Tranen van geluk bij Cavendish: ‘Zoveel mensen geloofden niet in mij, maar deze jongens doen dat wel’

Zijn eindschot was na de 150 kilometer tussen Redon en Fougères als in zijn beste jaren. Vrij letterlijk. Zes jaar geleden won hij ook al in Fougères met een late jump, toen binnendoor bij André Greipel. Gisteren was bijna een kopie. Opnieuw wachtte hij lang, ditmaal in het wiel van Jasper Philipsen, om in extremis buitenom te wippen.

Weer waren er tranen, van geluk dit keer. Cavendish had tot een week voor de Ronde van Frankrijk helemaal niet gedacht dat hij deel zou nemen. Sam Bennett was door Deceuninck-QuickStep aangewezen als sprinter, maar de Ier kampte met een knieblessure en meldde zich af. Ploegleider Patrick Lefevere, die de ernst van Bennetts kwetsuur betwijfelde, riep verrassend genoeg de 36-jarige oud-wereldkampioen op.

Lefevere was de man die hem na het sombere slot van vorig seizoen, toen Cavendish nog in de kleuren van Team Bahrain-McLaren koerste, welkom heette bij Deceuninck-QuickStep, waar hij tussen 2013 en 2015 ook al reed. Een extra geldschieter maakte financieel ruimte voor Cavendish’ plekje. “Ik had iemand nodig die begreep wat het is om te racen zoals ik het wil. Iemand die me kent”, zei de Brit. “Die man is Lefevere.”

Onder Lefevere vond Cavendish dit seizoen zijn goede benen terug. Niet langer reed hij zieltogend achter in het peloton, maar boekte weer overwinningen: in de Ronde van Turkije twee keer en eenmaal in de Ronde van België.

Een rit in de Tour is van een ander kaliber. Cavendish, die een indrukwekkend Tour-palmares heeft, weet dat als geen ander. Alleen Eddy Merckx won vaker een Tour-rit dan hij: 34. Maar het was al een tijd geleden dat de ‘Manx Missile’ (hij komt van het eiland Man) nummer 30 scoorde. Dat was in 2016, toen hij viermaal zegevierde.

Jacht op vluchters

Er zullen weinigen Cavendish de zege hebben misgund, al is de kans groot dat Brent Van Moer dat wel deed. De Waaslander was de hele dag in de aanval met Fransman Pierre-Luc Périchon en was de laatste twaalf kilometer zelfs solo onderweg. Lang hield hij het peloton op afstand en pas 150 meter voor de streep werd de 23-jarige Tour-debutant bijgehaald.

Dat was ironisch. Van Moer was als lid van de Belgische Lotto-Soudal-ploeg juist naar Frankrijk gekomen om dat gemene klusje, het terughalen van vluchters, zelf uit te voeren voor Caleb Ewan. Maar omdat de Australiër maandag in de eindsprint ten val kwam en de ronde met een gebroken sleutelbeen had verlaten, kon Van Moer zelf de vluchter zijn.

Cavendish, die de groene trui van teammaat Julian Alaphilippe overnam, roemde voor de televisiecamera zijn ploeggenoten die net op tijd Van Moer hadden achterhaald. Dat ging dieper dan het geijkte bedankje dat sprinters na een zege altijd paraat hebben. “Zoveel mensen geloofden niet in mij, maar deze jongens doen dat wel. Kijk eens hoe ze de finale hebben aangepakt. Alaphilippe ging op kop sleuren. Alaphilippe! De wereldkampioen. Die plooide zich dubbel om mij een kans te geven. Ballerini had een kapotte spaak maar stond me nog zo lang bij. En er bestaat geen betere renner dan Morkov voor de laatste paar honderd meters. Hij deed alles om me in het juiste wiel af te zetten.”

Hij kon het zelf nauwelijks geloven dat hij daadwerkelijk weer een Tour-rit had gewonnen. Hij hakkelde zich door het televisie-interview. “Ik weet niet wat ik moet zeggen. Gewoon hier zijn, in de Tour de France, was al speciaal genoeg. Ik had niet gedacht dat ik deze wedstrijd nog zou rijden, laat staan dat ik hier win." En voor hij er erg in had ontsnapte hem aan het slot van het gesprek dat ene woord dat live niet kon worden weggepiept, maar dat al zijn emoties uitstekend samenvatte: “Fuck.”