Twijfel kost Abdi misschien wel goud in Eugene: ‘Ik kwam te laat, de winnaar was weg’

Hij heeft geschiedenis geschreven. Nog maar eens. Na zijn brons op de Olympische Spelen schonk Bashir Abdi België nu een allereerste WK-medaille op de marathon. Al zat er volgens hem meer in.

Hij glimlachte. Om de heupen had hij de Belgische driekleur geknoopt, om zijn hals hing het brons, net als een jaar geleden in Tokio. En terwijl Bashir Abdi met de pers aan het praten was, stond naast hem de Canadees Levins het zuur uit zijn lichaam te braken. Neen, een medaille winnen is niet iedereen gegeven. En dus was Abdi best tevreden met zijn bronzen plak. “Alleen was dat niet de kleur die ik wilde.” Er had, zo bekende hij, meer in gezeten.

In de straten van Eugene zat Abdi dertig kilometer lang waar hij wilde zitten: voorin. Samen met zijn trainingsmaatje Abdi Nageeye. Titelverdediger Lelisa Desisa was toen al uitgeteld, dat was al één concurrent minder voor het goud. Maar dan misrekende Abdi zich. Hij waakte vooral over vicewereldkampioen Mosinet Geremew. Toen de derde Ethiopiër in de race, Tamirat Tola, plots versnelde, aarzelde de Gentenaar en weg was Tola. Onhoudbaar en niet meer bij te halen. Tola won in 2u05:36.

Weinig competitieritme

“Ik heb te lang getwijfeld om mee te gaan”, legde Abdi uit. “Ik was niet zeker dat het de juiste zet was. Toen ik besefte dat Tola wel degelijk goed was, had hij al een grote kloof geslagen. Ik kwam te laat: de winnaar was weg, geen twijfel mogelijk. Ik probeerde zelf het initiatief nog te nemen, maar er zaten nog vier à vijf lopers achter mij. Ik begon weer te twijfelen. Ik zou niet de eerste favoriet zijn die een kampioenschap met lege handen verlaat. Misschien had ik beter het verstand op nul gezet en in mijn eigen tempo gelopen, maar ik durfde niet. Ik had ook niet de benen waarop ik had gehoopt. Op het einde voelde ik me gewoon niet meer fris.”

Abdi wees op zijn voorbereiding. Sinds de marathon van Rotterdam in april is de 33-jarige atleet niet meer in competitie uitgekomen. Geen halve marathon, geen 10.000 meter, niets. Het ontbrak hem aan referenties. “Met mijn conditie zat het wel goed, maar ik miste wedstrijdritme. Dat knaagde toch een beetje aan mijn vertrouwen.”

Wat ook knaagde: de bevoorrading. Zes van de acht keer ging het mis en moest Abdi bij Nageeye ‘bedelen’ om drank. “Het is duidelijk dat ze bij de Belgen niet gewend zijn om drankflessen aan te reiken”, pufte Abdi. “Terwijl ze er daar toch voor staan. Dat was echt frustrerend was drank is zo belangrijk in een marathon. Ik snap echt niet hoe dat zo kon mislopen. De tafel waar de drank op stond was ook te laag. Ik loop snel aan, ik kon de fles nooit goed grijpen en liet ze elke keer vallen.”

Zijn coach Gary Lough bleef beschaafd. Hij noemde het slechte communicatie. “Abdi sukkelde wat om de juiste positie te kiezen en dat frustreerde hem. Dat kroop in zijn hoofd, wat niet goed is als je een marathon tegen de allerbesten moet lopen. Niets aan te doen. Wat me wel teleurstelt, is dat Abdi twijfelde toen Tola ging en nadien ook bij de aanval van Geremew. Ik had eerlijk gezegd beter verwacht. Maar er zijn toppers die niets winnen, dus moet je tevreden zijn met brons.”

Slechte schoenen

Dat was Abdi finaal ook. Hij schat zijn olympisch brons nog wel een trede hoger in, maar WK-brons is ook niet mis. Ooit beloofde hij aan zijn moeder dat hij zijn adoptieland een medaille zou schenken, die belofte loste hij meer dan in want in 2018 greep hij ook EK-zilver op de 10.000 meter. “Ik schrijf nog maar eens geschiedenis, dat is mooi. Geen enkele Belg won al een WK-medaille op de marathon. Die had ik nog niet in mijn kast liggen. Nu alleen nog eentje op het EK in de marathon. Ik heb nog tijd.”

Nog dit: Nageeye staakte de strijd in de laatste kilometer toen hij inzag dat een medaille onhaalbaar was. Uiteindelijk legde hij de meeste schuld bij zijn schoenen. “Ik had achteraf niet voor deze schoenen moeten kiezen. Het was het allernieuwste model van Nike, maar ik stuiterde er te veel op”, zei de ontgoochelde Nederlander, die met een pijnlijke grimas de pers te woord stond.

“Ik weet het ook niet. Ze hadden me overtuigd deze schoenen te nemen, ik zou er na dertig kilometer heel veel profijt van hebben. Maar bij de start zag ik dat ik de enige van de toppers was die deze schoenen droeg en dat ging meteen in mijn hoofd zitten.”