. Nu met Robbe Ghys.”