Topsportcoördinator: ‘Parijs 2024 lijkt me de ultieme bekroning. Dan mag Thiam zich de beste aller tijden noemen’

Nafi Thiam en de andere WK-medaillewinnaars zijn terug in het land. Over een drietal weken wacht alweer het EK in München, maar eerst maakt topsportcoördinator Rutger Smith van de Vlaamse Atletiekliga een stand van zaken op. ‘Ik juich net zo hard voor een Waalse als een Vlaamse medaille.’

Op de luchthaven van Portland, kort voor het inchecken, neemt Rutger Smith (41) een ontbijt met koffie. De voormalige vicewereldkampioen kogelstoten, met zijn 1,97 meter nog altijd een impressionante verschijning, heeft wel even tijd voor een terugblik op het WK atletiek. “Statistisch gezien was dit het beste WK ooit voor België, met drie heel mooie medailles. Daar kunnen we tevreden mee zijn. Waar ik zelf het meest van heb genoten? Niet alleen van de medailles maar ook van de sfeer en de prestaties in hun geheel. Iedereen heeft zijn of haar uiterste best gedaan en dat was mooi om te zien.”

België sloot het WK af als zestiende in de medaillestand. Wat zegt dat?

“Dat het super was. En niet alleen nu. Het WK indoor in maart was ook al goed, net als de Spelen en het EK indoor in 2021. We zitten al bijna twee jaar in een sterke flow.”

Met het brons van de Belgian Tornados doen jullie het zelfs beter dan in Tokio.

“Ja, daar waren de Tornados vierde, wat toen een grote teleurstelling was. Zo zie je dat het kwartje ook zomaar de andere kant kan vallen. Op het WK maakten ze het wel af.”

Staat u ervan te kijken hoelang de Borlées al aan de top meedraaien?

“Ja. Veertien jaar op dat niveau: respect. In nummers zoals het discuswerpen of de marathon gaan de atleten wat langer mee, maar in de sprint is dat echt uniek. Fantastisch dat jongens zoals Kevin en Jonathan Borlée het blijven volhouden.”

Waarom bedankt Jacques Borlée u eigenlijk nadrukkelijk na elke medaille?

“Lastige vraag, die moet je eigenlijk aan hem stellen. Het is wel zo dat we een goede klik hebben. Er is wederzijds respect. Ik doe mijn best om alles zo goed mogelijk te organiseren, in het buitenland en in België, en niet alleen voor het team van Jacques Borlée maar voor alle toppers.”

Bij de Vlaamse Atletiekliga (VAL) vond hij sereniteit en rust, zei hij al. Hij ligt niet meer permanent overhoop met de Franstalige federatie.

“Dat is van voor mijn tijd. Ik weet niet wat er is misgegaan en ik wil het ook niet weten. Heel dat gedoe rond Vlaanderen en Wallonië interesseert me niet zoveel. Ik kom uit Nederland en juich net zo hard voor een Waalse als een Vlaamse medaille. En als Borlée zich goed voelt bij de VAL, prima toch?”

Vindt u het jammer dat hij na Parijs 2024 stopt als estafettecoach?

“Uiteraard. Wellicht vinden we zijn opvolger binnen de familie. Ik weet niet wat Kevin of Jonathan van plan is na Parijs, maar met hun ervaring en uitzonderlijk talent in de aflossingen ga ik zeker een van de jongens vragen of het ze interesseert om het werk van hun vader voort te zetten. Hun generatie, dat is de toekomst. Je moet ze een kans geven in coaching, dat juich ik alleen maar toe. We hebben een traditie in de aflossingen. En als je het niveau op de sprint wilt optrekken, dan zijn relays de basis, vooral voor kleine landen zoals België.”

Hun overstap naar Vlaanderen wekte wel wrevel. Zijn atleten palmden contracten van anderen in, zoals Isaac Kimeli.

“Zo kijkt Sport Vlaanderen daar niet naar. Over alle sporten heen wordt er gewoon beter gepresteerd en er zijn ook meer contracten beschikbaar. Kijk, op het WK werd Kimeli tiende op de 10.000 meter. Als hij een mooie prestatie levert op het EK, en ik zou niet weten waarom hij dat niet zou doen, dan zal ik ijveren dat hij weer een contract krijgt.”

In Eugene ontstond er ook ophef rond Carole Bam, de nationale trainster van de Cheetahs. Staat haar positie onder druk?

“Ik weet echt niet wat er speelt. Ik heb nagenoeg geen contact met Bam als het over zulke zaken gaat, dus volgens mij is dat een interne kwestie bij de Franstalige federatie. Aan hen om daar een mening over te geven.”

Daar valt te horen dat de druk van Vlaamse kant komt, om haar door een Vlaamse trainer te vervangen.

“Dat is het eerste wat ik ervan hoor. Dat lijkt me een broodjeaapverhaal. Nogmaals, mij maakt het niet of er nu een Vlaamse of Waalse coach op die stoel zit, zolang het maar de juiste persoon is. Na het EK maken we de evaluatie. Wat ik wel jammer vond, en dat zeg ik eerlijk, is dat Bam twee dagen voor de Cheetahs moesten lopen zo’n statement deed bij de pers. Die timing lijkt me niet goed.”

