Wielrennen
Trainen op rollen? Prima, maar niet te lang
Koers met twee snelheden krijgen we straks volgens Oliver Naesen. ‘Wie buiten kon trainen, heeft een groot voordeel.’ En toch, Philippe Gilbert vond de rollentraining tijdens de lockdown een verrijking. ‘Het had een positief effect op mijn conditie.’ Zou het?
Jasper Stuyven en Tim Wellens, de twee andere Belgische coureurs in Monaco, zijn bijna twee maanden (van 17 maart tot 11 mei) niet uit hun kot gekomen. Net als Philippe Gilbert zijn ze overtuigd van het nut van rollentraining. "Je kunt gerichter werken", vindt Stuyven. "Voor bepaalde trainingen is het wel goed." Sprintjes trekken, bijvoorbeeld. En pure krachttraining, vult Wellens aan. "Ook buiten de lockdown doe ik die steevast op de rollen."
Wie krachttraining zegt, denkt onvermijdelijk aan het sleutelbegrip in het moderne wielrennen: wattages. "Bij gebrek aan andere variabelen, zoals tegenwind, verkeer of hellingsgraad, haal je die altijd makkelijker op de rollen dan op de openbare weg", ondervond Thomas De Gendt al. "Op de rollen duw je met een verzet van 53x14 vlot vier minuten lang 350 watt, zonder een of andere externe factor als rem.”
Zoek in Vlaanderen maar eens een helling die je meer dan vijf minuten lang bergop laat fietsen, werpt Greg Van Avermaet op. "De rollen laten je toe zo'n klim te simuleren." Precies dat maakt het volgens Wellens zo leuk. "Je hebt alles zelf onder controle, bepaalt je eigen weerstand." Saai kan of mag het in die zin nooit worden. Stuyven: “Omdat je specifiek en doelgericht traint, bijgevolg nooit echt lang en lastig. De blokken die je rijdt laten de tijd sneller vooruitgaan." Best wel kwaliteitsvol en efficiënt dus, concludeert De Gendt. "Zeker als je, zoals collega's in Frankrijk, Spanje of Italië, niet anders kon."
Voldoende drinken
Stuyven had de coronacrisis niet nodig om te beseffen dat je binnenskamers het vormpeil kunt onderhouden. "Toen ik in de Vuelta 2015 een handwortelbeentje brak en na twee, drie weken trainen op de rollen opnieuw aan koersen toe kwam, was ik toch redelijk in orde. (lacht) Al kon dat natuurlijk ook te maken hebben met de tanende motivatie bij andere jongens op het einde van het seizoen."
Van Avermaet, zelf geen overmatige gebruiker van de rollen, gelooft dat ze een behoorlijke basisconditie kunnen smeden. "Zeker in tijdsnood is het een zinvol alternatief. Ik kan best aannemen dat je je daar achteraf nog supergoed bij voelt ook. Veel nadelen zijn er niet aan verbonden. Opletten wel dat je regelmatig drinkt, want op de rollen verlies je in een korte tijdspanne flink wat vocht en mineralen en dreigt het gevaar op dehydratatie."
Toch ziet hij er eerder een aanvullende functie in. "Ideaal is het niet. Zeker niet voor lange duurtrainingen, waar het mentale aspect komt bij kijken. Dan denk ik dat gewoon buiten trainen je lichaam nog altijd meer deugd zal doen." Wellens beaamt. Want wat merkte hij op met het verstrijken van de uren, de eerste keer dat hij zijn appartement in Monaco opnieuw verliet? "Dat ik trainingsvolume miste. Kilometers." Precies wat die duursessies in de buitenlucht aanvullen.
Er zijn uitzonderingen. "De Canadees Lionel Sanders bereidde het triatlonseizoen voor in zijn pain cave, zijn trainingsbunker", herinnert Wellens zich. “Mathew Hayman won in 2016 Parijs-Roubaix met een voorbereiding op de rollen, nadat hij in de Omloop zijn rechterelleboog brak", weet De Gendt. "Het kán dus, als je mentaal sterk genoeg bent om dat vier à vijf uur dagelijks vol te houden."
Net dáár wringt het. Ons stemmenpanel is het er unaniem over eens: niets weegt op tegen het plezier van buiten trainen.
Van Avermaet: “Ik ben iemand die afwisseling nodig heeft, de natuur in zich opneemt, graag in gezelschap fietst. Dat is gewoon aangenamer. Zo houd je ook je hoofd fris. Belangrijk, met zo'n beladen seizoen in het vooruitzicht."
Het wondermiddel zijn rollen ook volgens De Gendt niet. "Ze zullen zeker geen schokeffect of radicale trainingsswitch veroorzaken. Alles wat onder de drie uur blijft, kun je er perfect op uitvoeren. Voor langere trainingen trek je beter de buitenlucht in, zelfs bij rotweer. Dan stel je een schema van zes uur bij voorkeur wat langer uit, tot de hemel opklaart. Probleem is: zes uur op de rollen is ook effectief zes uur aan een stuk fietsen. Je krijgt geen seconde rust. Je moet blijven trappen, anders val je om. Terwijl je op de weg in een bocht of afdaling al eens de benen stil kunt houden. Dat scheelt."
De Gendt nam afgelopen weekend overigens deel aan de Challenge of Stars, een virtuele wedstrijd voor sprinters (zaterdag) en klimmers (zondag). In de finale van een knock-outcompetitie op de Stelvio (2,9 kilometer aan 8,7 procent) reed alleen de Italiaan Giulio Ciccone sneller dan onze landgenoot. “Ik had een mooie voorsprong en dacht te gaan winnen", zegt De Gendt, “maar ik kon die hoge wattages niet blijven duwen. Op de weg kan ik dat normaal wel acht minuten volhouden, op de rollen lukte het me niet. Ciccone is ook geen pannenkoek. Het is geen schande om van hem te verliezen.”
Voor Van Avermaet is het klaar en duidelijk: "Als ze me morgen verplichten om al mijn trainingen binnen af te werken, haak ik af. Dat lukt niet, omdat het een té zware inspanning zou vergen van mijn lichaam. Het zal bij Gilbert niet anders zijn.”