U valt dus uit de lucht als ze heeft over een klimaat van onverdraagzaamheid binnen de atletiekfederaties, of dat ze met ontslag wordt bedreigd bij het minste foutje?

“Ja, daar kan ik niets over zeggen, behalve dan dat het zich niet binnen de Vlaamse federatie afspeelt.”

Over naar het goud van Nafi Thiam. Hoe hebt u dat beleefd?

“Fantastisch. Wat een legende. Als je twee keer olympisch en twee keer wereldkampioen wordt: chapeau en diepe buiging. Hopelijk gaat ze zo door tot Parijs.”

Wat valt er voor haar nog te bereiken?

“Nog meer winnen. Parijs is al over twee jaar en dat lijkt me de ultieme bekroning. Dan mag ze zich de beste zevenkampster aller tijden noemen.”

In Eugene amuseerde Thiam zich weer. In Tokio was ze een en al kramp.

“Ja, maar in Tokio was er natuurlijk gigantisch veel druk. Iedereen verwachtte dat ze het zomaar eventjes zou doen. Dat olympisch goud haalde er bij haar veel druk af. Op het WK hoefde Thiam zich niet meer te bewijzen. Ze kan weer gewoon genieten van wat ze doet.”

Er zijn atletiekliefhebbers, zoals Roger Moens, die vinden dat haar medaille van bloedarmoede getuigt, omdat de zevenkamp internationaal niet sterk bezet is.

“Daar ben ik het niet mee eens. Het is binnen de atletiek zeker de meest maakbare medaille, maar dat maakt het niet makkelijker, dat slaat echt nergens op. De tijd die ze erin steekt en de prestaties die ze levert over zeven disciplines zijn ongekend. Je moet het nog altijd dóén. Thiam is een uitzonderlijk talent en zou ook wereldtop kunnen zijn in het ver- en hoogspringen. Dat zegt wel wat. Op het WK waren de allerbesten gewoon aanwezig. Klaar.”

Noor Vidts finishte als vijfde. Moet haar speerwerpen niet beduidend beter als ze ooit op het podium wil staan?

“Ja, dat moet beter. Het is zeker realistisch om de speer nog vijf meter verder te werpen. Vidts deed het goed in Eugene, maar ze kan veel beter. Ik had het erover met haar coach Fernando Oliva: er zijn nog veel punten te rapen. Ze kan de kogel vijftien meter stoten, die power heeft ze. Ze kan nog schaven aan het hoogspringen. Op het WK was haar verspringen ook niet geweldig. Vidts kende door blessures bovendien geen ideale aanloop naar het WK. Ze moet in staat zijn om 6.800 punten te scoren, daar twijfel ik eigenlijk niet aan, en dan staat ze gewoon op dat podium. Eigenlijk kijk ik hoopvol uit naar het EK en het WK van 2023 en dan de Spelen van Parijs.”

De eerste medaille op het WK kwam van Bashir Abdi in de marathon. Hij was aan de finish niet zo blij met brons. Snapte u dat?

“Ja, Abdi wilde meer, hij wilde strijden voor het goud. Helaas was er één man duidelijk te sterk en ja, dat kan dan best frustrerend zijn.”

Waren er teleurstellingen op het WK, atleten van wie u meer had verwacht?

“Neen. Je kon niet meer verwachten van de atleten die er in de eerste ronde uitgingen. Of ze waren pas heel laat opgevist, of ze zijn nog jong. Het is mooi voor hen dat er nog een EK aankomt dit jaar. Hopelijk raken ze daar een ronde verder, wat eigenlijk wel zou moeten.”

Bent u nu niet lief voor polsstokspringer Ben Broeders? Hij is 27, kende een sterk jaar en trok met ambities naar het WK.

“Na zijn vijfde plek op het WK indoor had ik wel meer verwacht dan een elfde plek. Broeders zal niet teleurgesteld zijn als ik dat zeg. En oké, de gemengde aflossingsploeg was ook niet goed. We rekenden minimaal op een finaleplaats. Hier en daar waren er misschien wat mindere prestaties, maar als je naar het hele plaatje kijkt, dan was het WK gewoon fantastisch. Dat het vooral over de successen ging, heeft als voordeel dat atleten die het wat minder deden nu in alle rust de teleurstelling kunnen verwerken en vooruit kunnen kijken.”

Vertaal de prestaties van het WK eens naar het EK.

“Op het EK van 2018 werd er een recordaantal van zes medailles gewonnen. Dat moeten we zeker evenaren. Tel al de drie medailles van het WK, met als verschil dat Koen Naert de plek van Bashir Abdi inneemt. In principe zijn er op het EK medaillekansen voor de Cheetahs. Misschien haalt Vidts het podium en ik denk ook aan Kimeli. En dan nog één of twee verrassingen.”

Het is niet zeker dat Thiam zal meedoen aan het EK. Ze zou pas last minute beslissen.

“Klopt, het is fiftyfifty. Maar als ik haar zo hoor, dan wil ze zelf graag deelnemen. Ze laat het gewoon afhangen van haar herstel. We wachten af.”